Where the Wind Blows

Kabanata 2

Kabanata 2

What the hell!

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na ang lalakeng iyon ay isa sa señorito namin. Gosh! Sa dinami-dami pa kasi na pwedeng maging panganay ng mag-asawang Rivas ay siya pa talaga.

I really thought that luck is on my side for the wind to bring me in a place where the people are kind, I mean most of them are. But now, I can clearly see that man is being sent off to make my life worse.

I am sure of it!

"Ayos ka lang ba?"

Napatingin ako kay Precy na kasama kong naglilinis sa pasilyo sa labas ng mansyon.

"Kahapon pa ako may na-se-sense na iba sa'yo. Anong meron?"

Tumawa ako upang ipakita sa kanya na wala lang ito ngunit pinanliitan niya lamang ako ng kanyang mga bilugang mga mata dahilan upang tumigil ako sa pagtawa.

"Seryoso nga kasi. May nararamdaman talaga ako eh," naiinis niyang wika.

"Syempre may mararamdaman ka dahil tao ka kaya."

Binigyan niya ako ng isang masamang tingin.

"Ok. I'm sorry. May naisip lang ako but it wasn't a big deal kaya don't fret about it."

Pakatapos kong magsalita ay hindi na siya nagkomento pa. I looked at her and I can see that she is still busy thinking about something.

Baka iniisip niya pa rin ang dahilan kung bakit ako ganito. I don't want to bother her and tell her that I don't like his crush. I'm sure she will just defend that man to me.

Iniling ko na lamang ang ulo ko at nagpatuloy sa pagwawalis. Then all of a sudden, she uttered something.

"Ano ba ang fret?"

I wanted to laugh at her ignorance but I chose not to. I don't want to hurt her feelings. Naiintindihan ko naman na hindi siya magaling sa wikang ingles.

Nakakalungkot isipin na kahit ang hayskul ay hindi niya natapos. She told me before that she stopped going to school when she is in grade seven. Her parents couldn't provide for her that's why they chose to let Precy worked as a maid in this family. Nang una ay ayaw daw pumayag ng mag-asawang Rivas dahil wala pa sa age of majority si Precy pero lumuhod at nagmakaawa ang magulang niya kaya kalaunan ay pumayag na rin.

Kung may natutunan man ako sa pagiging Lia Villareal, iyon ay ang pahalagahan ang lahat ng bagay. Most of the people in this blue planet are born with unfortunate fates. Kahit gusto man nilang makapagtapos sa pag-aaral ay hindi nila magawa dahil sa kakulangan ng sapat na salapi.

It is saddenning that I left the life that most people have been dreaming of. But what can I do? I wanted to be free. I wanted to have a choice on my own and I cannot be able to realize it if I am still in that place in where my frail wings are not allowed to soar high.

"Lia, tinatanong kaya kita pero bigla ka na naman natatahimik diyan."

"I'm sorry."

"Ano nga?" naiinip na niyang tanong dahilan upang mapangiti ako.

"Um ang ibig sabihin lang no'n ay huwag ka nang mag-alala pa. Huwag mo na lang 'yon bigyan ng pinsan."

"Ahhh," aniya na parang batang may nalaman na bago.

"Kayong dalawa. Bakit nagchi-chismisan pa kayo riyan? Hala bilis at marami pa tayong dapat gawin," ani manang Minda na bigla-biglang sumusulpot.

"Ano ka ba naman, manang? Bakit ka ba kasi nanggugulat?" medyo malakas na tanong ni Precy at ang isang kamay ay nakahawak sa may bandang dibdib niya.