Flying Without Wings (Del Gallego Series #1)

Chapter 10

Chapter 10: Promise

My eyes roam around the rendezvous.

I'm here at the same place. The one that became my favorite. And the one that serves as a meeting place for someone like me, a Herrera, and someone like Maximo, a Gurrero.

Two people grew on opposite sides of the wall and were forbidden to touch even their fingertips.

Nevertheless, my feet seemed excited to break that rule.

Kahit pa ang totoo ay nagdadalawang isip sana akong bumalik pa rito, dahil sa mga salitang binitawan ng pinsan kong si Titus na may pagbabanta. Pero parang hindi ko kayang pigilan ang sarili. Para bang bawat segundo gusto kong tumakbo patungo rito... at patungo sa isang tao.

I smiled and gazed at the clear sky.

Nakita ko roon na dumaan ang mga kalapati. That made me admired their wings as those let them fly ever freely. At nang maramdaman ko ang tibok ng puso at kasiyahan sa dibdib habang naririto na sa lupain ng mga Guerrero, naisip ko ang taong 'yon na nagturo sa'kin kung paano angkinin ang langit at balewalain ang hawlang pinagkakakulungan.

I sighed.

I suddenly remember last night when I'm so confused about why Kuya Jax and Pablo didn't come home. I didn't even receive any calls from them. But I am somehow thankful to that. Dahil magpahanggang ngayon, hindi pa sila nakakauwi. Kaya naman nakaalis ako ng walang nakakakita. Mabuti na lang at tinulungan din ako ni Amelia.

I still used Mathias, but now I find a different path where workers couldn't see me. Mahirap na. Even though I know that Titus is going to run some errands this morning, he has these eyes everywhere, so Amelia helped me escape from them. The bodyguards and the CCTVs.

Hindi ko alam kung paano niya iyon gagawin dahil pinaalis niya lang ako na parang usual lang na pagpunta ko sa Hacienda. Pero nangako naman siya na walang mangyayaring masama at hindi niya ako ilalaglag.

Nakangiti akong umiling.

Who'd have guessed Amelia would be my guardian angel?

I pursed my lips.

Kahit pa masaya akong matakasan ang mga mata ng pinsan ngayon, may parte pa rin sa'kin na nalulungkot. Iniisip ko kasi na... baka ito na ang huli kong pag-bisita rito. Lalo pa at darating na sina Mama.

That only means that I'll be back again in my cage.

Hindi ko na magagawa ang mga gusto ko. Hindi ko na magagawa ang ganito. Dahil lahat ng gagawin ko ay dapat ayon sa kanilang kagustuhan.

A sad smile engraved my lips.

Until I heard whipping and galloping sounds nearby after searching for Maximo everywhere. Nilibot ko na kasi ang buong paligid ng talon pero hindi ko siya makita. Kaya ngayon patungo sana ako sa bahay niya.

But I heard those noises and my feet instantly stopped treading steps upward the stairs. My breath was held captive seeing suddenly the familiar men riding horses with all their might. They are all laughing as they maneuver each other's horses.

Tila natulos ako sa aking kinatatayuan at napahawak sa harang ng hagdan ng makita kong naka hubad-baro ang apat na kalalakihan nakasakay sa kabayo. Lahat may angking tikas at ibubugang kagwapuhan.

At alam ko sa sarili, na ngayon, pinagmamasdan ko ang mga kalalakihang may dugo ng Guerrero.

"Go, Magno! Go, Herman!"

The Voice of giggling women made me stiff.

Napatungo roon ang aking tingin, para lang madatnan ang naggagandahang dalaga na nakaupo sa kani-kanilang silya. There were five. Every one of them are happy watching the Guerreros.