𝙚𝙨𝙘𝙖𝙥𝙞𝙣𝙜 𝙬𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧𝙡𝙖𝙣𝙙 - on going [LISA MANOBAN]

Six

Chapter Six

"Time of death.. 5:09 am."

Pagkabigkas ng mga salitang iyon ay tila may humigop sa'kin palayo at ti'la napupunta ako sa ibang mundo.

Wala akong magawa kundi magpaagos sa malakas na hangin na tumatangay sa'kin, until i lost my consciousness.

--

"Hays! Salamat sa Diyos! Sigurado akong matutuwa si Boss nito! Kabait na bata." rinig kong sambit ng boses lalaki na babae ata sa paligid.

Nasaan ako..? Nasa langit na ba 'ko? Di'ba patay na ko?

Wait, wag mo sabihing nasa impyerno ako?! Gosh, ba't hindi ako nasusunog? Dahil ba matagal na kong hot kaya di ko nararamdaman? Char.

Unti unti kong minulat ang mata ko at bumangon kung saan ako nakahiga. Agad nanlaki ang mata ko at napanganga sa paligid.

I'm in HEAVEN!

"Yawa!" gulat kong sambit at medyo napaurong pa dahil sa sobrang gulat.

Wait pwede ba sabihin yun dito? Nevermind.

Puro puti ang nasa paligid. I can't say na nasa heaven nga talaga ko pero feel ko heaven na toh kasi white? Basta hindi ko maexplain, basta puro puti ang nakikita ko.

Agad namang bumagsak ang tingin ko sa lalaking maliit na nakatingin sa tila malaking telebisyon. He looks like he's enjoying watching it. Lumipat naman ang tingin ko sa pinapanood niya.

It was the third person of me while saving the kid i met.

"A-ate! Nauga na yung lupa!" nanginginig na sambit ng bata at mas lalong humigpit ang yakap sa'kin.

Halos mahilo ako sa sobrang lakas ng lindol ngunit nagpatuloy pa rin ako sa pagmamaneho. Agad nanlaki ang mata ko nang makitang babagsak na sa'min ang poste.

Agad kong binitawan ang bike bumagsak naman kaming dalawa ngunit agad akong umikot patalikod para yakapin ang bata to protect her with all my strength.

I thought i can still live after that. But i was wrong.. I died.

I tried my best to keep breathing.. Hindi ko alam na ganon pala kahirap. Memories of my friends and family flashed into my mind before i left my body.

Hindi ko namalayang tumutulo na pala ang luha ko habang nakatingin sa telebisyon. Ang sakit pa din pala ng pagkamatay ko.

Alam kong may naligtas akong tao pero sana nakapagpaalam man lang ako. Sana.. nasabi ko sakanila kung gaano ko sila kamahal bago ko mawala. It hurts.. So bad.

"Hay normal na normal talaga sainyong mga kaluluwang umiyak noh?" reklamo niya habang nakatingin sa'kin.

Medyo nagulat naman ako sa bigla niyang pagsulpot. Maliit lang siyang lalaki at masasabi mo agad na beki siya on the way he talk and moves.

"Nasan ako? Don't tell me you kidnapped my soul? Pati ba naman dito may kidnapper?" reklamo ko.

"Ay! Taray ka ghorl?! Ang assuming mo pa. Hindi halatang nagligtas ka ng tao." sambit nito atsaka nagflip ng buhok niyang invisible.

I never knew may bakla din pala dito. Wait, nasa heaven ba talaga ko?

"Tell me, nasa'an ako. Wala pa kong forty days so ibalik mo 'ko sa pamilya ko."

"Sad to say pero hindi pwede. Kailangan ka namin." sambit niya habang naglilipstick at nagpapacute.

Shet, nasan ba talaga ko?

"Okay.. Ano nalang pangalan mo?"

"Bawal kong sabihin hangga't hindi mo pa namemeet ang Bossbabeskoakinlangsya.com."

"As if naman kukunin ko siya sayo. Ang gusto ko lang naman makita uli yung pamilya ko. Di'ba ganon yun? May forty days keme keme." pageexplain ko.

Natigilan ako nang bigla siyang tumawa. Sa tawa niya palang alam mo ng beki siya. Hays. Ano ba talagang gusto nilang gawin sa'kin?

Tanggap ko na naman na patay ako, ang gusto ko lang ay makita sila uli for the last time! Pero dito ako mapupunta?

"Kung alam mo lang.." sambit niya at tumawa uli.

Napabuntong hininga nalang ako at isinandal ang sarili. Ano bang nangyayari? Ba't ako nandito? Ba't niya sinabing kailangan nila ko?

"Okay fine dahil medyo naawa ako sayo. Kukuha muna kita ng pagkain." sambit niya at tumayo na.

"M-may pagkain dito?!"

"Hello? Taong bundok ka ghorl? Kaloka." he replied before he left.

Natulala nalang ako uli. Nasa'an ba talaga ko? Ba't hindi ko buhay pa din ako na patay? Bakit may pagkain?

Masisiraan na ata ko ng utak!

Natauhan ako nang makitang nasa harap ko na ang beking kausap ko kanina habang nakalahad ang tinapay na nasa plato. Umiirap pa ito dahil ang tagal ko daw kunin.

"Hello?! Lutang ka ghorl? Sorry ha, yan lang afford ko teh."

Agad ko namang kinuha ang pagkain at umupo na ng ayos. Kailangan kong makatakas. What if pag lumabas ako dito nasa mundo ko na uli ako?

Dahan dahan kong binaba ang tinapay sa upuan at agad na hinawakan ng mahigpit ang platong hawak ko.

"So what do you think of me? Am i pretty or what?"

Tinignan ko lang naman siya.

"Enebe wag ka ganyan makatingin alam ko na namang megende ko."

Huminga ako ng malalim bago umakto. Agad ko siyang dinaganan at sinakal palikod. Tinutok ko din ang pinggan na hawak ko sa ulo niya.

Shit, dapat sa leeg eh. Pero low budget ako plato nalang muna iuuntog ko sakanya.

"HELP! TELENG!"

"Amputa. Mamatay ka nalang pabebe ka pa. Ano sasabihin mo ba sa'kin kung nasan ako o iuuntog ko sayo tong plato?!" mariin kong bulong.

"B-bawal nga sabi! Dang julit!"

"Sabihin mo nalang!"

"Ano ba! Nagligtas ka ba talaga ng tao?! Betewen me ke!"

"Sabihin mo nalang nang matapos na 'to.." mariing bulong ko.

"Kumalma ka muna! Oh my gosh!" dagdag nitong sambit

I was about to hit that gay's head when someone stopped me by holding my wrist. Agad akong natigilan at napalingon sa pumigil sa'kin.

A guy with red eyes and fair skin stopped me. He's wearing a white long sleeves and a black jeans. Agad namang napaawang ang labi ko at bumagsak ang tingin sa kamay niyang pumigil sa'kin.

T-tao pa ba siya..?

I can't help myself not to be amazed by his features. But the way he stare is like he can kill me again... Right now.

"Is the trend nowadays is to kill your guardian angel?" he said in sarcasm.