Fragile [COMPLETED]

Fragile 33

Fragile 33

At ngayon nagagalit na ako sa bagong dean. I want him gone too. Katulad ni Mr. Cuando. Pero paano kung kapatid pala nito ang may-ari ng pisteng paaralan na ito?

Hindi basta-bastang mapapaalis ang lalaking iyon.

I was thinking on what to do while my friends are done with their lunch. Hindi ko magawang magpatuloy sa pagkain.

Tiningnan ko si Theia. I think she's okay now. Naubos nito ang pagkain. She's smiling now too.

Tumayo na ako nang hindi inuubos ang aking pagkain. Napaangat ng tingin ang aking mga kaibigan.

"Hindi ka na kakain?" tanong ni Hailee, may hawak itong maliit na salamin at isang pulang lipstick sa kamay.

"I'm full now"

"Ah okay"

Nagsitayuan na rin sila. May isang oras kaming bakante. I can't think of what to do in that one hour dahil abala pa ako sa pag-iisip sa problema ni Theia.

Ang mga kaibigan ko nalang ang meron ako. Kung ano ang problema nila ay problema ko na rin. I will help them in every situation they have. Madali man o mahirap. I love them. They are my family.

"I want to lay in a soft bed..."

"Me too. My back is aching"

"Sa school clinic nalang tayo?"

Nagsasalita sila habang hindi ko naaabsorb ang kanilang mga pinagsasabi. Kung saan sila patutungo ay nakasunod nalang ako.

I jump a little when someone put a hand on my shoulder. Mabilis kong nilingon kong sino iyon.

"Don't think too much. I'm okay. That was a long time ago. I was just shocked to see him after long years"

Theia have this assuring smile on her face. Tiningnan ko siya sa mata para makasigurado. Her eyes was telling me she's fine kaya napangiti na rin ako.

"Where are they?" I asked referring to my friend who are out of my sight now

"Nauna na. You're top busy kasi"

"Am I?"

"Oo kaya!" inalis nito ang kamay na nasa aking balikat. Hinawakan nito ang aking kamay sabay hila sa hindi ko alam kung saan "Let's go!"

"Where?"

"Clinic!"

Nagpatianod ako sa hila ni Theia. The way she smiles took all my worries for her away. The genuine smiles from my friends are like my happy pills.

I don't know why but I just feel they are my real sisters.

Narating namin ang clinic na nandoon na ang aking mga kaibigan. Elowyn and Penny shared one bed. Si Saniyah at Hailee naman ay inangkin ang tig-iisang kama.

The clinic doesn't look like a clinic at all. The room is cozy, parang kuwarto lang sa isang condo. Malalaki ang kama, sakto para sa tatlong tao. Walang nakaharang na blinds sa pagitan ng mga bed. Walang medical equipment na nakapaligid. Those medical things are in the other room. Naroon din ang mga kama na katulad ng nasa hospital.

The room we're in, is a room me and my friends declared as ours. Walang makakapasok o makakagamit sa kuwarto na ito kung hindi kami lang magkakaibigan.

At dahil nga takot ang mga estudyante sa amin, no one dared to use this room. Not even the nurse assigned or the doctor. That's a power me and my friends have.

Nahiga ako sa malambot na kama. Naamoy ko na bagong palit ang sheets. Theia lay down beside me. She was facing the ceiling katulad nang sa akin. Both hands are on our tummy.

"Thank you"

Napalingon ako sa kanya. Nasa kisame pa rin ang mukha nito.

"We are family" I answered looking at the ceiling too

"We are..."



I close my eyes. Hindi ko na narinig ang mga boses ng aking mga kaibigan. They may fall to sleep, I don't know dahil hindi ko na sila tiningnan. 

Hinayaan ko na rin magpahinga ang aking utak. I'm no sleepy but I just have my eyes closed.

As time passed by, I have this blurry image playing inside my head. Hindi ko masundan ang mga litratong iyon dahil sa bilis. I just heard someone called my name.

Kumunot ang aking noo. Was that my past memories? But I'm not familiar with those images.

I saw a man with a blurry face, he's beside me, sa aming harap ay maraming tao, lining up. I was holding a pen and... am I smiling?! 

The heck!

Why would I smile at those strangers? I shook my head para maalis ang mga iyon. Never in my life had I smiled that way. Kung nakangiti man ako nang ganon siguro sa harap ng mama ko. Not in front of a crowd composed of strangers. Not ever!

"Daenah!"

Napamulat ako ng mata. Mukha ng aking mga kaibigan ang bumungad agad sa akin. What the hell just happened?

"You're having a nightmare!"

"Huh?"

Confused. I look at my worried friends. Did I sleep?

"What's your dream? You kept on shaking your head while sleeping"

My dream? I can't remember.