𝙚𝙨𝙘𝙖𝙥𝙞𝙣𝙜 𝙬𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧𝙡𝙖𝙣𝙙 - on going [LISA MANOBAN]

Five

Chapter Five

"Hindi si T-tita yan." medyo hinihingal kong sambit.

I never knew na balang araw may makakita din ako ng malamig na katawan. Alam kong nakakita na ako noon sa mga burol but this hits different. It's more hurtful to see. Dahil ang nasa harap ko ay halos kanina lang nawalan ng hininga at ang masaklap ay dahil sa trahedyang hindi deserve ng kahit sino.

Halos nakalimang katawan na kami ng sundalo ngunit hindi pa din namin nakikita si Tita. It's a relief for me yet a horror. Dahil alam kong mas magiging mahirap kung tumagal ang ganitong sitwasyon na hindi namin alam kung anong nangyari sakanya.

"Maraming salamat po.. Pero wala po diyan ang katawan ng Tita ko." sambit ko habang nakatingin pa din sa mga patay.

I can feel the sting in my heart while looking at them. Hindi ko maimagine kung gaano kasakit kapag nakita na sila ng pamilya.

"Walang anuman. Pwede ka ng bumalik sa loob. Baka naghihintay na siya sayo." kalmadong sambit nito.

Tumango nalang ako at ngumiti bago umalis. Pag ka dating ko ay nandun si Armin tahimik na nakaupo at naghihintay sa'kin.

He looks so innocent.. And it hurts knowing that he need to expierience this tragic situation. Lalo na't nawawala pa si Tita.

"Gutom ka na ba Armin?" bungad ko sakanya nang tumabi ako sa tabi niya.

Umiling naman siya na nagpakalma sa'kin dahil hindi ko alam kung saan ako hahanap ng pagkain sa ngayon. Tahimik lang akong nakatingin sa mga tao sa harap namin.

Okay lang kaya sila Mama..? Sana ay ayos lang sila. Sana..

Natigilan naman ako at napalingon kay Armin nang bigla siyang magsalita.

"Sabi mo po Ate nandito si Mama.. Kanina ko pa po siya hinahanap pero wala naman siya." malungkot nitong sambit habang nakatingin sa sahig.

I can feel he's about to cry that's why he's looking down. Agad naman akong nasaktan sa gesture niya. Tingin ko ayaw niyang makita ko siyang umiyak.

"Do you want me to find her for you..?" medyo may buhay kong tanong.

Nanlaki ang mata niya sa sinabi ko agad naman akong ngumiti.

Don't worry now Armin, I'll find Aling Celia for the both of you.. I promise.

Tumango tango ito at nagsimula nang umiyak. Agad ko naman siyang niyakap at pilit na pinatahan.

"Babalik si Ate sa baryo.. Hahanapin ko siya para sayo, okay?" i whispered before saying goodbye.

--

Madaming sundalo ang tinakasan ko para makabalik uli sa baryo namin, mabuti nalang at hindi ako nakita o napansin.

Alam kong delikado ang gagawin ko. Pero hindi ako mapapakali hangga't hindi buo ang pamilya ni Felicia. They are also my family. That's why i need to save her..

Nang makakita ako ng bike pakalat kalat ay ayun ang ginamit ko.

Mabuti nalang at medyo kalmado na ang lugar kaya naisipan ko ding bumalik. Ang una kong pinuntahan ay ang tinutukoy ni Felicia, ang talipapa.

I can feel my heart racing so fast while biking. Sana di ako abutan ng lindol. Sana.

Ayan ang ulit uling pumapasok sa isip ko habang nagbibisekleta. 0Nang makarating ako ay agad akong nakahinga ng maluwag at napaawang ang labi nang makita ang sunog sa malayo na naganap sa may bahay namin.

Umiling iling ako at hindi na iyon pinansin. Ang mahalaga ngayon ay maligtas ko si Aling Celia.

"Aling Celia!"

"Aling Celia! Si Astra po ito!"

"Aling Celia!"

Paulit uli kong sigaw. I was about to give up nang may narinig akong mahinang sigaw.

"T-tulong.."

Nanlaki ang mata ko at agad hinanap kung saan nanggagaling ang tunog na iyon. Nang mapagtanto kong sa loob ng talipapa ay agad akong pumasok doon.

"Oh my God.." i gasped. Agad akong napaurong at napaupo sa nakita ko.

Ang mga duguang katawan ay nagpatong patong sa loob ng talipapa. Ang iba ay halos putol ng ang kamay at paa. Nanginginig kong tinakpan ang bibig ko at napaiyak nang sobrang lakas sa nakita ko.

Nanaginip lang ako di'ba..? Hindi toh totoo.. Hindi totoong patay na ang mga taga baryo!

"T-tulong.."

Nabalik ako sa katinuan nang marinig ko uli iyon. Nanghihina akong tumayo at buong tapang na tinignan ang talipapa.

Nanlaki ang mata ko nang makitang may batang natatakpan ng mga patay.

She's alive!

Hindi ako nagdalawang isip na puntahan siya. Nakapikit lang akong naglakad palapit sakanya dahil halos ang naapakan ko ay ang mga laman ng patay.

I was crying while walking to her. Tila naglalakad ako sa bubog sa sakit na nararamdaman ko habang nararamdam ang paa kong lumalapat sa mga katawang duguan.

Nang makalapit ako ay agad kong kinuha ang batang babae.

"Ate!" iyak niya at agad akong niyakap.

"Nasaan si Aling Celia..? Alam kong kilala mo siya, alam mo ba kung nasan siya?" sunod sunod kong tanong sakanya.

Hindi niya ako sinasagot at umiiyak lang na nakatingin sa'kin.

Hindi naman siya patay di'ba..?

"Sagutin mo ko!" i said in frustration.

Tila nagulat ito sa sigaw ko hanggang sa umiiyak niyang tinuro ang katawan ni Aling Celia na nadaganan ng hollow blocks sa may likod ng talipapa.

Napaawang ang labi ko at agad nanlaki ang mata sa nakita. The memories of her was flashing to my mind.

Agad akong napaurong habang nanginginig ang kamay kong tinakpan ang bibig. My toes were trembling and my heart was racing so fast. I feel like I'm dying..

"H-hindi pwede.." i gasped.

I can even breath while crying in so much pain.

"K-kailangan na po nating umalis.." umiiyak na sambit ng bata na tila kahit gusto niya man akong damayan ay hindi niya magawa. Hinila niya naman ako palabas.

Halos hindi pa din nagsisink in sa utak ko ang mga nakita ko.

Anong sasabihin ko kay Felicia..? Paano na sila? Anong sasabihin ko kay Armin? Tangina.. Ang sakit sakit.

Gusto ko nalang umiyak nang umiyak sa sakit. Bakit ganito? Bakit kami pa?

I tried so hard to make my senses back again. Agad kong inangkas ko ang batang sa likod ko para makaalis na kami.

"Kumapit ka.. Bibilisan natin ang takbo, okay?" sambit ko habang umiiyak pa din.

Hindi ko na inantay ang sagot niya at pinatakbo na ng mabilis ang bisekleta. Habang papalayo kami ay halos marinig ko ang putukan at ang mga pagbagsak ng kung ano ano.

It's terrifying as hell.. But we need to continue to live and survive.

And that's the time i lied to myself that I'll survive.