Daisy Lily Potter| Harry Potter İkiz Fanfiction [ASKIDA]

20.Bölüm

  Baykuşhane

  Maçtan sonra kimseyle konuşmadan baykuşhaneye gelmiş oyalanıyordum. Cedric Diggory benden hoşlanıyordu ve bende ona karşı boş değildim. Başımı hızlıca sağa sola salladım. Bu konuyu düşünmek bana yasak olmak zorundaydı. Kaç dakika geçmişti sahi?

  Bir saat dolmak üzereydi.

  Oflayarak baykuşlardan birini koluma aldığım sırada adım sesleri duymam ile kuşu sevmekten vazgeçip aldığım yere bıraktım.

  Arkamı dönerek yüzümü Cedric'ten gizleme isteğime karşı gelemedim. Bana beni mi anlatmıştı yani? Bu onun için zor olacaktı peki ya ben? İlk defa farklı birisine duygularım vardı.

  Güçlü olmak zorundaydım değil mi? Yüzümü Cedric'e dönerek gülümsedim. "Selam Cedric şey konuya direkt girsem daha iyi olur.. Ben.. Şey işte.. Biz.. OF BENDEN HOŞLANDIĞINI ANLADIM!" Bir çırpıda söyledikten sonra ne zaman tuttuğumu bilmediğim nefesimi bıraktım.

Cedric tebessüm ederek. "Daisy senin bunu bu kadar geç anlayacağını düşünmezdim. Belki de buna ihtimal vermiyordun bilmiyorum ama madem öyle sanırım konuşma sırası bende, Şey ben senden çok fazla hoşlanıyorum Daisy.. Bana bir iyilik yapıp beni sevmeye çalışır mısın?" Gözlerim dolduğu için bir süre sessiz kaldım.

Araya giren bu ölüm sessizliği benim boğazımı temizlemem ile bozuldu. "Cedric beni sözümü kesmeden dinlemeni istiyorum. Şey evet biliyorum saçma gelecek ama biz birlikte olamayız. Evet belki bende sana karşı boş değilim ama olmaz çünkü ben yaşamıyorum. O gece neler oldu bilmiyorsun ama ben biliyorum. O gece kendime bir söz verdim ve bu söze her daim sadık kalabilmek için önceliğim her daim Harry olmak zorunda. Bir yıl boyunca arkadaş bile edinmedim neden? Çünkü Harry'e yardım edebilmek için bir şeyler öğreniyordum. Evet söylediklerim bahane gibi gelebilir ancak dürüst olmak zorundayım. Yaşayan bir ölüyü hayata geri döndüremezsin." Nefesimi bıraktım omuzlarım çökmüştü ve ben Cedric'in hissettiği hayal kırıklığını da omuzlarımda hissediyordum.

"Yani demem o ki biz en fazla arkadaş olabiliriz Cedric bu duygular benim için çok fazla birisinden hoşlanmak ve onunla olmak gibi bir şey asla planlarımda olmadı olmayacak. Üzgünüm Cedric biliyorum seni hayal kırıklığına uğrattım ama bir ilişki benim kaderimde yok. Benden sonra başkalarından da hoşlanacaksın bu sebeple lütfen, lütfen, lütfen benim suçlu hissetmemi engelle ve benden vazgeç!"

  Baykuşhaneden hızlıca çıktım. Gözlerime hücum eden gözyaşlarımın akmasını engellemek için başımı havaya kaldırdım. Daha bir saat önce tek bir bulut bile yoktu ama şimdi birçok bulut gökyüzünü gizliyordu. Derin bir nefes aldım ve Ravenclaw Ortak Salonuna gitmek için hareketlendim. En doğru şey buydu ben asla bir başkasıyla ilişki yaşayamazdım.

Yol boyunca düşünceli olduğum için Ortak Salonun kapısına ne zaman geldiğimi anlayamadım bile. Heykelin
sorusu/bilmecesi ile kaskatı kesildim ne demişti o?

  "Bir o kadar gerçek, bir o kadar yanıltıcı; bazı insanlar var ona inanmayan. Bazı insanlar var ona deli gibi inanıp hayaller kuran. Değil belki anne sevgisi gibi, doğuştanda gelmiyor belki. Biliyor her insan aslında onun her kalbe sığabileceğini. Adı bir yemek gibi başlar belki ancak son harfi ile işler karışır şimdi söyle bana bu bilmecenin cevabı ne?"

  Nadiren heykel insanlara bilmece sorardı ve bu bana denk gelmişti. Sinirle heykele baktım. İnsanların inanmadığı çok şey vardı tanrı gibi ancak burada bir duygudan bahsediyordu. Bazı insanların inanmadığı tek duygu aşktı sinirlerimi bozan bilmece ile kaşlarımı çattım. Ortak Salona girmek için cevabı verdim ve içeri girdim ancak çoktan düşüncelere dalmıştım.