Komşu Oğlu (TAMAMLANDI)

33.Bölüm

Rüzgar ile ders zamanıydı. Alışmıştım. Hem istediğim zaman mola verebiliyordum, hemde keyifli geçiyordu.

"Ben böyle anlatıyorum ama anlıyor musun sen?"

"Aa Rüzgarcık ben gerizekalı mıyım? Anladım." deyip kitaba baktım.

Normalde derslerle gram alakası olmayan Esila son zamanlarda ders çalışır olmuştu. Belkide sınav yüzünden göt korkusuydu. Rüzgar'la parkta yaptığımız dersten sonra hep buraya gelir olmuştuk.

Her gün iki üç saat burada ders çalışıyorduk. Eve gittiğimdede test çözüyordum.

Rüzgar bir anda uzaklara dalmıştı.

"Rüzgar?" deyip önünde elimi şıklattım. Hala uzağa bakıyordu.

'Bu çocukta getti.'

"Seni seviyorum." diyen Rüzgsr'a döndüm. Ne demişti o az önce?

"What dedin gülüm?" diye şaşkınca sordum.

"Duymamazlıktan mı geliyorsun? Seni seviyorum." dedi.

Mal gibi suratına bakıyordum.

"Sen... Ben... Senden... Benden... Sen..." dediğim sırada "Evet Esila, ben seni seviyorum." dedi.

"Seçe seçe beni mi seçtin yiğidim?" diye sorduğumda kafasını sallamakla yetinmişti.

"Bir dakika..." deyip yerimden kalktım ve salıncağa oturdum.

Şu an ne oluyordu?

Salıncaktan kalktım ve kaydırağa oturdum. Rüzgar aşağıdan bana bakıyordu.

"İyi misin Esila?"

"Off..." deyip kaydıraktan kaydım ve yanına gittim, yere oturdum.

"Bak Rüzgar, seni cidden sevmeye başlamıştım ama o anlamda değil, yani arkadaş anlamında."

'Yani sanırım.'

Yanıma oturup masumca bana baktı.

'Lan öyle bakma konuşamam vallah.'

Çok güzel gözleri vardı. Yeşille mavinin karışımıydı sanki.

"Neden peki?"

'Bilmiyorum.'

"Çünküm..." deyip sustum. Nedenini bilmiyordum.

"Çünküsü beni sevmiyorsun değil mi?"

Çok üzgün duruyordu, sanırım yargıladığım Bahar'ın yaptıklarının aynısını yapacaktım. Onu şimdi anlamaya başlamıştım.

"Hayır, hayır. Sadece ne biliyim..."

Ne diyeceğimi bilmiyordum.

Kalbim duyacağım kadar atıyordu. Anın şoku olmalıydı.

Gülümsedi, küçük çukuru çıkmıştı ve tatkı tatlı konuşmaya başladı.

"Peki, sana zaman versem, düşünemez misin?"

Gözlerine bakarak gülerek cevapladım.

"Senin için düşüneceğim."

"Keşke bana hep gülümsesen..."

Mırıldanmıştı ama duymuştum.

"Efendim?"

"Yok bir şey." deyip önüne döndü.

"Ben gitmeliyim." deyip ayağa kalktım, başını sallayıp benimle birlikte kalktı. Otueduğumuz ağacın yanından eşyalarımı alıp Rüzgar'a baktım.