Chapter 32

79 1 0
                                    

Chapter 32





I avoided Aiden when the meeting ended. Dumiretso ka agad ako sa aking office para tapusin ang kailangan ko pang gawin na report. Pero dali rin akong sinabihan ng secretary ko na pinapatawag ako sa taas. I sighed.


I don't really have an idea kung bakit niya ako tinawag. I just couldn't ignore Mrs. Grimaldi's order inside the office. Grimaldi pa nga ba? I smirked.


I opened the door and I was immediately greeted by my mother figure and Emmanuel.


"Good afternoon." I plainly said. Nanatili akong nakatayo at iniintay ang kanilang sasabihin. Wala akong planong magtagal dito lalo na't sila ang kasama.


"Sit down, Luna." Tumaas ang kilay ko. I clenched my jaw. "Architect. Grimaldi."


How can she say my name so casually? Hindi talaga pwedeng magkakasama kami sa iisang lugar nang kami lang. Their presence won't do any good to my system.


"Priscilla, your daughter's just being professional. Let's understand." Emmanuel said while smiling at me and holding Mrs. Priscilla's waist.


"Y-yes! Architect Grimaldi, please take a seat." She nervously said.


"I assume this won't take long since we all have a lot to do so I will remain standing." Para akong nakakita ng parasite! Gusto ko na umalis.


"Anak, please. Gusto lang kita kamustahin, you have a charity right? I want to help you!" She softly said. Nakita kong kumapit siya sa braso ni Emmanuel. I am disgusted.


"I don't want your help." Madiin kong sabi.


"Why? I heard you let Ellouise help you with your new charity project. Sino ba ang nanay mo?" Wow! Parang kanina lang para siyang maamong tuta tapos ngayon ganyan siya magsalita? Unbelievable.


"At sino ang nanay ko? Ikaw? How can you call yourself a mother? You chose to leave us and be with that man!" I couldn't keep my mouth shut for too long.


My feelings have been kept for four years! Parang anytime sasabog na talaga ako. Wala rin akong koneksyon sa kanya noon, and I hope it will stay that way. Masyado ring masakit para sa akin 'to.


"Please understand your Mom. She's been longing for you." Talaga ba? Kung hindi nga lang ata ako umuwi ng Pilipinas, hindi na niya ako kakausapin. "Iyan ba ang natutunan mo sa ibang bansa, Luna?"


"Ano pa bang aasahan mo sa akin ngayon? In the first place, you know it's a bad idea when I'm left with the two of you." Nakaka-suffocate!


"Y-you want a new project? Emmanuel said you did great at the meeting last time. I can replace Architect Cornago and give you the Mall project right away. T-tell me, anak. Please! Anything!"


"Tell you what? Tell you that I want you to get out of my sight? You might cry, Mom." Lumaki ang mga mata niya at mukhang gulat na gulat sa sinabi ko.


"Don't say that, Architect. Maawa ka sa Mama mo!" I scoffed. "Are you playing as her knight in shining armour now?"


"Luna, please. We just want to know if we still hold a place in your heart. We want to help you, anak." We? Silang dalawa? No way.


"Can you hear yourself? Ikaw at ang lalaking sumira ng pamilya natin? You must be dreaming." I was a bit stunned. Nagbubulag-bulagan ba siya? They cost a lot of damage in my life!


"G-gusto ko lang bumawi! Namatay ang kapatid mo, hindi ko kakayanin kung pati ikaw at si Ali mawala rin sakin! Pakiusap, L-luna. Mahal na mahal ko kayo." Huminga ako ng malalim. I can feel my eyes tearing up when she started to get emotional.


"Don't you ever bring up my sister who's resting peacefully right now. Because in fact, it was your fault. You made her suffer! Nawalan ka ng anak? Pwes ako nawalan ng ina."


That was the last thing I said before storming out of the room. Nakita ko pa ang mga tingin ng mga empleyado sa umiiyak kong mukha pero hindi ko na ito inintindi.


