sex tape - dutch version

shocked faces || 019

Victoria POV.

Ik zucht en sta met Harry's tas in mijn handen. Nu ik naar huis kan ga ik niet, alleen omdat ik zo nodig op Harry's tas moet passen. Gelukkig is Samuel oké. Het was moedig van Harry om hem te reanimeren, maar dat betekent niet dat ik hem vergeven heb.

"Kijk eens wie we daar hebben." Ik draai me om. Als ik zie wie er staat valt Harry's tas uit mijn handen. Het is George. Hij grijnst.

"George."

"Lieverd. Ontloop je me?" Hij gaat voor me staan. Te dichtbij. Ik huiver.

"N-N-Nee," lieg ik.

"Leugenaar." Mijn hart bonkt in mijn keel. Hij kijkt naar me alsof ik een lustobject ben. Het maakt me bang. Zo ver mogelijk naar achter gebogen kijk ik hem aan. Hij beweegt zijn hoofd een beetje.

"Je ziet er moe uit," observeert hij.

"Ik ben moe," verbeter ik hem, "i-i-ik moet naar huis." Hij lacht.

"Nu nog niet." Ik slik. Hij lacht nog harder.

"Ben je bang voor me?"

"Nee," lieg ik. Natuurlijk ben ik bang voor hem. Anders had ik me niet zolang verborgen.

"Dat ben je wel. Maar dat hoeft niet sweetheart, ik kan hééél lief zijn, maar dan moet jij ook lief zijn. Snap je?"

"Dat snap ik. Maar ik ga niet lief tegen je zijn George," zeg ik bot, "ik ga naar huis."

Ik wist niet dat ik dit in me had.

"Pardon?" schreeuwt hij opeens uit. "Hoe brutaal kan je zijn met je fucking zestien jaar?!"

"Ik ben over een week achttien." Hij balt zijn vuist.

"Leuk. Kijk eens wie daar is, onze grote 'vriend' Harry!" roept hij opeens. Ik draai me weer om en zie inderdaad Harry aan komen lopen. Als zijn ogen op George vallen staat zijn gezicht op onweer.

Hij snelwandelt naar ons toe. Ik draai me weer om naar George.

"Komt hij je redden ofzo?" lacht George. Er lopen verschillende mensen rond voor het ziekenhuis. We vallen niet op. George en ik raken in gesprek.

"Één nacht en ik breng je naar huis en laat je met rust," zegt George. Ik schud mijn hoofd.

"Nee."

"Kom op!" Ik schud weer mijn hoofd. Wat snapt hij niet aan nee? Harry pakt mijn arm ruw beet.

"We gaan," zegt hij.

"Nee Harry, ik ga naar huis," zucht ik. "George weet toch niet waar ik woon."

George steekt zijn hand op.

"Ehm hallo, ik ben hier!" roept hij. Ik rol mijn ogen.

"Ik breng je naar huis. Je hebt nog spullen bij mij liggen. Die halen we eerst op." Met tegenzin knik ik.

"Oké dan."

"Harry, praten, nu," zegt George. Hij pakt Harry bij zijn arm en trekt hem een eindje verderop. Het lijkt alsof ze ruzie hebben.

Ik hoor verschillende woorden. Broer, loser, eikel, Victoria, leugenaar enzovoort. Woedend beent Harry weg van George en pakt de tas uit mijn handen.

"Opschieten. Hou die taxi aan," snauwt hij. Ik houd de bijna-voorbijrijdende taxi aan. Harry en ik stappen in.

Harry noemt zijn adres en de chauffeur start met rijden. In stilte zitten we in de auto.

"Het was dapper dat je Samuel reanimeerde," zeg ik na een tijdje. Harry staart uit het raam. Het lijkt erop dat hij diep in gedachten is.

"Fuck Samuel," zegt hij. Zijn gezicht vertrekt geen spier. Ik trek een wenkbrauw op. Ik weet dat Harry Samuel niet mag, maar wat is dit nou weer voor een reactie?

"Hij is een leugenaar. Eigenwijs. Alleen op zichzelf gericht. Ik had hem nooit moeten helpen," gaat hij verder, "hij houdt van alles verborgen, net als George."

