By The Weight To Your Heart

Patrz, jakie życie jest piękne

Zniecierpliwiona siedziałam na lekcji i odliczałam do jej końca. Gdy tylko zadzwonił dzwonek zerwałam się z krzesła i coraz bardziej zintrygowana poszłam do szafki, gdzie wrzuciłam torbę, wyjęłam z niej telefon, strój sportowy, poszłam się przebrać i ruszyłam w kierunku stołówki. 

Chłopak już tam czekał, był przebrany w mocno wyciętą koszulkę z odkrytymi ramionami i sportowe spodenki do kolan. Po tym jak ocknęłam się z zapatrzenia podeszłam do niego.

-No i co znowu szykujesz?

-Chodź za mną - chłopak podniósł się i poszedł do tylnego wyjścia. Wyszłam na dwór, było przyjemnie i rześko. W końcu otworzył mi drzwi do swojego samochodu. Wskoczyłam do środka.

-Miałam się tak ubrać na jazdę samochodem? - zaśmiałam się.

-Oj nie, poczekaj aż dojedziemy na miejsce. 

Ruszyliśmy spod szkoły. Chłopak jechał spokojnie, umiał prowadzić i mimo, że nie lubię jeździć w samochodzie z nikim oprócz mojej mamy, to czułam się bezpiecznie. Przez całą drogę panowała między nami cisza, jednak nie niezręczna. Z głośników cicho sączyły się spokojne dźwięki jakiejś radiowej ballady, wpatrywanie się przez szybę w niebieskie, bezchmurne niebo i wielokolorowe pola było odprężające. 

Po jakimś czasie drogi niebo przestało być tak czyste. Pojawiły się granatowe chmury, zwiastujące deszcz. 

-Sprawdzałeś może prognozę pogody? NIe wydaje mi się, że ma być ładnie i słonecznie.

Chłopak się zaśmiał.

-No co ty nie powiesz - odpowiedział z uśmiechem.

Nie umiałam go zrozumieć. Uśmiechnięta i coraz bardziej zaintrygowana badawczo na niego zerknęłam.

Drogi stawały się coraz bardziej wyboiste, coraz bardziej oddalaliśmy się od centrum miasta. Nie wiedziałam gdzie jestem, ale wiedziałam, że daleko od domu. W końcu chłopak zatrzymał samochód na jakimś poboczu, wysiadł, a potem otworzył mi drzwi. Również wypełzłam z siedzenia.

-Gdzie Ty mnie przywiozłeś? To w ogóle jakieś miasto, czy wieś?

-A czy to ważne? Ale i tak jeszcze nie jesteśmy tu, gdzie chciałem Cię zabrać - chłopak przeszedł kilka kroków i stanęliśmy przed lasem, pokrytym błotem i nierównościami, po czym wyciągnął rękę - Możesz się złapać, kolejne metry będą trudne do pokonania.

Chwilę się wahałam. Jego dotyk kojarzył mi się tylko z popychaniem, szturchaniem czy szczypaniem. To był zły dotyk, który bardzo się na mnie odbił. Jednak nie miałam ochoty na to, aby wpaść twarzą w bagna. Ujęłam jego dłoń.

Była ciepła, miękka i dawała mi jakieś poczucie bezpieczeństwa. Czułam się inaczej, niż się tego spodziewałam.

Przeszliśmy trzymając się za rękę kilkanaście metrów przez śliskie błoto i wyboiste kamienie, po czym wyszliśmy na wąską, asfaltową drogę przy polu. Natychmiast puściłam rękę chłopaka. Chyba nawet za szybko, bo poczuł się spłoszony. Nie miałam ochoty na kontakt fizyczny z nim, gdy nie miałam takiej konieczności.

-Co my tu robimy?

-Zabrałem Cię na bieganie. Wiem, ile codziennie biegałaś, ale dzisiaj chcę Ci coś uświadomić.

-No dobra, to zaczynajmy - już ruszałam, ale chłopak mnie zatrzymał.

-Najpierw rozgrzewka moja droga.

-Po co? To strata czasu.

-Ja prowadzę leczenie, wiem co robię. Zaufaj mi.

Nate starał się brzmieć przyjaźnie, jednak brzmiał oschlej niż jeszcze kilka minut wcześniej, jakby to odrzucenie ręki bardzo go zraniło.