"Architect Grimaldi, where are your reports from earlier's meeting? I need it right now!" Bungad sa akin ni Aiden nang madatnan ko siya papasok ng department namin. Nilagpasan ko siya ngunit sinundan niya ako hanggang sa loob ng aking opisina.


"Not now, Aiden." I wiped my tears away and left my office.


"H-hey! What's wrong?" He tried to hold my arm but I was quick to avoid him. Buti nalang ay bumukas ka agad ang elevator ngunit hinarang ni Aiden ang kanyang kamay kaya nakapasok parin siya. I sighed.


"Wala akong panahon makipag-talo sayo." I whispered. Nanghihina ako. I just want to get out of this building! I want to get away from them!


"Kaya na kitang tulungan ngayon, Luna. If you will only allow me!" He said. Umiling ako, hindi ko kailangan niyan.


"I don't want help from someone like you. Besides, I do not settle for less."


Nakita ko nalang ang sarili ko na pumupunta sa Sierra. Pumunta ako sa may puno kung saan ako palaging sumisilong tuwing nandito ako. I am once again here with the same reason. I never thought that I would be back here after the tragic moment in my life. Nandito nanaman ako dahil sa nanay ko.

When will I be free? Hindi ako umalis ng Pilipinas para lang bumalik sa kung anong iniwan ko noon.

The saddest thing is when you are feeling down and you realize that there is no shoulder for you. This is one of the loneliest times I've ever felt.

Sinabayan ng luha ko ang pagbagsak ng ulan. Napayuko ako at niyakap ang aking mga binti dahil sa sakit na nararamdaman. Akala ko okay na ako, akala ko kaya ko na. I hate myself because I'm still hoping. Kahit masakit.


I thought I can make things right. I thought I could finally have my family back. I thought everything will be okay when I return. Pero hindi natuloy kasi hindi mawala yung sakit.


Hindi ko na namalayan kung gaano ako katagal rito pero sigurado akong lagpas ala siyete na ng gabi. I am shivering. Hindi na rin umuulan. Naalala kong wala pa akong maayos na kain dahil sa pagmamadali ko kaninang umaga and I only ate salad with Calista earlier.


I tried to open my car but my body collapsed. Sigurado akong hindi ako nahulog sa lupa dahil naramdaman ko ang mga braso na nagbuhat sa akin.


"A-aiden?" Nagising ako dahil sa init. I can feel my sweat. Nilibot ko ang aking mata at napansing nakapatay pala ang aircon.


"Are you hungry? Or do you want to sleep more? Rest, Luna." He softly said while helping me sit down. I noticed that I am inside of my condo right now and it was surely because of him.


"Why are you here?" I asked. Naramdaman ko pa ang basang towel na nakapatong sa noo ko.


"Doesn't matter. I cooked soup for you, kukunin ko lang." He said, trying to avoid my question. "No, Aiden. Paano mo ako nahanap?" He sighed.


"I-I kind of followed you." Sabi niya at umiwas ng tingin. "Sinundan mo ako!?"


"I was panicking! Nadala na ako noon kaya sinusubukan kong tulungan ka, Luna." I throw the pillow at him. "Bullshit."


Bakit ngayon pa kung kailan huli na? Hindi ko kailangan ng tulong mula sa mga taong hindi ako mahal. Mga manloloko!


"I'm sorry, Luna. I'll j-just get your food." Doon na tuluyang tumulo ang mga luha ko nang lumabas siya ng kwarto. Bakit ginagawa mo 'to Aiden? Hindi ko na magawang paniwalaan ang mga inaakto niya dahil natatakot ako na baka...baka pinaglalaruan niya lang ulit ako.


Because I know myself. Astrid Luna always has a soft spot for Aiden James.


I didn't bother waiting for him. I tried to go back to sleep even though I am hungry. I heard the door opened. Naamoy ko kaagad ang dala niyang pagkain. I felt the bed move because of his weight.


He sighed and caressed my face like how he used to. "Just rest, Luna. I hope you have a good sleep. You always deserve one."





















Fireflies In My Heart (Blueprint Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon