Chapter 21

2.3K 64 13
                                    

Chapter 21

I woke up with a very heavy feeling. I feel like I slept for a month.

I remembered having a lot of dreams, and I doubt sa iisang gabi lang iyon. O gabi nga lang ba akong nandito?

I can smell medicine.......tho my vision is still blurry, hindi na ako nahihirapang huminga, maybe because of the tube that was inserted from my mouth to nose.

I can hear everything perfectly now....but this time, all I can hear is the noise from the machines and monitors?

Nang unti-unting maging malinaw ang paningin ko ay nasilaw ako sa tingkad ng ilaw.

Iginala ko ang aking paningin at nakita kong andaming nakapaligid na monitor sa akin. May IV ding nakatusok sa akin and I can't talk dahil nga may tubo sa aking bibig at ilong. I was surrounded by machines, monitores and different types of equipment.

What...happened?

Anong nangyari sakin?

I heard an alarm and then all of a sudden, a nurse entered.

She checked the monitor, the tube, the IV, everything, and also my body.

"Can you see me clearly?" una nyang tanong habang nakadungaw sa akin

I nodded.

"Are you feeling dizzy?"

Umiling ako.

"May masakit ba sayo?"

I nodded. Sumasakit ang katawan ko and I don't even know why.

"Mabigat ang pakiramdam mo?"

I nodded.

And the interrogation went on and on while all I did was to nod or shake my head.

May iilang isinaksak pa sa akin ang nurse bago umalis. Tulala ako hanggang sa makatulog.

When I woke up, nanibago parin ako sa ingay ng mga machine sa paligid. I badly wanted to ask but I can't just talk.

Iginala ko nalang ang aking paningin sa kabuoan ng kwarto nang biglang may pumasok dito.

I expected it to be a nurse, but no...it was a doctor this time. Beneath his lab coat is his white button-down shirt and black jeans. May stethoscope na nakasabit sa kanyang leeg.

His hair is waxed, he looked so neat. He stand so tall and confident. His lips looked so soft, red and kissable. His nose...eyes...built...lashes...brows....perfect jaws and well-carved face....everything....reminds me of...

My eyes widened when I realized who it was.

Bigla akong nanghina nang salubungin ako ng asul nyang mga mata.

Tiyak na kung hindi dahil sa tubo na ito ay kanina pa nakaawang ang bibig ko sa gulat...at pagkamangha.

Nag-iwas siya ng tingin at seryosong chineck ang monitor sa gilid ko gaya ng ginawa nung nurse na pumasok kahapon.

I was even taken aback when he....he held my hand!

Napapikit ako nang maramadaman ang kamay nya sa kamay ko pero agad din naman akong natauhan nang marealize na ichineck nya lang pala ang mga nakaturok sa akin doon.

Ang daya....

Ang daya daya. Sampung taon...sampung taon kong pinaghandaan ang pagkakataong 'to.  I tried so hard to regain my confidence...I built my barriers...I did my best to move on......pero bakit ganun? Bakit....parang mas lumala pa ata tong nararamdaman ko?

Scarred HeartWhere stories live. Discover now