Meçhul Katilin Günlükleri ✓

12. Bölüm

25 Mayıs, 2007, Narva/Estonya.

Sana yazdığım 13. gün bugün. Az kaldı, günlük. 2 Haziran'a çok az kaldı. Benden kurtulacağın için seviniyorsan, seni anlarım. Ben de kendimden kurtulmak istiyorum.

2 Haziran günü sana yazacak sayfam olmayacak; çünkü 1 Haziran'da kalan bütün sayfalara şiir, resim ve ya not yazıp insanlara vereceğim. Ertesi gün de seni anneme vereceğim. Annem bunu okurken de Milana ve Koit hayattan koparılacaklar. Annem, iki çocuğunun ölümü ile sarsılacak.

Her neyse. Onun acı çekmesi umrumda değil. Bize sahip çıkmadı. Güçsüzlüğünün bedelini ödeyecek.

Unut gitsin. Umrumda. Ama konuyu değiştireceğim çünkü bunu düşünmek intihar etmemi zorlaştırıyor.

Belki de saçlarımı boyamalıyım, ha? Gecenin rengiyle çok uyumsuz ve kendini çok belli ediyor. Bu şekilde hemen fark edilebilirim, bunu istemem.

Her neyse, sana yine lanet-olası-hayatlardan-anılar anlatmaya devam edeceğim. Yine lanet-olası-günlerden biriydi, Koit'le parka gitmiştik. Ben onu sallarken sevdiğim çocuk geldi ve benim yorulup yorulmadığımı sordu. Yorulduysam o sallarmış kardeşimi.

Yorgun değildim, kollarım onun sandığından çok daha güçlüydü. Ona bunu söyleyince "Emin misin?" dedi. "Eminim, hatta ikinizi aynı anda sallayabilirim." dedim.

Bunu yapamayacağımı düşündü o, bense inat ettim. "Bin ve gör." dedim ve güneş batmaya başlayıncaya kadar -yaklaşık yarım saat- ikisini de salladım.

İddiayı kaybettiğini kabul etti ve kardeşimle bana birer çikolata aldı. İnanır mısın günlük, o çikolata çöpünü hala saklıyorum. Kardeşim de öyle.
Şu an senin ayracın olarak kullanıyorum onu.

Lanet-olası-hayatlardan-bir-anı daha anlattım bugün, ölümsüz olması için. Kuş tüyünün uçup hayat kaosunda herhangi bir yere düşünce önemini yitirmesi gibi onlar da önemlerini yitirmesinler diye. Anılar önemli, ders almak ve tebessüm etmek için. Ve de hayatın değerini anlamak için.

Her neyse, görüşmek üzere.