Epilogue

140 15 22
                                    

-------------------------

Carl's POV

I'm fvcking nervous, right now. It's our fourth year anniversary, and I prepared something for my love. And I'm nervous, because I'm not hundred percent sure if she'll like my surprise. Well, I guess she will. Lahat naman naa-appreciate nya. And that's one of the reasons why I fell in love with my wife.

"Sir..." my secretary called me. I turned my gaze on him. "Everything is perfect, sir." I just nodded and thanked him for helping me with this.

"Patrick, call my wife. And tell her that you'll fetch her. And don't tell my wife that you will bring her here. Understand?"

"Yes, sir. Malinaw na malinaw." he said before leaving. Tumayo naman ako at naglakad na papunta sa pinrepare kong romantic dinner for the two of us.

Minutes have passed and I heard my wife's loud voice from my position. Tumalikod naman ako at nakita ang nakabusangot na mukha ng asawa ko habang nakaupo sa wheelchair nya.

"Stop frowning, love." Sabi ko ng makalapit na sila sa akin. Nagpaalam naman na si Patrick sa akin bago umalis.

"Ikaw kasi, eh!" she irritatedly said.

"Bakit ako?" I innocently asked her.

"Hindi mo kasi ako pinapansin kanina! Tapos hindi mo din sinasagot yung mga tawag at text ko sayo!"

"Sorry, love. Inayos ko kasi yung ito para sayo, eh." mahinang kong sambit bago ipakita sa kanya ang dinner na pinrepare ko. "Surprise, my lovely wife!" masaya kong sigaw.

"Ano na naman toh..." she asked me while crying. I immediately wiped her tears and kissed her in her forehead.

"Happy Fourth Anniversary, Love!" I greeted her, which made her cry louder. "Hey, why are you crying?" I asked her using my soft voice.

"Wala. Akala ko kasi aawayin mo na lang ako buong araw. Tapos nung binati kita kaninang umaga, hindi mo naman ako pinansin." nakanguso nyang sabi. I just chuckled before pushing her wheelchair towards the table.

"Ang tagal ko ng hindi nakapunta sa lugar na, toh. At wala pa din syang pinagbago. As usual." puna ni Wendy. Dito ko kasi your sya dinala sa lugar na pinaglipadan namin noon ng lanterns.

Matagal ko nang binili ang lupa na ito para lang sa pagpapalipad namin ng lanterns ni Wendy. Ayun talaga ang purpose ng lupang, toh.

After we finished our dinner, a romantic music played in the background-thanks to my secretary for playing that.

Tumayo naman ako at inalok ng sayaw si Wendy. "Hindi ko kaya." umiiling na saad nya.

"I'll guide you, love. Ako ang bahala." I assured her. Tumayo naman sya at hinapit ko sya sa bewang upang hindi sya matumba. "See?" sabi ko ng hindi sya natumba. We just dance and dance until we both felt tired.

After dancing, I pushed Wendy's wheelchair, again. And went to the bench under the old tree.

"Stay here, wife." I said before running towards the lanterns that I also prepared for her.

Sinenyasan ko naman si Patrick para tulungan akong pailawan lahat ng mga lanterns tsaka nilapitan si Wendy.

"Surprise ulit!" Sabi ko paglapit namin sa mga lanterns. She gave me a smile before planting a kiss on my cheeks.

"Thank you talaga." naluluha nyang sambit. "Tara, magpalipad na tayo! Excited na ako!" she said, full of excitement.

Pagkatapos naming magpalipad ng mga lanterns ay bumalik na kami sa may bench para magpahinga. Tinulungan ko naman si Wendy na makaupo, bago ako tumabi sa kanya at isinandal ang ulo nya sa balikat ko.

"Thank you, Carl. Salamat sa pagpapasaya mo sa akin. Hindi lang ngayon, kundi sa araw-araw. Salamat talaga." She whispered while holding my hand.

"You don't need to thank me, love. I'm doing all of this, because I love you." I said and kissed the back of her hands. "Ako nga ang dapat magsabi nyan, eh." dugtong ko.

"Huh?" medyo naguguluhan na tanong nya.

"Because you gave birth to our son, Caspian. And for coming into my life. For bringing so much love and happiness in me. No word can explain how thankful I am to be your husband and for having you in my life." I happily said in a lower voice. Naramdaman ko namang bumigat ang paghinga ni Wendy, kaya tinanong ko sya kung okey lang ba sya.

"O-Oo..." she answered while shuttering. "... Medyo sumama lang pakiramdam ko. Pero ayos lang ako." nataranta naman ako sa sinabi nya at maingat na hinawakan ang dalawa nyang kamay.

"You want to go home?" tanong ko sa kanya na ikina-iling nya lang.

"Gusto ko na magpahinga..." bulong nya.

"Lets go home, then. Para makapag pahinga ka na. Napagod ka-" hindi pa ako tapos magsalita ng putulin na nya ang sasabihin ko.

"Dito na lang tayo." sambit nya habang nakatingala at pinapanood ang mga lanterns na nalipad.

"Pero sabi mo gusto mo nang magpahinga." nagtataka kong saad.

"Ang literal mo." I heard her chuckled and slowly turned her gaze on me. "Pagod na ko, Carl..." bumilis naman ang tibok ng puso ko pagkatapos kong marinig ang binulong nya. "... Gusto ko ng magpahinga." and with that, tuloy-tuloy na bumagsak ang mga luha ko.

"W-What do you m-mean, love?" tanong ko. Gusto ko munang makasigurado sa ibig nyang sabihin.

"Gusto ko ng magpahinga. Pagod na akong lumaban, Carl. Hindi ko na kaya." nanghihina nyang sagot.

"N-No..."

"Pwede na ba akong magpahinga, love?" mas lalo ko namang hinigpitan ang pagkakahawak ko sa kamay nya at pinunasan ang mga luha gamit ang isa kong kamay.

"Pagod ka na ba?" dahan-dahan naman syang tumango sa naging tanong ko.

"Matagal na..."

"Sige." maikli kong saad habang umiiyak. "If you're really that tired, you can rest, love."

"Talaga?" mas lalong mahina na tanong nya.

"Y-Yes, love. I'm letting you r-rest now. You c-can n-now rest and be f-free from pain." Nauutal na sabi ko.

"Salamat, Carl..." napahikbi naman ako sa sinabi nya. "Huwag mo akong kakalimutan, ha."

"Of course. I will never forget you, love. I will treasure my memories with you, until I die. Until the End. Promise."

"I love you." bulong nya at naramdaman ko na lamang na bumitaw na sya sa pagkakahawak sa kamay ko.

"I love you too. Love." mas lalo namang lumakas ang paghikbi ko sa mga oras na, toh. "I l-love you... See you on our next life, love. I will always remember you. I'll never forget you. Never."

And in this day, exactly our fourth year wedding anniversary. My wife left me...

Wendy died.

Even though we became a married couple in just a short period of time, I'm still thankful because she came into my life.

Because she taught me how to love.

How to fell in love.

And how to be loved.

She also taught me to be strong.

And I'm so proud of her, for being so strong.

But I know, this isn't still the end of our love for each other.

This is just the end of our story.

Because I'll always love her forever.

I will always love her. Until the End.

—The End—

-------------------------

A/N: Waaah! OMG! Sa wakas, natapos ko na din ito. Sana po nagustuhan nyo. Kahit na ganun yung nangyari.

Thank you din po sa pagbabasa! Kahit na hindi gaano kadami yung mga nakapag basa nito, ayos lang. Love yah all!!!

Until the EndTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon