hold on, i still want you // sekai

(tw) dayan, hâlâ seni istiyorum: 16

AYYY RESMEN BAŞTAN SONA BİR KERE BİLE OKUMADAN YAYINLIYORUM. İLERDE KESİN DEĞİŞTİRİRİM BEN BUNU BİLGİNİZE!!

Pek çok şeyin bambaşka olmasını dilerdim.
Bir noktadan başlamam gerekirse, o gece o arabada olmamayı dilerdim. Bir adım ilerisinde, eğer araba alev alacaksa ben de içerisinde kalmak isterdim.

Ölmeyi en çok dilediğim gecede Sehun'un beni bulmamasını dilerdim, omega olmamayı dilerdim, Changhyukla hiç tanışmamayı, yaşananları yaşamamış olmayı dilerdim.

Yürümeye devam ettiği yol, evine giden yoldu ama ayağına batan çakıl taşları artık canını o kadar yakıyordu ki, kurtarılmaktan çok uzaktı şimdi. Bu yüzden pes etmek istiyordu. Kendisini kurtarmaya geç kalmış, en başta onu suya atan ama gözlerinde daha da çok boğulduğu Sehun'a yalvarıyordu şimdi. "Lütfen izin ver pes edeyim, izin ver gideyim. Savaşmaktan, denemekten ve yenilmekten yoruldum, belki benim için gitme vaktidir. Belki bizim için bitme vaktidir."

"Kendini banyoya kilitledin,
Seni gördüğümde yerde yatıyordun."

Sehun, tüm gücüyle omzunu bir kez daha kapıya vurdu. Sarsıntıyla açılan kapı, ona bir daha atlatamayacağı sarsıntılı bir görüntü sunmuştu. Kendisinden birkaç metre uzaklıktaki küvette göremediği omeganın kalp atışlarını duyamıyordu, burada olduğunu biliyordu ama onu göremiyordu. Orada birkaç saniye öylece dikilse de her şey ağır çekimdi sanki, banyoda asla bitmeyen bir şarkı vardı. Sesler suyun altındaymış gibi boğuk geliyordu, bu durum oldukça ironikti. Hatıralar zihninde parça parçaydı. Jongin'i sudan çıkardığını hatırlıyordu, onu banyo paspasının üstüne yatırıp, kalp atışını dinlemeye çalışıyordu. Evdeki herkes şimdi banyodaydı, büyük bir panikle bağırıyorlardı ama kimin ne dediğini asla anlamıyordu alfa çocuk.

"Seni kaldırıyorum kalp atışlarını hissetmek için
Çığlıklarımı duyuyor musun, "lütfen beni terk etme""

Tüm o sahip olduğu üstün güçler, gerçek alfa geni, kurt numaraları... hepsi o kadar gereksizdi ki bunları şimdi fark etmişti. Kapının önünden geçen yabancıların adım sesini bile duyarken, Jongin'in nabzını duyamadığında anlamıştı bunu. "Sakin olun!" diye bağırmıştı biri, kim olduğunu ayırt edemeyecek kadar kendinde değildi. "Ambulansı arayın." Sonra Kyungsoo karşısında oturdu, Jongin'in hareketsiz yatan bedeninin öbür tarafında. "Sehun sakin ol, onu kurtaracağız."

Elini önce bileğine, sonra boynunda bir yere koydu. "Nabzı çok zayıf." diye söylendi ağzının içinde. Gözleri odada sakin kalabilmiş birini aradı, gözleri Yixing ile çakıştığında hızlıca sordu. "Suni solunum ve kalp masajı yapabilir misin?" Yixing çekinmeden kafasını salladı. "Güzel, ben başlıyorum ama yardım gelene kadar dayanamam, işaretimle sen devam ettir." Alfa olan bir kez daha onu onayladı ve diğer tarafında dikilerek onun hareketlerini takip etti. Tüm gücüyle onu kurtarmaya çalışıyordu.

Sehun, gözleri kapalı yatan çocuğun soğuk ellerini tutmuştu. Gözlerinden peşpeşe akan yaşlarla birlikte, "Çok üşümüş, hasta olacak." dedi. Jieun o anda ürpermişti, neler olduğunu reddediyor gibiydi zihni. Junmyeon alfaya yaklaştığında, yerde yatan çocuğun üstüne eğilmiş, ona sarılıyordu. "Yalvarıyorum beni bırakma, henüz seni bırakmaya hazır değilim. Sen gidersen çok yalnız kalacağım. Dayan. Ne olur dayan."

"Dayan, hala seni istiyorum
Geri gel, hâlâ sana ihtiyacım var
Elini tutmama izin ver, her şeyi düzelteceğim
Hayatım boyunca seni seveceğime yemin ederim
Dayan, hâlâ sana ihtiyacım var"

Yardım gelene kadar, Kyungsoo bir saniye bile pes etmedi. Bir sağlık görevlisi gelip, oksijen maskesini taktığında ve ilk müdaheleyi yaptığında Kyungsoo küvetin yanına yığıldı. Tüm gücünü kaybetmişti, bu kez o ağlamaya başladı. Hemen yanında, Jongin'e yapılan müdahaleyi izleyen Yixing'e sokuldu. Alfa çocuk, tereddütsüz kabul etti onu kucağına. Hıçkırarak ağlayan omegayı teselli ederken, söyledikleri kalbini acıttı. "Dayan Jongin. Sen bundan çok daha fazlasısın. Lütfen dayan, bizim için."