Flying Without Wings (Del Gallego Series #1)

Chapter 28

Chapter 28: Tears

Pagkalabas ko pa lang ng kotse ay dali-dali kong tinungo ang kumpulan ng tao sa harap ng eskwelahan. Si Maximo ay sumunod din sa'kin habang pareho namin ramdam ang kaba. May mga pulisya akong nakita pero agad tumuon ang atensyon ko sa babae na naka-uniporme at umiiyak sa gitna ng lahat.

Patuloy ang paglusob ng takot sa aking dibdib habang papalapit.

I saw her body shaking while explaining something to some policemen but I guess it was an unconscious part of her to shift her gaze in my direction. Hanggang sa napahinto ito at kita ko ang paglaki ng mga mata.

"Ma'am!" she called me immediately.

Humahangos ako nang makalapit. "Where is my son?!"

Wala na akong pakialam sa lahat ng naririto dahil ang anak ko!

May nangyari sa anak ko!

She's meeting my scared gaze while she was hugging herself. Her tears were pouring down. Nanunubig na rin ang mga mata ko dahil sa nakikitang takot sa mga mata niya at parang hindi kaya magsalita!

"Tell me, Miss! N-Nasaan ang anak ko? Nasaan si Apollo?!" I held her shoulders and shake them desperately. "Sabihin mo sa akin! Where is he for goodness' sake?!"

Umiiyak ito sa harap ko habang umiiling. "M-Madam, I'm... sorry..."

I felt someone pull me because I'm trembling too.

"Pakiusap! Pakiusap... S-Sabihin mo sa akin nasaan ang anak namin?!"

My tears fell because of how worried I am.

"Ma'am. Sir."

Binalewala lamang namin ang pagtawag ng mga pulis.

"Miss, sino ang pumunta rito?" Maximo calmly asked her, but I know him.

He's just controlling his emotion to overtake his being.

"S-Sir, sorry po. Sorry po."

"We're asking you, kaya sabihin mo! Mierda!" She flinched at my shout. "Nasaan ang anak ko?! Nasaan siya?! Anong nangyari?!"

Palipat-lipat ang tingin niya sa amin ni Maximo. Nanginginig ang labi habang pinaglalaruan ang kanyang mga daliri. My breathing were ragged and I felt like any moment, I'll die because of worry.

"H-Hindi pa po kami tapos no'n sa art class, p-pero may pumasok po na mga malalaking lalaki... k-kasama po ang dalawang b-babae... T-Tapos, nagpakilala po sa'kin 'yong isa bilang sekretarya niyo raw po..."

Maximo cussed.

My lips parted.

"P-Pero takot po si Apollo at ayaw nito sumama, kaya hindi ko po ibinigay, Ma'am." She sobs. "Nagalit po sila, Ma'am. Lalo na 'yong isa pang babae. Tinutukan niya po ako ng baril pagkatapos magpaputok sa gilid. Umiiyak na po ang mga bata! Hindi ko na po... a-alam ang gagawin. I tried to protect him, pero marami sila. M-Marami sila, Ma'am. Sinaktan po nila ako at tinakot na papatayin ang mga bata."

I clenched my fist.

The woman gave us a regretful look. "Sir. Ma'am... I'm sorry po... I'm sorry," hikbi niya.

Ramdam ko ang panghihina ng mga kamay ko at mga tuhod.

Hindi ko alam kung saan ko ibabaling ang tingin dahil sa sobrang takot at pag-aalala na nararamdaman. Maximo gathered me into a tight embrace and my tears just couldn't stop from falling. Hanggang sa napahikbi na lamang ako. I gripped on Maximo's shirt and I heard him hushed me to calm down. But I can't. I can't do it while thinking of Apollo.