ကိုရင်လေးက ရှန့်ရှန့်ပြန်သွားပြီးထဲက အဆောင်တော်ထဲက အပြင်ကိုမထွက်ဘူး ။ တစ်ချိန်လုံး ရှန့်ရှန့်မေးတဲ့ မေးခွန်းလေးရယ် ၊ ရှန့်ရှန့်ရဲ့ ငိုသံလေးတွေ ကိုပဲ ပြန်ကြားနေရသည် ။ လောကုတ္တရာနိယာမတွေနဲ့ ရှန့်ရှန့်ကြားမှာ ကိုရင်လေးက တကယ်ကို မွန်းကြပ်လာပြီဖြစ်သည် ။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တဲ့အဆုံး စိတ်တည်ငြိမ်စေရန် ပင်မကျောင်းဆောင်ကြီးထဲ ဝင်လာခဲ့မိတော့သည် ။
ခန္ဓာနဲ့ စိတ်နဲ့ ကပ်လို့မရတော့တဲ့ ကိုရင်ငယ်က ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော်ရှေ့ ဒူးထောက်ချလို့ မျက်လုံးတွေကိုသာ မှိတ်ချလိုက်တော့သည် ။ တပည့်တော်ကို မကယ်နိုင်တော့ဘူးလား မြတ်စွာဘုရား~~ ။
မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ချလိုက်တော့ ပေါ်လာတာက ကလေးငယ်ရဲ့ မျက်ရည်လေးတွေ ပြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းညိုညိုလေးတွေ ၊ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ကလေးတွေ ။ ကိုရင်ငယ်လေး မသိလိုက်စွာပဲ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်ရသည် ။
' မငိုပါနဲ့ '
ဘယ်လိုမှ ပျောက်ကွယ်မသွားတဲ့ ပုံရိပ်လေးကြောင့် ကိုရင်လေး ခေါင်းတွေကိုသာ ခါရမ်းပစ်လိုက်မိတော့သည် ။
" ရှန့် ရှန့်ရှန့်ကို ချစ်လား~~"
ဆောက်တည်ရာမရစွာ ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ထိုစကားသံလေးအဆုံးမှာ ရုတ်ချည်းငြိမ်သက်ရသည် ။
" ကိုကိုလေးလို့~~ ဟင့် ရှန့်ရှန့်ကိုချစ်လားလို့~~"
" ငါ ကလေးလေးကို ချစ်လား "
မဝံ့မရဲ မေးခွန်းအဆုံးမှာ နှလုံးသားက လှိုက်လှိုက် လှဲလှဲ ခုန်လှုပ်လာပြီး
" ချစ်တယ် ။ ကလေးလေးကို ကိုယ်တော် သိပ်ကိုချစ်တယ်"
ကိုရင်ငယ်လေးက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တော့ လိမ်ညာလို့ မရခဲ့ပါဘူး ။ မျက်ရည်တွေဝိုင်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းညိုညိုလေးတွေကို တမ်းတလို့ ကိုရင်လေးဟာ နာနာကျင်ကျင် ဝန်ခံလိုက်မိသည် ။
" ကိုယ်တော်လည်း သိပ်ချစ်ပါတယ် ကလေးလေးရယ် "
" ဒါပေမဲ့~~~ "
တာကျိုးသလို စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေနဲ့ မျက်ဝန်းအိမ်တွေကို အားအင်ချိနဲ့စွာ ဖွင့်ဟလိုက်တော့ အမြင်အာရုံတစ်ခုလုံးမှာ ကြီးမားတဲ့ ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော်က ကြည်ညိုဖွယ်ရာ တည်ရှိနေသည် ။ မျက်ရည်တို့က တသွင်သွင်စီးကျလာရသလို သင်္ဃန်းအောက်က သူတော်စင်ရဲ့ နှလုံးသားလေးဟာလည်း နာကျင်မှုအတိုင်းအဆမဲ့စွာဖြင့် ငြိမ်သက်သွားသည် ။
YOU ARE READING
Don't take away !!
Poetry_ ဗုဒ္ဓက မကယ်ရင် ငါကိုယ်တော်က မိစ္ဆာဖြစ်စေပြီး မင်းကိုကယ်တင်မယ် _ _ ဗုဒၶက မကယ္ရင္ ငါကိုယ္ေတာ္က မိစၦာျဖစ္ေစၿပီး မင္းကိုကယ္တင္မယ္ _ Start date - October 13 (2020) End Date - November 1 (2020) _credit cover photo to its respective artist_
