(Billionaire Series #1)
R-18 | Mature Content
Despite his intimidating gaze, she managed to gather enough courage to speak up. "Bakit wala kang sinasabi sa akin? Bakit mo 'ko iniligtas? Talaga bang puwede kitang pagkatiwalaan? Paano kung ikaw pala...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Without giving the situation a second thought, she immediately succoured to the injured man's needs. Her hands were trembling, but she was determined to help.
Ang buong atensyon niya ay nakatuon sa sugat nito. Ni hindi pumasok sa kaniyang isip ang itanong kung bakit at paano ito nakarating sa lugar na 'yon. She was about to remove his hand from the wounded area when he tightly seized her arm.
"Don't touch me," he said sharply while gasping for air. Despite suffering from the laceration, he still had the strength to impose his domain upon her.
"P-pero may sugat ka!" she protested, faltering over her sudden utterance. Halos mag-abot ang kaniyang mga kilay sa kasungitan na kaniyang natanggap mula sa lalaki.
By his accent, she deducted that he wasn't a pure Filipino. Then, she thought that rich people could really manifest their stubborness during dire circumstances.
He gave her a sharp glare. "And what is it that you can do to help, huh? For sure, you didn't even finish elementary- Ah fuck!" he groaned, hit his head against the hut's wall and closed his eyes in pain.
Hindi niya pinatapos ang pangmamaliit ng lalaki dahil inalis niya ang kamay nito at sinalat nang bahagya ang gilid ng sugat. Her face contorted with terrible dread as she looked at her hands stained with blood.
Huminga siya nang malalim at pinakalma ang sarili. "Alam ko. Pero walang kinalaman 'yon sa pagtulong sa kapwa. Hindi man ako nakapagtapos, lumaki ako nang maayos. At higit sa lahat, lumaki kong may rispeto para sa iba. Rispeto na ang ibang tao, mayaman man, wala," she whispered and looked up at him, revealing a tranquil and demure expression. Pinipilit niya ang sarili na mapanatili ang gayong kalmadong kalooban.
"Hindi ko rin kayang umalis nalang at iwan ang isang taong duguan dito."
Inilihis nito ang tingin at pinabayaan siyang gawin kung ano ang kaniyang nais. Nang masiguradong hindi na ito magrereklamo ay pinunit niya ang laylayan ng kaniyang kamiseta at dahan-dahang ibinalot iyon sa tagiliran ng binata.
It wasn't much of a help since the stranger continued to lose blood, making her panic in the process. Lumakas ang pintig ng kaniyang puso sa isiping mamamatay ito na wala man lang siyang nagawa.
"M-may cellphone ka ba? T-tumawag na lang kaya tayo ng tulong?" Kahit puno ng takot ang kaniyang dibdib ay nagawa niyang magsalita nang hindi nabubulol. Nanginginig na ang kaniyang buong katawan at sandali na lang ay tutulo na ang kaniyang mga luha.
"No!" he wailed in anguish. Nakita niya na humigpit ang kapit nito sa pantalong kupas.
Napamura itong muli nang dahil sa sakit. Bigla siyang napalunok nang hinubad nito ang damit, dahilan upang tumambad sa kaniya ang mapanukso nitong katawan.
