Chapter 39

583 27 3
                                    

***

Eugene Montero

I THINK, you already knew what really happened. She was there on my side, whenever I got sad or she's the one who appreciates my efforts. Even tho she really got a dirty mouth, I love her. And she's really my hero.

Until, when the time comes that she didn't came at where we used to meet. I waited for so long, but no Zavy came. Nabalitaan ko na lang na umalis na sila sa Japan at pumunta sa Pilipinas.

I begged to my parents that I want to go to Philippines. Fortunately, they agreed because they also have a business in there. I did my best to find her. It took years, until I found her at NSLI.

I tried to get her attention, but she just walk away like she couldn't recognize me. Parang hangin lang ako sa paningin niya. Masakit oo, sobra pero nagpursigi ako. And now this is the time that, I will keep her. I can keep her, and that Nox can't do anything about it.



Zavier Yutsuko

"Aray," mahinang daing ko nang maramdaman ang kirot sa mga kamay at paa ko. Ilang oras na ba akong tulog? Dahan dahan kong minulat ang aking mga mata.

"Where in the goddamned hell am I?" Wala sa sariling tanong ko. Inilibot ko ang aking paningin. Weird! This is really weird! Halos, nakalibot ang buong mukha ko sa buong kwarto! Literally!

Mula sa kisami, bedsheet, unan, kumot, mga picture frames, design ng buong kwarto, puta pati pinto meron! Sinubukan kong igalaw ang kamay ko, but I mentally cursed when I can only feel the hard rope tied in my hands.

Pati rin ang mga paa ko! I can't feel them, namanhid na ata dahil sa matagal na pagkakagapos. Biglang bumukas ang pinto, pumasok mula roon amg isang matchong lalake na gwapo. Pero hindi ko naman siya kilala, anong gusto niya?

May dala siyang tray na may pagkain. Specifically STRAWBERRIES. How did he know that I love strawberries? Stalker? Manghuhula? Lumapit siya sa'kin at inilapag ang tray sa side table.

Ngumiti naman siya at kinumusta ako, "How are you?" pangungumusta niya. Napasinghal naman ako. Naisip niya pang itanong 'yan? Siya kaya itali ko?! "Obviously? What do you think?!" inis kong anas.

"Untie me, asshole! And who the hell are you?!" Napa-agikik naman siya. He's really hot I admit it, pero nakakainis ang thought na kinidnap niya ako. Putangina talaga. "Same old Zavy, nothing's really changed." Napakunot ang noo ko sa sinabi niya.

Kilala niya ako? Tinignan ko siya na nagtataka. Napatawa naman siya. Pamilyar ang mukha niya, pero I'm not really sure. "Oh really Zavy? You can't recognize me?" Tumango naman ako. Wala akong lahing manghuhula.

"This is me! Eugene! Eugene Montero!" Napa-form ng O ang bibig ko. This shit is not true. This is just a dream. "Eugene?" Pagkaklaro ko. He can't be like this! Ang ganda ng hulma ng katawan niya!

"Surprised?" Malokong tanong niya. Napa-ismid naman ako. "Where am I? And why did you tie me up? And who's creepy room is this? What the fuck am I doing here?" Sunod sunod na tanong ko.

Napalibot siya ng kanyang paningin sa buon kwarto at ngumisi. "This is my room— our room," nakangisi niyang saad na nakapagpakunot ulit ng noo ko. Things are really getting weird this time.

"What?" I curiously asked.

"This is our room, kwarto natin," simpleng saad niya na para bang binigyan niya lang ako ng isang piso. Fudge? Kwarto? Namin?

And hindi ako maglalagay ng sobrang dami na pictures ko sa kwarto ko 'no! "Cmon, if you're just goofing around. Untie me and let me go—"

"NO!" Something's off with him. May mali. "You're not leaving again! Magsasama tayong dalawa, tayo lang!"

She's My Boyish GirlTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon