Dilemma Mania

17...

- Zawgyi -

Canola အဝါေရာင္ပန္းခင္းႀကီးကို ေတြ႔ရတိုင္းမွာ သူ႔ရဲ႕တစ္ေန႔တာစတင္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္...

တြဲရမဲ့လက္တစ္ဖက္မ႐ွိသလို...
ေငးေမာစရာ ခ်စ္ျခင္းတရားမ႐ွိေပမဲ့...
သယ္ေဆာင္လာတဲ႔ သံေယာဇဥ္အပိုင္းအစေတြရယ္...
ရစ္ပတ္ထားဆဲ အမွတ္တရအေငြ႔အသက္ေတြရယ္နဲ႔
သူ႔တစ္ေန႔တာတိုင္းက ေႏြးေထြးပါတယ္...

ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ အိမ္ဝယ္ထားမိတာ သူအလုပ္စဝင္ၿပီး ပိုက္ဆံစုမိကတည္းက..၊
တစ္ေန႔ေန႔ အကုန္လံုးနဲ႔ေဝးရာကို သူထြက္သြားခ်င္လာခဲ့ရင္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔...
တကယ္ေရာက္ျဖစ္လာခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ သူ ထင္မထားခဲ့..

သူဝယ္ထားတဲ့အိမ္ေလးက ၿမိဳ႕စြန္ဆိုေပမဲ့ နယ္ကက်ဥ္းေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက သူဖြင့္ထားတဲ့ ​ေဆးခန္းဆီ ေရာက္ဖို႔ဆို နာရီဝက္ေလာက္ပဲလမ္းေလ်ွာက္ရတယ္..။

အငွါးယာဥ္ေတြ႐ွိေပမဲ့ သူကေတာ့ လမ္းေလ်ွာက္ရတာကိုပဲေရြးခ်ယ္တယ္...
လမ္းရဲ႕ တစ္ဝက္ေလာက္မွာ Canola ပန္းခင္းႀကီးက တစ္ေယာက္တည္း ​ေလ်ွာက္ရတဲ့သူ႔ကို အေဖာ္ျပဳေပးေနက်...

ၿမိဳ႕ျပေလာက္႐ႈပ္ေထြးမႈမ႐ွိတဲ့ေနရာမို႔ စိတ္ေရာဂါဆိုတာနဲ႔ အလွမ္းေဝးတာေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔က စာအုပ္ေတြျပန္ဖတ္ရင္းကပဲ စိတ္ေရာဂါကုနဲ႔အတူ အေထြေထြကုအျဖစ္ပါ ​ေဆးခန္းေလးဖြင့္ထားခဲ့တယ္...

ေတာင္ေပၚေဒသေလးမို႔ ေနရတာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း႐ွိတယ္...
ပတ္ဝန္းက်င္ေရာ.. ရာသီဥတုေရာ...စိတ္ေရာကုိယ္ေရာ...
ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္ေျပာၿပီး ေပ်ာ္ေနမွာကို မၾကည့္ရဲတဲ့ သူ႔အတၱေတြကိုဖယ္ထားရင္းေပါ့...
အင္း.. သူေအးခ်မ္းပါတယ္... ။

.

.

.

ႏွစ္ပတ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဆိုင္းဘုတ္မ႐ွိဘာမ႐ွိနဲ႔ သူ႔ေဆးခန္းကို တစ္ေန႔ငါးေယာက္ေလာက္လာတာပဲမဆိုးဘူးေျပာရမယ္...
အမ်ားစုကေတာ့ ကုိယ္ဝန္စစ္ ဆီးခ်ိဳစစ္တာေတြပဲမ်ားပါတယ္...

နာမည္စဥ္းစားၿပီးရင္ စိတ္ႀကိဳက္ဒီဇိုင္းဆြဲၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ေလးခ်ိတ္ဦးမွလို႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔ေတြးလိုက္တယ္...
သူ ဘာမွမေတြးဘဲ အနားယူခ်င္တယ္လို႔ေျပာခဲ့လို႔ထင္တယ္.. ယြင္႐ွဲ႕ေတာင္မဆက္သြယ္လာေသးဘူး...