• last heartbeat •

524 27 54
                                    

This is the final chapter of Euphonious Heartbeats with Seymour Norris' point of view. If you're still reading this up until now, thank you so much. It really means a lot to me. This note will be longer than usual because I have a lot to say.

I started this last August 2020. I was so upset with the thought that I just finished it now. It took me seven months to finally complete writing it. I experienced a lot of difficulties during those times. Una na doon 'yong writers block na sinasabi nila. Hindi naging madali para sa akin na labanan iyon, it frustrates me so much. Hindi kasi ako sanay na nalalagpasan ko ang isang araw na hindi ako nakakapag sulat o nakaka pag update man lang. Kaya noong umaabot na ng ilang araw akong hindi nag uupdate o nag susulat, nanibago na ako. As you can see, nag uupdate ako tuwing kailan ko na lamang gusto. I felt bad for those who are reading this since August, kaya kung hanggang ngayon ay binabasa mo pa rin 'to, maraming salamat dahil naging pasensyado ka. Thank you for staying, thank you for patiently waiting.

I've been inactive for months. I missed writing. I missed all of you. Gusto kong gawin uli 'yong ginagawa ko sa tuwing end na ng story, 'yung mag memention ng mga active readers na nag vovote at comment, pero ngayon ay hindi ko na magawa :( Noon ay inililista ko pa kaya't may kopya ako, ngunit ngayon ay wala na dahil hindi ko na gaanong nasubabaybayan kung sino sino ang mga nagbabasa nito. But if you want us to talk, then feel free to message me. My dms are open, we can interact if you want to. :)

Thank you for understanding. Busy tayong pare-pareho at maraming ginagawa dahil sa tambak na gawain sa school. May kanya-kanya rin tayong pinagkakaabalahan. Don't be too hard on yourself, take a break and breath. Enjoy your day and never forget to smile. Always remember, you are worth it. God bless and take care. Thank you so much, I value you.

Next story will be Windsor Heinz's. I'll post it when I have time. I hope you can still support me to my next stories. Thank you.

#Epilogue
Seymour Norris

Wearing my mask every time, forcing myself to smile and laugh even though deep inside—I am already breaking down—is one of my best talent.

Growing up with no parents nor family around you feels like hell. Kung iku-ikwento ko siguro ang buhay ko noon ay walang maniniwala sa akin dahil sa kung gaano na kaganda ang buhay ko ngayon.

Like a kid in some cliche movies, I was came from an orphanage. I was an orphan for so long. Ang sabi nila Sister, namatay raw ang mga magulang ko at hindi na alam kung nasaan o bakit sila nawala at ano ang dahilan kung bakit ako roon iniwan. It feels like my life was came from a story or drama.

I grew up with some of my friends at the Orphanage. Doon ako natuto makihalubilo at doon ko rin natuklasan ang talento sa pag kanta at sa mga instrumento. That's when I fell in love with music. Mas natutunan ko pa 'yon na mahalin nang tumungtong ako sa College at nakilala ko sina Windsor, hanggang sa sama samang tumugtog at nakagawa ng grupo.

And the main reason why I pursued that is Her. I don't know if it's creepy or something, but I started to work harder in creating music the moment I saw her at the television. Wala namang koneksyon sa musika ang ginagawa niya, Artista siya at sa pagkakaalam ko'y pag arte naman ang pangunahing ginagawa no'n.

I concluded some things that if I became a famous singer, maybe I can have a chance to meet her. Iyon ang nagtulak sa akin upang pag butihin ang ginagawa. Kaya nang maisali namin sa kuwentuhan ng mga ka-banda, hindi naiwasang paulanan ako ng kantyaw.

"Love at first sight? Saan, sa tv? Wala kang pag asa doon!" Windsor bursts out laughing so hard.

I glared at him. "Kung makapagsalita 'to, akala mo ang linis mo ah!"

Pentacost Band Series #4 Euphonious HeartbeatsWhere stories live. Discover now