အသိစိတ္ထဲ ပထမဆုံးဝင္ေရာက္လာ
သည္က ေခါင္းမွနာက်င္ကိုက္ခဲမႈ။
မခံမရပ္ႏိုင္စြာျဖစ္ေနေအာင္နာက်င္ေန
ေသာ နားထင္ ႏွစ္ဖက္ကို လက္မျဖင့္
နာနာဖိရင္း ေနသစ္ထထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစား
ရသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ေတြေတာင္ရွိေန
ၿပီလဲ ။ ဟိုတယ္ check out လုပ္မည့္
အခ်ိန္ေက်ာ္ရင္ ေနာက္တစ္ရက္စာ
ထပ္ေပးရလိမ့္မည္။ ဒါမ်ိဳး မိမိလက္
မခံႏိုင္ပါ။ေနသစ္မ်က္လုံးေတြဖြင့္ၾကည့္ေတာ့
မွန္ခ်ပ္ကာ ျပတင္းေပါက္က်ယ္ေတြ
ကိုျမင္ရသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္
ေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္ ထင္ရွား
ေသာ အေဆာက္အအုံ။What the f**k...တကယ့္ေနရာႀကီး
မွာ တစ္ည အိပ္လိုက္ရတာလား။
ေဘာလုံးအသင္းထဲမွာ ဒီေလာက္သုံးႏိုင္တဲ့ေကာင္ဘယ္ေကာင္ရွိလဲလို႔စဥ္း
စားလိုက္ေတာ့ အားလုံးက ဖြက္မင္းေနာင္ေတာ္ေတြ။ ဂိမ္းဖိုးနဲ႔ မြဲေနၾကတာသာမ်ားသည္။ ခ်က္ခ်င္းစဥ္းစားမရ။ တကယ္ကန္တာ ၁၁ေယာက္အျပင္ အရံလူက ၄ေယာက္ေလာက္ရွိတာဆိုေတာ့...ဘယ္ေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနသစ္ ကို တကယ္ေႂကြတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ခါဒီလိုမ်ိဳး အညႇာကိုင္မခံရေအာင္ေတာ့ အလိမၼာနည္းႏွင့္ သိမ္းသြင္းဆုံးမ ညႇိႏႈိင္းရမည္ဟု ႏွလုံးသြင္းရသည္။
အခုက ပန္းအိုးကြဲျပတဲ့ ျပဇာတ္ေတြထဲကလို မ်က္ရည္လဲ႐ြဲလုပ္ျပလို႔လဲမျဖစ္။ အရည္ညႇစ္လို႔ရသည့္ခ်စ္စရာေလးလို႔လည္းထင္မွာမ်ိဳးေတာ့ ေနသစ္နည္း
နည္းေလးေတာင္ မခံႏိုင္ပါ။ ေနာက္တစ္နည္းအားျဖင့္ ေသာက္ရမ္း တည္ၿငိမ္ၿပီး ဒါေလးမ်ားကြာဆိုၿပီးေနရင္လည္း သေကာင့္သားက ေနသစ္ေလးကို စားဘဲကြာ စားလို႔ရပါတယ္လည္း အေပါစားဆန္တယထထင္လိမ့္မည္ကိုလည္း မႀကိဳက္ပါ။ ခ်စ္တာေတြ ႏွစ္တာဘာညာေတြ ခဏနား ဘယ္ေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေနသစ္တကယ့္စိတ္ရင္းသေဘာထားကို ေလးစားေစခ်င္သည္။ေနသစ္ အလုံးစုံကို ႏွလုံးသြင္းၿပီးေနာက္ အတည္ၿငိမ္ဆုံးစိတ္ျဖင့္ေနာက္
ေက်ာကိုလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ရွင္းလင္း
ေနေသာ ခုတင္ကိုသာ ေတြ႕ရ၏။
ဘာလဲ စားၿပီးနားမလည္လုပ္သြားတာ
လား။ "ဟိုတယ္ခ ငါရွင္းေပးလိုက္ရလို႔
ကေတာ့ ကမာၻမေက်ဘူး" ဟု ေနသစ္
စိတ္ထဲ ႀကဳံးဝါးလိုက္သည္။
ဝုန္းခနဲထထိုင္ေတာ့ မွ ေစာင္နဲ႔အတူ လုံးေထြးက်လာေသာရွပ္အက်ၤီ တစ္ထည္။
ညက လႊမ္းေပးလိုက္သည့္ အက်ီၤ က
အနက္ေရာင္ေအာက္ခံေပၚတြင္ ပန္း
ေရာင္ေထာင့္ျဖတ္မ်ဥ္းမွိန္မွိန္ေတြ။