She's My Boyish Girl

Chapter 48

***

Nox Cantrell

PAGOD na pagod na ako. Tagaktak na ang malamig na pawis ko, at gabi na. Where are we? Punyeta, nawawala na talaga kami. Buwesit!!!!

Kumapit si Rica sa braso ko. "Nox? Where are we na ba? I'm friggin TIRED!" Diniin pa niya ang salitang tired. At anong akala niya? Siya lang napapagod? Peste!

"Can you please stop complaining?! Nawawala tayo! And this is all YOUR fault! Buwesit!" Umirap lang siya. Alam kong pagod na siya, pero kung hihinto kami.

Baka may kung ano pang hayop ang masagupa namin, or worst— GAHASAIN AKO NG ISANG ENGKANTO!!! No! I can't to afford to lose my virginity to a unusual creature! I just can't!

Pinunanasan ko ang aking pawis sa noo at umupo sa nakita kong bato. Halos tatlong oras na kaming naglalakad, asan na ba talaga kami? Hinahanap ba nila kami?

Or, hinahanap ba niya ako? I doubt that, base on her stares earlier. Parang kakatayin niya ako, at ililibing ng buhay.  Nakita ang emosyong SELOS, sa mukha niya.

Pero baka, sa paningin ko lang yon. Ano namang pagseselosan niya sa best friend ko? Eh nagkakatuwaan lang naman kami kanina eh.

Tumabi sa akin si Rica at ngumiti ng malungkot sa'kin. "I'm sorry, Nox, for dragging you in this situation. I'm really sorry, I thought following and believing in myself would lead is to our victory, instead we're here..." inilibot niya ang kaniyang paningin.

"Stuck inside the forest, nowhere to be found. I'm sorry." Agad niyang pinunasan ang luha na tumulo patungo sa mukha niya.

Kinabig ko siya sa'kin at, isinandal ang ulo niya sa dibdib ko at hinaplos ang ulo niya. Gusto ko siyang sisihin sa mga nangyari but I just can't, she's my best friend. Pakiramdam ko hindi naman niya sinadya ang lahat. Tumingin siya sa'kin na maluha-luha pa ang mga mata.

"I-I'm s-sorry." Ngumiti ako.

"Shh." Pang-aalo ko, iyakin talaga kahit kailan. Ngunit hindi nawala ang inis sa loob loob ko. Kainis kasi eh, umaandar ang pagiging pabida nito.

"I'm mad yes, but I'll forgive you. As always, just like what we used to do when we're kids, right?" She nodded. I smiled in assurance.

Tinignan ko ang paligid, wala na tanging flashlight ko lang ang nagsisilbi naming ilaw. Also, the fireflies, they give us little amount of light.

Ang buwan rin sa itaas, ang liwa-liwanag. Kaya kahit gabi na ay may naaaninag pa rin kami. Wala, walang wala na talaga kami. I hope they'll look for us.

And I would be the most blissful man on Earth if I saw Zavy looking for me. Naramdaman ko ang aking pagngiti dahil sa aking naiisip.

A thought of her, looking at her worried face. At bigla niya akong yayakapin and she'll say: "Where have you been, Oxford?! Alalang-alala ako sa'yo! Ikaw na lamang lupa ka!! You're so stupid!!! Ano? Okay ka lang ba?! May masakit pa ba sayo?!" Kahit sigaw yun ay may bahid pa rin ng pag-aalala.

Napayuko ako at napangiti. Ang ganda talaga pag ganun ang bubungad sa'kin pag nakauwi kami sa campsite. "Hey, Nox!" May pumitik na daliri sa harapan ko, causing me to go back to reality.

Tsk, panira ng moment talaga kahit kailan. "Anong nangyayari sa'yo? May lagnat ka ba?!" Sinalat niya ang noo at leeg ko.

Nabahiran ng pagtataka ang mukha niya. "Wala kang lagnat, pero bakit ang pula ng mukha mo?!" Agad akong napahawak sa aking mukha.

Shit! I'm blushing! Of course, iniisip ko si Zavy eh, si Zavy na yun eh. "A-ah, e-eh wala to!!!" Nabigla rin ako dahil sumigaw ako. "Eh bakit ka sumisigaw?!" Sigaw rin niya na nakakunot ang noo.