𝙚𝙨𝙘𝙖𝙥𝙞𝙣𝙜 𝙬𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧𝙡𝙖𝙣𝙙 - on going [LISA MANOBAN]

Prologue

PROLOGUE.

Ang tunog nang iyak at pighati ang nangingibabaw sa paligid. All i can hear was them, mourning in pain.

I can slowly feel the thorns growing painfully inside my chest while staring at the cold corpses everywhere. May bata, may matanda, may binata at may dalagang mga patay ang nakahiga.

Bakit kami pang nanahimik ang kailangang matamaan ng lindol?Bakit kami pa..? Bakit ako pa..?

Ngunit kahit tanungin ko man ang sarili ko nang paulit uli hindi na mababago ang lahat.

It can't change the fact that i died.

That i never survive.

Agad akong napatingin kila Mama na papunta sa gawi ko. Agad ko namang tinaas ang dalawang kamay ko para i-try na yakapin sila ngunit nilagpasan lamang nila 'ko.

I automatically turned my gazed to where they're going. Kasama na nila ngayon ang isang doctor at nurse papunta sa katawan ko.

Napatingin naman ako kay Ate na nagsimula nang umiyak at pilit akong ginigising. Si Mama naman ay paulit uling sumisigaw na hindi totoo ang mga nangyayari na panaginip lang ang lahat.

Sa mga sigaw nila ay nakita ko na naman ang sarili kong humihikbi. Ang sakit. Sobra.

Andami ko pang pangarap na gustong tupadin. Gusto ko pa makita sila Mama na namumuhay nang maluwag.

Ngunit nangyare na.. Namatay na 'ko. I can't save myself now.

Doon ko napagtanto na ganoon pala talaga kasaya mabuhay at kung gaano ito kaikli at katulin.

I can't even hug them nor touch them. I can't do anything. Kahit gusto ko mang gawin. Huli na ang lahat.

Natigilan naman ako sa pag-iyak nang magbitaw ng salita ang Doctor.

"Time of death.. 5:09 am." he declared while his eyes was on my dead body.