Bitwa się skończyła, ale ból dopiero się zaczął

Rozdział 21

Draco nie zwrócił mojego zmieniacza czasu, odkąd go pożyczył. Jego wspomniany termin, w którym miał być ukończony projekt, już dawno minął i zaczęłam się martwić. Opuściłam kilka zajęć i obawiam się, że jeśli nie przestanę, McGonagall zacznie mnie wypytywać.

Szybko weszłam po schodach do Wieży Astronomicznej, Draco i ja niedługo zaczniemy sesję nauki. Kiedy dotarłam na szczyt schodów, byłam zaskoczona i trochę cofnięta, aby znaleźć go już tam, czekającego na mnie. Miał podkrążone oczy, włosy splątane i sterczące miejscami, a krawat zwisał luźno na kołnierzu. Wyglądał, jakby przeszedł przez wierzbę bijącą.

Podniósł głowę, kiedy odchrząknęłam, a jego szare oczy wypełniły się niepokojem, gdy zajmowałam miejsce obok niego. Spojrzałam na niego z boku i czułam się trochę nieswojo, gdy zauważyłam, że jego spojrzenia niezachwiane były na mojej figurze. Wyglądał na naprawdę zbolałego, kiedy wymienialiśmy pracę domową, i sfrustrowany przeciągnął dłonią po swoich blond lokach, otwierając mój podręcznik do eliksirów.

Przez dłuższą chwilę siedzieliśmy w ciszy, ale nie mogłam powstrzymać się od skupienia na nim wzroku. Tak bardzo martwiłam się o Draco w ciągu ostatnich kilku tygodni, że zaczęłam się bać. Za każdym razem, gdy go widziałam, wydawało się, że coś nowego wtłoczyło się w jego umysł, i patrzyłam na niego, próbując kawałek po kawałku rozwikłać jego zagadkę emocji.

Nie trwało długo, zanim przyłapał mnie na gapieniu się, ale żadne z nas nie odrywało od siebie wzroku. Siedzieliśmy w ciszy, patrząc sobie w oczy, które płynęły z emocji, próbując zrozumieć, przez co każdy z nas przechodzi. Oczywiście nie mogliśmy i nie minęło wiele czasu, zanim Draco delikatnie zamknął swoją książkę, zaskakując mnie trochę, biorąc moje ręce w swoje zimne, blade.

Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, ale w przeciwieństwie do innych, to spojrzenie coś znaczyło. Wyglądał na naprawdę zbolałego, a jego szyja opadła między jego ramionami, kiedy napotkał moje oczy, wpatrując się we mnie z taką powagą, że prawie wywołało to łzy w moich oczach. Wypuścił głębokie westchnienie.

- Hermiono - powiedział, sprawiając, że mój oddech uwiązł w gardle. - Wiem, że chcesz wiedzieć, co zrobiłem z twoim Zmieniaczem Czasu. - Nie protestowałam, czekając na dalszą część jego wypowiedzi.

-Ale nie mogę ci powiedzieć.

Z jakiegoś powodu coś we mnie pękło. Nie obchodził mnie już Zmieniacz Czasu ani cokolwiek z nim zrobił. Wiedziałam, że coś przede mną ukrywa, ale wykorzystując mnie w kwestii moich przedmiotów, wprowadzał mnie w tę sytuację, a ja nie zamierzałam się na to godzić. Zaskakując nawet siebie, oderwałam ręce od jego i położyłam obie ręce na jego policzkach, zmuszając go do spojrzenia na mnie. Próbowałam ignorować sposób, w jaki na mnie patrzył, zaskoczony, a jego oczy przebiegały po moim ciele. Byłam również pewna, że nie jestem dobra w ukrywaniu moich najprawdopodobniej płonących czerwonych policzków, ale byłam zdeterminowana, aby przekazać swój punkt widzenia.

-Draco - błagałam, a krew w uszach pulsowała jak bęben. - Nienawidzę być okłamywana i nienawidzę, że ukrywasz przede mną tajemnice. Czuję, że nie mogę nic z ciebie wyciągnąć! Odpychasz mnie i to mnie zabija, Draco! Proszę, wpuść mnie! Mogę ci pomóc, mogę...

To, co stało się później, tak mnie zaskoczyło, że prawie podskoczyłam. Przerwał moje słowa, uderzając bladymi ustami w moje, owijając ramiona wokół mojej talii i pochylając się. Zamknęłam oczy, wtapiając się w jego pocałunek z poczuciem pośpiechu, jakby to było od dawna. Nie przypominał żadnego z moich innych pocałunków, ten był autentyczny. Nie tak niewinne, które dałam Ronowi lub Blake'owi. Nie, ten był prawdziwy i odkryłam, że wbijam dłonie w jego śnieżnobiałe włosy, moje ramiona mocno owinięte wokół jego szyi.

Kiedy w końcu się rozdzieliliśmy, sapnęliśmy, składając razem czoła. Łykaliśmy powietrze, nigdy się nie uwalniając, i czułam, jak moje serce wciąż pęka w szwach.

Święty Merlinie, właśnie pocałowałem Draco Malfoya!

Draco w końcu się odsunął, a na jego twarzy malował się niezaprzeczalny smutek. Myśli zaczęły przebiegać przez moją głowę, martwiąc się, czy tego żałował, moje serce miażdżyło się na tę myśl.

W końcu spojrzał mi w oczy i przemówił.

- Hermiono - powiedział - nie żałowałem tego. I za to naprawdę mi przykro.

- Draco, co ty...

Ale moje słowa przerwał głęboki chichot, moje serce waliło w piersi, gdy znajomy ciemnowłosy Amerykanin wyszedł z cienia. Ścisnął torbę w dłoniach, a na jego ustach pojawił się uśmiech. Patrzyłam na Draco przez ułamek sekundy, moje usta były otwarte ze strachu i zdrady, gdy wstał i podszedł do Blake'a, a pojedyncza łza spłynęła mu po twarzy. Blake tylko uśmiechnął się złośliwie do swojego partnera, wciąż w szoku po mojej zdradzie.

- Niezła robota, kochanku - powiedział Blake, po czym wyciągnął różdżkę. - Stupefy!

Mój świat okrył się czernią, a jedyną myślą, która przemknęła mi przez głowę przed utratą przytomności, były słowa, które Draco wypowiedział całe wieki temu, na balu ...

"Blake cię zdradzi, nie możesz go powstrzymać ..."