Time's Chosen One

Chapter 11 Almost did it

"What?!"
Sinusubukan kong kumalma, "Hindi ko naman alam, bigla na lang siyang nag lock."

"Seryoso? Hindi mo naman to pinalano diba? Sa tingin mo ba maloloko mo ako?" She asked jokingly as if I was just pranking her.

Sa tingin mo may oras pa ako para gawin yun?!

"Huh?! Anong pinagsasabi mo?"

Natawa siya sa sinabi ko "takot na takot naman 'to."
Aba, sinong hindi matatakot? Naka lock tayo ngayon sa room kung saan bawal tayo pumasok! "Malamang! Hindi natin alam kung kailan tayo makakalabas dito!"

Biglang nabalutan ng katahimikan ang paligid, walang nagsasalita sa amin sa nakalipas na isang minuto.

"Sorry, hindi ko lang kasi alam ang gagawin ko, naka lock tayo eh." I apologized.
Napangiti siya "Okay lang."

Ba't parang ang kalmado niya lang, seryoso? Hindi siya takot? "Hindi ka takot?"
She smiled like nothing ever scared her before "Hindi, sanay na ako."

'Sanay na ako'?

"What do you mean?" I asked in confusion.

"Well, let's just say na I've experienced it many times." She said it confidently, as someone who's been through a lot.

Nagulat ako sa sinabi niya "Are you serious?" Its like sanay na sanay na siya sa mga ganito ng pangyayari.

Umupo si Yuri sa lamesa. "Yeah." with a tired voice.

Her body leans on the table as it is were given up. Wala akong nakikitang emosyon sa mukha niya pero alam kung malungkot siya dahil halos napapaluha mga mata niya.

Umupo na lang ako sa sahig malapit sa pinto dahil hindi ko rin alam kung kailan kami makakalabas dito.

Nag taka siya "Bakit diyan ka nakaupo? Dito ka." Sabay turo sa tabi niya, she's asking me to sit beside her.

Napatango ako "Sure." Agad akong umupo sa tabi niya pero medyo may space between us.

She sighs "My step brothers used to lock me in the closet so many times." She said.

I was shock, so that's why! At saka hindi ko alam na may step brothers pala si Yuri!

"I'm sorry." I apologized.

Napangiti siya "Wala ka namang kasalanan, bakit ka nag sosorry?"

"Its just...grabe naman sila sayo." I said

Napatingin siya sa taas, sa kisame "Its fine, nasanay na ako nang tumagal. " She said.

Magkakaroon talaga ako ng sama ng loob sa kanila kung sa akin nila ginawa yun.
"Eh ikaw? Mag kuwento ka naman." She urged me.

Huh? Ano ikukuwento ko? Everyday life ko? "Like what?" I asked.
"Anything－wait! Anong reaksyon mo nung nalaman mo na kapatid mo pala si Taejin?" She curiously asked.

I sigh "Siyempre nagulat, pero nagkasundo agad kami." I said.
Nagtaka siya "Hindi ka man lamang nagalit?" She asked.
"For what? Kapatid ko naman siya." I said.

If magagalit man ako, dapat sa taong nangiwan sa amin, at sa taong nagtago ng katotohanan.

"I see... "
＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿

Axel's POV:

Kanina pang wala si Ryujin, sabi niya sa akin susunod siya ka agad, saan ba siya pumunta? Kanina pa nagstart ang 1st period namin.

Mayamaya ay may bumulong sa likod ko, "Axel." He whispered, it was someone unexpected.

It was Taejin, nakipagpalitan siya ng upuan sa katabi ko.