Hinayaan ko na lamang sila at nagpatuloy na lamang ako sa paglalakad. I walked slowly para hindi ko sila masabayan. Ayoko na mapansin rin nila ako.
Nang nasa entrance na ako, tinignan ko ang pagkaing dala dala ko na binili ko para sana kay Yuri—na sana maibigay ko pero... "I guess ako nalang kakain sayo." Parang hindi ko yata maibibigay 'to.
"Sinong kakainin mo?" Biglang sulpot ni Axel sa likod ko. Napatingin siya sa pagkaing hawak ko, "Para kanino yan? ...Kay Yuri ba yan?"
I shook my head, "No, it's for me." I slightly smiled pero yung mata ko parang maiiyak.
He looks at me—obviously sensing that I'm lying, "Are you sure about that? Parang nanghihinayang nga yung mukha mo eh."
I handed the food over to him, "Kung gusto mo, sayo na lang. Papasok na ako." Nang maibigay ko na sa kaniya yung pagkain, naglakad na ako papasok sa school.
Bigla niya akong hinabol at saka inakbayan, "Sabay na tayo, same classroom naman tayo eh." He said. Hindi ko na lamang siya pinansin.
__________________________________________
Yuri's POV:
I can't believe na inakbayan niya ako hanggang sa makarating na kami sa classroom ko! ...Pero why I am not mad!?
Bigla kong inalis ang kamay niya sa balikat ko, "Ano ka ba? Nandito na tayo, nahatid mo na ako. Thank you na lang at pwede ka nang umalis." I said. Ngunit hindi niya ako iniwan kundi sumusunod parin siya sa akin—parang wala lang siyang naririnig.
'Bingi ba 'to?'
"Hoy, ang sabi ko salamat at maari ka nang—" "—Thud!"
Hindi ko natapos ang sasabihin ko ng bigla niya akong tinulak sa pader at nilapitan. Nilagay niya ang dalawang kamay niya sa pader. And between those two hands are me— hinaharangan niya ako.
Tinitigan niya ako at— "Ganyan ka ba magpasalamat sa taong naghatid sayo?" He asked in a sweet tone.
Ah!
Hindi ako makagalaw. Wala akong kawala. At saka hindi ko naman sinabi na ihatid niya ako, siarulo ata 'to. Walang hiya!
"Wala naman akong sinabi na ihatid mo ako." Pinilit kong maging matapang sa harap niya. Ngunit tinitigan niya lamang ako sa mata.
Unti unti siyang lumapit sa tainga ko. Nararamdaman at naririnig ko ang paghinga niya sa tainga ko. Hindi ko na alam kung anong nangyayari! Sinubukan kong umalis ngunit hindi pa rin ako makagalaw.
"Araw-araw ko na 'to gagawin sayo hanggang sa bumigay ka..." He whispered to my ear.
Muling nagkatinginan mga mata namin.
"Thud!... Thud!... Thud!......" Biglang lumakas tibok ng puso ko. Namumula at hiyang hiya na ako. Baka may makakita sa amin, baka maissue pa kami, jusko po.
"Taejin, ayokong kitang saktan pero pag may nakakita sa atin na ganito, sasapakin kita!" I threatened him. Please! Sana naman tigilan mo na 'to!
Taejin just smiled, after that inalis na niya ang kamay niya sa pader.
Aalis na sana siya nang bigla niya ulit akong nilingon, "Bukas ulit, Park Yuri..." Then he winked at me, at tuluyan na siyang umalis.
Ang kapal ng mukha niya, hindi ko alam kung maiinis ako o hindi eh.
Pero bakit malakas parin tibok ng puso ko?
_________________________________________
Ryujin's POV:
YOU ARE READING
Time's Chosen One
Fantasy"Blessing as they say. But for me, it was a curse." Kang Ryujin: An 18 Y/o teenager who has the ability to control time. No limitations. No rules. He can go anywhere. Was it actually a blessing or a curse?
