Chapter 32

86 22 34
                                    

Lumipas ang mga araw at hindi ko na mapigilang mag-alala. We're now in our 80th mission day. Days are running as fast as I don't like. There are only 20 days left and even sleeping for me is a waste of time. And here I am, watching Proverbs silently sleeping.

I wiped my tears away and sighed. It's already twelve midnight but my mind wanted me to go to church right now. I don't even know why church comes to mind first either, but thinking about it has lessen the vexation inside me. So I think It would be a great idea.

Since hindi naman ako makatulog, nag-iwan ako ng note sa white board. Nagpaalam lang ako kay Proverbs para paggising niya, hindi na siya magwo-worry na madalas niyang nararamdaman.

Nang makarating ako sa kotse ko ay nakakita na naman ako ng isang white feather. Napapadalas na rin ang isang 'to. I don't know if I would be happy about it because at the same time it makes me feel lonely.

Maybe It was me, changing my desires. But I am selfishly hoping that it's Proverbs. Baka naman pwede siyang maging tao kahit walang nakukulong na 100 doves? I mean, 100 days is already enough.

I sighed. No, maybe it really is me.

As I was driving, I can't help but to think about Proverbs' necklace. I was worrying about her because she keeps checking it. Sinabihan ko naman siyang itago na lang 'yun, pero mukhang parte na talaga 'yun ng pagka-anghel niya dahil wala itong lock, and it is too sacred para putulin.

Isa pa, she told me about Sister Ermachel. Na pakiramdam nito, nandito pa ang guardian angel niya. Simula nang ikwento sa akin ni Proverbs 'yun ay hindi na nabura sa isip ko, especially my mind's always reminding me about Naver's mission. This is too confusing, but I am willing to find the answers for Proverbs to lessen the anxiety inside her. I am hoping that I can do this alone... because I don't want Proverbs to be stressed about it anymore.

Nang makarating ako sa simbahan ay bigla na naman akong nakaramdam ng paso sa daliri. Pati ito ay napapadalas na, hindi ko naman alam kung saan 'to nanggaling but I'm getting used to it so hindi ko na masyadong iniisip. Nang maramdaman kong nawawala na ang sakit ay bumaba na ako at tumungo sa Candle Station. Madalas ko kasing nakikita ang mga tao dito kapag nagsisimba kami ni Proverbs.

May mga iba't ibang color ang narito, pero ang unang napansin ng mata ko ay ang kandilang color pink. It says that the meaning of this candle is Love and Peace. Biglang pumasok sa isip ko ang sinabi sa akin ni Sister noon, may kulay rosas na pumapalibot sa amin ni Proverbs. Does that thing relates to love? It's not that far tho.

Kumuha ako ng isa pagkatapos ay naghulog ako ng donasyon. Magsisindi na sana ako ng kandila nang biglang may marinig akong pamilyar na boses. "Pag-ibig ang siyang makaliligtas."

Agad ko siyang nilingon saka naman siya ngumiti sa akin. It's him. The old man I just saved back then. "Po?"

He look at my candle. "Kulay rosas," he replied and smiled at me. "Simbolo ng pag-ibig."

I rub my hand at the back of my neck. "Uh, yes..." naiilang na sagot ko dahil hindi ko alam kung bakit sinasabi niya sa akin ito.

"Mahal mo talaga siya, ano?" I heard him chuckle.

"W-What are you trying to say po?"

He just smiled at me and raised both of his brows. "Kumusta ka, iho?" he asked instead.

"I-I'm okay..."

He's still smiling and if freaks me out. He's also mysterious. "Masama ang magsinungaling, iho."

Well, why ask the obvious?

"Ang ibig kong sabihin, kumusta ang takbo ng buhay mo." aniya pa.

"Ah..." I'm better as long as Proverbs is here with me. "Same flow... just going with the flow..." I response.

The Wings Called Prequel (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon