Where the Wind Blows

Kabanata 3

Kabanata 3

The sun is smiling brightly towards me that made my heart filled with irrefutable mirth. It is also a fortunate thing that I woke up on the good side of the bed today.

Every new day is a blessing; hence, we must  give thanks to the Lord for giving us another day to live.

I strolled merrily and hummed myself as I enter the huge house. Pupuntahan ko si manang Minda upang malaman ko kung may ipag-uutos ba siya sa akin. Wala naman sa aking problema kahit ano pa ang ipagawa nila as long as I can do it, I will gladly assent to it.

"Hija, mabuti naman at nagpakita ka na sa akin," ani manang Minda nang matanaw na ako kahit hindi pa man ako tuluyang nakakalapit sa kanya.

I walked towards her instantaneously and I saw her gets a paper from her pocket. By the looks of it ay alam ko na agad kung ano ang ipag-uutos niya sa akin.

"Heto. Ikaw na ang bahala na bilhin ang mga iyan," she said as she handed it to me.

I smiled as I received it. "No worries po. Ako na ang bahala rito."

"Buti naman at ang laki nang natitipid kapag ikaw ang namamalengke," aniya at nakuha pang tumawa kaya agad ko namang sinakyan.

Magaling daw kasi akong humingi ng tawad sa mga nanininda kaya ganoon na lamang ang kagustuhan ni manang Minda na ako ang mamalengke madalas. The first time I did it way back, I didn't know that I am good at it. Ang sabi kasi nila ay talent din ang pagtatawad although I don't know if it is really true.

"Naghihintay na po ba sa akin si Gil sa van?"

Napasapo siya sa kanyang noo bago nagsimulang magsalitang muli. "Hay naku, hija. Muntik ko nang makalimutan. Hindi nga pala si Gil ang sasama sa iyo ngayon dahil inutusan siyang magpunta sa kabilang bayan."

I nodded my head because I fully understand. "Sino po ba ang sasama sa akin? Si kuya Rico po ba?"

"Hindi rin eh."

My face became unreadable because I couldn't decipher kung sino ang sasama sa akin.

"Buti na lang at nagpresinta ang señorito Nathan na siya na ang sumama sa'yo. Napakabait talaga ng ating señorito."

My eyes widen when I heard what she said. "Po!"

Agad naman nabalot ng pag-aalala ang may katandaang mukha niya. "Bakit, Lia? May problema ba?"

Napapikit na lamang ako nang dahil sa inis bago ako muling tumingin kay manang. "Wala na po bang pwedeng ibang sumama sa akin na iba?"

"Sa tingin ko ay mayroon naman kaya lang nakakahiya kasi kay señorito na tanggihan ko kaya naman agad akong sumang-ayon nang magpresinta siya. May problema ba talaga, hija?"

I shook my head in an instant before I smiled at her in order to ease her worriedness about me. "Wala po, manang. Sige po at mauuna na ako."

Agad naman siyang tumango sa akin. "Sige. Mag-iingat kayo."

"Opo," I said as I started walking towards the door that leads to the huge carport of the mansion.

Nang pagdating ko sa carport ay hindi ko naman nakita ang señorito. Baka pinaglalaruan ako ng lalakeng iyon. I shook my head and went to the gray van that I always use when I am going to the market. I tried to open the car door pero locked pala iyon.

A sudden beep of a car horn made me jump. Marahas kong binalingan kung nasaan ang sasakyang iyon at doon ko nakita si señorito Nathan na nakasakay sa isang kulay itim na kotse.

"What are you still waiting for? New year?" masungit niyang tanong sa akin habang ang isang kamay ay nakahawak sa manibela.

I sneered at him. Padarag akong naglakad patungo sa kotse niya at siya naman ay itinaas na ang windshield ng kanyang sasakyan. I harshly open his car door and went in.