Where the Wind Blows

Kabanata 16

Kabanata 16

My lips form a small smile as soon as I open my eyes. The old painted white walls greeted me. Hindi ko alam kung bakit ba tila lubos na nagagalak ang puso ko. Maybe because of the great news that señorito Nathan told me yesterday.

Yes...

I believe that it is the reason why.

Ayoko pa sanang tumayo but I know that I should. I have works to do. Wala rin akong naririnig na ingay kaya maaring ako na naman lang ang natira rito sa kwarto.

Well most of the times, it really does happen to me. Maaga akong gumising pero mas maaga sila. Isama pa na tulog mantika rin ako. Some times, they do wake me up but most of the times, they don't lalo pa't hindi naman ako nagpapatanghali ng gising. Nakakahiya sa mga amo namin at ganoon na rin sa mga kasamahan ko. I don't want them to think ill of me because of my simple recklessness.

After I uttered my prayer, I decided to stood up pero agad din naman akong muntikang matumba nang dahil sa nakita ko.

"Ayos ka lang?" nag-aalalang tanong ni señorito Nathan nang makadalo sa akin.

Tumango ako habang inaayos ko ang pagtayo. Si señorito naman... I mean Nathan, inaalalayan ako na para bang isa akong babasaging kristal.

"Are you sure you're fine?"

I nodded again and smiled at him. But it fades away when I remember why I lost my balance awhile ago.

"Anong ginagawa mo rito?"

Tinaasan naman niya ako ng kilay. "Bakit? Can't I come here?"

"Hindi naman sa ganoon pero nagtataka lang ako kung bakit ka naparito. May kailangan ka ba sa akin?"

He smiled.

My face  became more unreadable because of it.

Ano naman kaya ang kailangan niya sa akin?

"Se— Nathan, kung ano man ang kailangan mo sa akin ay maari mo nang sabihin dahil may trabahong naghihintay sa akin."

"Oh. I didn't know that you are an impatient person," he said and then he let out his chuckles.

Napabuntong hininga na lamang ako at tiningnan ko siya nang mataman. I know that I should be irritated by his laughter but I couldn't comprehend why my ears are enjoying on listening to it.

He looked at me and his lips rose once his chuckles subside. Agad akong napasimangot nang maramdaman kong nakangiti na rin pala ako. I don't even know how long.

"So?" saad ko habang nakataas na ang kilay at hinihintay siyang magsalita.

"Today is your day off."

Bumakas ang pagkagulo sa akin.

Day off?

Bakit hindi ko ata iyon alam?

"Really?" nagtataka kong tanong.

He nodded lazily.

"Nagpunta ka rito upang sabihin sa akin 'yan?"

He shot his eyebrow. "Bakit? Ano pa sa tingin mo ang dahilan upang pumunta ako rito."

Nagkibit-balikat naman ako at iniwas ang tingin ko sa kanya. I suddenly feel that the same unknown feeling that I feel whenever I am with him these past few weeks.

Pinili kong iwasan siya pero mukhang hindi iyon naging epektibo. I don't know what to do anymore especially now that I can't avoid him. Utang ko pa rin sa kanya ang dahilan kung bakit hindi natuloy ang pagtayo ng Casa Soriano rito sa Costa Estrella. I owe it to him and I should repay that help he extended to me.