Ik hoor het getril van een telefoon. Het is Harry's telefoon. Geërgerd maakt hij zijn tas open en haalt de telefoon eruit. Zijn gezicht betrekt als hij het bericht ziet.

Wat is er daarbinnen gebeurd? Normaal gesproken zou hij blij zijn dat ik met hem in een taxi zat.

"Wat doe je nou geheimzinnig?" vraag ik. Hij kijkt op.

"Oké."

"Ik vraag wat." Hij balt zijn vuist.

"Ik doe niet geheimzinnig. Ik ben boos, dat is iets heel anders. Je wilt vast weten waarom." Ik knik. Hij zucht.

"Hoe raadde ik het? Raad maar, drie keer." Ik kan een lach niet onderdrukken. Hij is echt kinderachtig, zelfs als hij boos is.

O wacht, ik ben boos op hem. Maar aan de andere kant ben ik hem dankbaar voor het reanimeren van Samuel.

"Weet ik veel... Je zag een bevalling?" gok ik. Hij schudt zijn hoofd.

"Ik heb mijn halfbroer ontmoet." Halfbroer? Ik dacht dat hij alleen een zus had, Gemma.

"Wie?" vraag ik. Hij zet zijn telefoon uit en doet het toestel in zijn tas.

"Samuel." Mijn mond valt open. Samuel?

Harry POV.

"Wacht, wat?" zegt Victoria. Aan de uitdrukking op haar gezicht is duidelijk te zien dat ze verward is. Ik snap het ook wel, Samuel is een klootzak. Niet dat ik geen klootviool ben, maar Samuel is gewoon kut.

"Hij beweert dat hij mijn broer is," zucht ik. Ik kan het zelf ook amper geloven. We lijken amper op elkaar. Hij is jaloers, op mij? Waarom zou je jaloers op mij zijn?

"Hoe? Wanneer? Huh?" Ik speel met mijn vingers.

"Ik ging dus mijn telefoon halen en toen begon hij tegen me te praten. Hij is jaloers op me omdat ik 'meer heb'. Vervolgens zei hij plotseling: ik ben je halfbroer. Ik ben weggelopen."

"Je hebt hem achtergelaten?" vraagt ze verbaasd. Ik haal mijn schouders.

"Ja. Wat had jij dan gedaan? En nu blijkt dat iedereen het wist behalve ik. We hebben dezelfde vader. Mijn vader is vreemdgegaan toen ik mijn moeder in verwachting van mij was."

"Wow." De auto stopt met rijden. Ik kijk uit het raam. We zijn bij mijn huis aangekomen. Ik open de taxi deur en betaal de chauffeur. Hij glimlacht naar me omdat ik hem fooi heb gegeven. Ik laat Victoria uitstappen en volg haar snel naar binnen.

"Nog sorry van alles," zeg ik als we binnen zijn. Ze draait zich naar me om.

"Het is nu over. Ik ga naar huis en dan zien we wel." Ik knik. Ik had sowieso al niet verwacht dat ze me ging vergeven.

"Ga je me ooit vergeven?" vraag ik zacht. In mijn hoofd zie ik steeds hoe Samuel wordt aangereden door de auto.

Ze is even stil. Dan begint ze met praten. "Ik weet het niet Harry. Wat je deed was erg." Ze heeft gelijk.

Als we haar spullen in stilte bij elkaar geraapt hebben loopt ze richting de voordeur.

"Wacht!" roep ik. Ik ren naar de televisie en open het kastje eronder. Ik haal dvd's met alle seizoenen van Awkward tot nu toe eruit.

Ik loop naar haar toe en prop het in de tas die ze bij zich heeft.

"Nu kun je gaan. Het spijt me echt, alles." Ze knikt. We staan gewoon stil. Om de ongemakkelijke stilte te verbreken sla ik mijn armen om haar heen. Wat moet ik anders doen?

Ze knuffelt niet terug maar blijft stilstaan - verstijfd. Terwijl ik haar knuffel stop ik een briefje van twintig dollar in haar handen.

"Overweeg om me te bellen!" roep ik haar nog na voordat ze de deur achter zich dichtslaat. She's gone.