Latch

Chapter 21: Who Is That Man on the Screen?

Latch

Chapter 21: Who Is That Man on the Screen?

💠

"Sinasabi ko sa'yo Lynx alagan mo ng mabuti itong si Euphemia kundi masasapak talaga kita!" - pagbabanta ko sa kapatid ko bago ko sakanya ipakarga ang anak ko. It's been 10 months and yeah I totally forgot to tell you that I am living with my brother in Germany. Gusto din daw niyang mapag-isa at magmuni-muni sa lahat ng nagawa niya sa buhay niya and to help me daw. Kaysa naman daw sa kumuha pa ako ng katulong eh siya nalang daw mag-aalaga sa anak ko. Para daw pagdating ng panahon, na kung sakali mang magkaroon pa siya ng isang pagkakataon sa buhay ni Liberty ay marunong na siya mag-alaga ng bata. 

At ngayong kailangan kong bumalik sa Pilipinasa para sa isang linggong conference ay nakapagdesisyon din ang isang to na sumama saakin. At ngayong nandito na kami sa Pilipinas ay siya nanaman ang magbabantay kay Euphemia habang wala ako. Pero nakapag-usap kami na pagkatapos ng isang linggo ay magpapaiwan na siya dito. He thinks that it's is the right time to face everything and he also sad that he needs to see his son, that is 8 months or 9 months old already. 

I really don't know the exact date my daughter's cousin was born since I didn't really attend Liberty's labor. I was supposed to, but I decided not to. It was a tough decision to make and before I decided not to, of course I weighed the consequences of my action and whether or not Liberty will understand me, I'll accept that, because that time I chose myself.

But of course, I asked a nurse, who happens to be my friend to take a picture of her baby. And the boy looks like my brother.

"Sis, kailan ko ba hindi inalagan ng maayos itong si Euphemia?" - he asked with a smile on his face habang hawak hawak niya ang kamay ng anak ko, and my daughter even smiled at him. Oo nga naman, may punto siya doon. Dahil sa totoo lang, ang galing niya mag-alaga ng bata. Umuuwi ako ng maayos ng nakatulog si Euphemia, napa-pakain nadin niya ng maayos, and he did not complain, even once that Euphemia drooled on his suit or burped on it. He acts so mature, and like a father already. 

And I can also see how my daughter is so fond of her uncle. Minsan nga nakakatampo kasi parang mas trip niya pa tong si Lynx kaysa saakin na nanay niya. 

"Sis, hindi ba may conference ka pa? Bakit nakatunga-nga ka lang diyan?" - my brother suddenly said dahilan para mapa-ngiwi ako. Argh! I almost forgot that! 

"Oo na oo na. Basta ikaw na ang bahala dito alis na ako" - I said at hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at mabilis akong tumakbo palabas ng hotel unit na pansamantalang tinitirahan namin.

💠

Inabot ako ng halos isang oras dahil sa sobrang traffic. Heck! Bakit hindi ko nga ba naisipan na maghanap ng hotel na malapit lang sa Santillan's General Hospital? Ang tanga ko naman talaga oo!

Argh ilang minuto nalang talaga at considered late na ako! Damn pag to nalaman ng director ng hospital namin, Naku! siguradong papagalitan ako noon at baka kaltasan pa ang sweldo ko! At dahil sa takot ko na malate ay tumakbo na ako papasok ng hospital, pero bago pa man ako makapasok ay hinarangan ako ng gwardiya.

"Ma'am ano pong kailangan niyo?" -  the guard said at agad kong pinakita ang invitation at agad naman ngumiti ang gwardiya. "Sige po ma'am punta nalang po kayo sa hall. May mga signs naman po diyan" - the guard said at nagpasalamaty ako bago ako bumalik sa pagtakbo. Wait-- I just noticed.. bakit nagtagalog si kuya guard? Huh? Alam niya bang Pilipino ako? Well, it's just odd dahil this is an international conference and there will be foreigners so eventually they have to speak in English. Kung hindi siya sigurado kung Pilipino ako o hindi eh bakit Filipino padin ang ginamit niyang way na pakikipag-communicate saakin?

Anyway.. ayoko ng problemahin ang ganoon kasimpleng bagay. Baka nandito din ang guard na yun 10 months ago and nakilala niya ako. 

Mabilis na paglakad ang aking ginawa hanggang sa marating ko na ang Hall, at pagsok na pagpasok ko ay bumungad saakin ang ilang mga babae at lalaki na naka hospital coat na at nakatutok sa stage.

"Shit what did I miss?" - I whispered to myself at pasimple akong naghanap ng mau-upuan ko. At sakto nakahanap ako ng isa pang bakanteng upuan, malapit lamang ito sa may pintuan na pinasukan ko kanina.

"Now, as we start our program, may we have our director, Mr. Miguel Santillan for his opening remarks and a few reminders regarding this conference!" - someone said dahilan para agad na tumutok ang mata ko sa screen and there I saw a man wearing a hospital coat just like we do and as he walk towards the center stage, I can't help but to notice his messy hair, his face na para bang pinagbagsakan siya ng langit at lupa, and even though I am looking in the screen ay alam kong hindi siya masculado gaya ng ibang doctor. 

Sino ba yun? Hindi naman ata si Miguel yun eh, well he looks like him pero impossibleng siya yan dahil the Miguel I know is an energetic and always smiling person. That's why everyone adores him. 

At dahil curious ako, at saktong may katabi akong babae ay kinalabit ko siya.

"Excuse me, do you know who that person is?" - I politely ask at awtomatikong tumaas ang kilay niya. Attitude naman tsk

"Duh? That's Miguel Santilla! The hottest and talented male doctor you will ever meet in this country! How come you don't know him? He is over the articles inside and outside this country like duh?" - she whispered pero halatang halata ang pagkairita niya. At dahil sa sinabi niya ay mabilis akong napalingon sa screen at nakita ko muli ang mukha niya. Awtomatikong napuno ang sistema ko ng matinding kalungkutan at pagtataka.

That's not Miguel... Impossible? If that's really him... What happened to him after all these months that I am away? Just by looking in his face, I know by now that he is not the Miguel I met a year ago, or even 10 months ago, he is not the man I l-- damn I don't really know this person...

© IMPERATRICEC

AUGUST 2020