Lise kendine macera arayan ergen öğrencilerle dolu bir tımarhaneydi. Jeon Jungkook ve arkadaşları ise kaosu peşinde sürükleyen bir avuç aptaldı. Her şey Taehyung'un okulda görmemesi gereken bir olayı görmesiyle başladı. Gördükleri yüzünden kaçırılma...
Bennnn geldim!!!! Böbreğim ağrıdığından bölümü düzenlerken baya zorlandım. (Bu gereksiz bilgiyi neden verdim bilmiyom.) Bölüm biraz kısa oldu ama telafi edeceğimi tahmin ediyorum. Size iyi okumalar bebitolarım. (Bölüm modu tam olarak aşağıdaki gibi ehehehe)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Sana bu yaptığımız doğru mu?"dedim çekinerek. Oflayıp başını salladı.
"Hadi kaldır beni." Bir süre ona baktım ve istediğini yaparak bacaklarından tutarak havaya kaldırdım. Duvara tutunup yukarıya çıkarken başımı yere indirdim. Eteği açılabilirdi sonuçta.
Spor salonunda olan konuşmamızdan sonra Sana artık onunla ortak olduğumuzu, bu yüzden tüm bilgilerimizi paylaşmamız gerektiğini söylemişti ve biz şu anda okuldan kaçıyorduk. Hayatımda daha önce hiç okuldan kaçmamıştım. Her an birilerine yakalanma korkusuyla üç buçuk atıyordum. Sana ise çok rahattı. Her gün okuldan kaçıyormuş gibi bir profil çiziyordu gözüme.
Okuldan kaçarken yakalanırsam annem ağzıma sıçardı. Daha önce kaçmadığım için ne gibi bir tepki vereceğini tam olarak bilmesemde büyük bir tepki vereceğini tahmin etmek hiç zor değildi. "Taehyung hadi!" Sana çoktan karşı tarafa geçmişti. Ellerimi gerip duvara tırmandım fakat bir problem vardı. Benim yükseklik korkum vardı. Bir yerlerden atlayamazdım. Ne akla hizmet bu duvara çıkmıştım onu da bilmiyordum ama göt gibi kalmıştım duvarın tepesinde. "AAAA ÇOK YÜKSEK!"
"Bağırmasana! Tüm okul duysun mu istiyorsun?" Dizlerimin üstüne çömelip Sana'ya çaresizce baktım.
"Korkuyorum!"
"Taehyung duvar o kadar yüksek bile değil. ATLA HADİ!" Artık Sana'da bağırıyordu. Yakalanmamız an meselesiydi. Ön bahçedeki nöbetçi hoca eğer arka tarafa gelirse biterdik biz. Aslında arka tarafta kalan sınıflardan birisinin bizi görmesi bile yeterdi. Başımı çevirip camlara göz attım. "Tamam atla. Ben seni tutarım." Sanayı anlamak çok zordu. Beni nasıl tutacaktı. 45 kilo bir kız benim gibi bir ayıyı nasıl tutabilirdi?
"Nasıl tutacaksın beni? Ezerim ben seni!"
"Of atla işte!" Arkama bir daha baktım ve üçüncü katın bir camından bize bakan Jungkook'u fark ettim. Yani direkt bana bakıyordu. Daha fazla rezil olmamak için atlamaya karar verdim. Gün geçmiyordu ki bir günüm birisine rezil olmadan bitebilsin!
"Sen çekil. Sana bir şey olmasın." Karizmayı çizdirmiştik zaten. Bir yerden toplamak farzdı!
"Tamam!"
"AAAAAAA..." Sana tamam dedi ama ben atladığımda kollarını açarak bana doğru geldi ve biz kendimizi yerde bulduk. Rezil olmayayım derken rezilliğin alasını yaşıyordum şu anda. Ellerimden destek alıp kalkmaya çalıştım.
"Ya neden tutmaya çalışıyorsun beni?"
"Tutabilirim sandım." Tüm diyeceklerim ağzıma tıkılıp kaldı. Hala Sana'nın üstünde olduğumu fark ettiğimde daha fazla onu ezmemek için hemen ayağa kalktım ve ona elimi uzattım. Sana elimi tutup kalktığında hemen ellerimi kafasına çıkarıp hasar kontrolü yaptım. Kafasının arkasında bir şişlik yoktu. "İyiyim ben."
