Chapter 30

2.4K 68 3
                                    

Afternoon. The next day.

Pagkatapos ng sobrang awkward na brunch para sa akin dahil late na akong nagising, nagpaalam ako, na awkward rin, upang maligo dito sa ilog.

Habang naliligo, I am reflecting. May mali ba sa ginawa namin? I could find no wrong. Hindi ko man ipagsisigawan dahil hindi rin ako ganoong klase ng babae, I actually love what we did.

Vladoimir has disappeared so suddenly, parang nagpunta lang talaga siya upang manuod. May pakiramdam akong magkikita ulit kami. Sa palagay ko, nagsasabi siya ng totoo when he said he's part of the Council. At yong girlfriend na sinasabi niya, there's a high chance na iyon yung nagbigay ng misyong ito.

Nang nakapaglinis na ako ng katawan, umahon ako at nagbihis. Sinuklay ko ang aking basang buhok gamit ang mga daliri at nagsimulang maglakad pabalik sa camp. Sa unang hakbang ko pa lang, napangiwi na ako.

Mahapdi.

Kapag pipilitin kong maglakad ng normal, tumitindi ang pagkirot. Wala akong kasama katulad ngayon kaya hindi ko itinatago ang paika-ika kong paglakad. Ngunit mamaya, kapag kasama ko na 'yong dalawa, I'll try to hide it as much as I can.

I am just really feeling awkward to the point that when I reach the camp and found them waiting for me, halos mapatalon ako sa gulat. We silently packed our things, and then, we were off to our next destination. Ilang distansya na lang ang layo ng Weeping Willow Brook and we hope to find some clues in there.

Naglalakad yung dalawa sa unahan ko at sinigurado kong may agwat sa pagitan namin, nanatili ako sa hulihan, eyes cast downward. Nang nagising ako kanina, I accidentally made an eye contact with Kaizon which both of us immediately broke because of awkwardness.

Simula noon, iniiwasan ko na silang tingnan ng diretso sa mata. Tipid lang rin ang mga salitang pinapakawalan namin.

Especially Alekxus. Isang beses ko lang siyang narinig na nagsalita and that was when he asked where I'm going. Tipid lang akong sumagot kanina na ako ay maliligo.

Kalahating oras na kaming naglalakad nang biglang huminto ang isa, si Alekxus. The next thing that happened, he has already cornered me into a tree.

"What the—brat!" suway ni Kaizon.

"Shut up, old man. I need to handle something." sagot ni Alekxus.

I couldn't look him in the face that's why I've been staring on his chest. A chest I've grown fond of.

"Eyes up, baby." Nang hindi ako sumunod, he lifted my chin with the tip of his forefinger. Sinalubong ako ng berde niyang mga mata. Beautiful, scorching green eyes. "Whatever you're feeling that's causing this abnormal behavior, I don't like it, my Redemption."

Napasinghap ako. Gusto kong tumungo ulit pero hindi pa rin niya inaalis ang hintuturo niyang nasa baba ko.

"Alekxus..." bigkas ko sa pangalan niya.

Alekxus licked his lips at isinuksok ang mukha niya sa may tenga ko. Pumulupot rin ang isa niyang kamay sa aking beywang. "I'm so hard right now it's painful. You, moaning my name, doesn't help." he groaned.

"I'm sorry—"

"No, never apologize for making me hard, my Redemption. Wala tayo sa tamang lugar at may mas importante tayong dapat gawin, but I swear, once we're alone again," He licked the shell of my ear, parang nakuryente ako. Wetness gushed from my core. "My cock can't wait to be back inside your pussy." My core throbbed. Why does he talk like this? He's turning me on so much. "Hindi kita titigilan this time, my Redemption, you'll be so sated, hindi lang ika-ika ang abot mo, hindi ka na makakalakad pagkatapos kong gawin ang gusto ko." he vowed those words like a promise. He lifted his face hanggang sa magkatapatan na muli ang mukha namin.

"Stop acting ashamed. Stop being awkward." Humigpit ang pagkakapit niya sa aking braso. "Being submissive doesn't suit you," Alekxus gave me a playful grin, "But you can always call me 'Master' any time."

Sumimangot ako at tinapik siya sa balikat. Alekxus took a step back from me. Directly meeting his gaze, I said, "In your dreams, Alekxus."

His grin went bigger, "Then we will dream together," Alekxus eyes went soft, he always did this every time he said my name, "My Redemption."

That's when chaos happened out of nowhere. May isang werewolf na umatake kay Kaizon. Nakailag naman siya ngunit nakapagtamo ng mahabang sugat sa braso dulot ng matalim na kuko ng werewolf.

"Shit!"

All three of us cursed.

Aatakihin sana ni Alekxus at Kaizon yung taong-lobo nang biglang dumating ang mga kasamahan nito at paikot kaming pinalibutan.

All of them in their beast form, iba-iba ang kulay at disenyo ng pagkakalapat, tumutulo ang laway, at kakaiba ang kulay ng mata. Unlike the normal werewolves, they have blazing red eyes.

"Rotten orange." hissed Kaizon.

Nagdilim ang expresyon ni Alekxus, "Rouges." pahayag niya.

Pinagmasdan ko ang mga nakapalibot sa amin. Ngayon lang ako nakatagpo ng rogues, mga taong-lobong baliw. We are strangers and their natural instinct is to kill. Hindi sila makikipagnegosasyon dahil wala sila sa tamang katinuan upang iyon ay gawin.

"Danger." saad ni Alexus. "We need to get away from here." he added in a grave voice.

"Get away?" bigkas ng isang hindi pamilyar na boses. One of the rogues has shifted. A man with a long, curly hair is now speaking to us. Nanatiling anyong lobo ang mga kasamahan niya. Napa-ekis ang braso nito at diretsang napatitig kay Alekxus, "Bakit naman? We just started! O baka," the Rogue grinned wickedly, "..may iniiwasan ka, Alekxus Oxalis?"

Rogues are crazy, they are deep in bloodlust. Hindi niya dapat kaya ang ginagawa niya ngayon, subalit heto, there's a rogue with enough consciousness who's directly speaking to one of us. And he's aware.

He's human.

What the fuck is happening here? 

She Who Got Rejected ✔️Where stories live. Discover now