Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

30. Connectie

(kleine notitie..... het nummer in de banner hoort bij een bepaald stuk in het verhaal, dus je moet het nu niet aanzetten.. Ik zeg wel wanneer je het aan kan zetten :P)

Ok hier is dan het laatste hoofdstuk al weer :(:(:(:(:(:(:(

Enjoy 

±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Dave 

Dave

'Je tiens à vous remercier. Au revoir.'

Mijn oor voelt roodgloeiend omdat ik sinds twee dagen non stop aan de telefoon gezeten heb, maar het is het waard. Het moet gewoon lukken. Het is niet eens zozeer omdat ik haar terug wil krijgen, ook al zou ik het niet vervelend vinden, maar het zou gewoon zo tof voor haar zijn!

Mijn mobiel rust nog in mijn hand en mijn duim begint afwezig over het scherm heen te vegen. Hoewel dat ik weet dat er geen andere manier is, zie ik er wel enorm tegen op. Ik druk het telefoon nummer in die ik net gekregen heb en houd mijn adem in als ik hem hoor over gaan.

Zodra ik de krassige stem van mijn oom hoor, word ik meteen weer in het verleden terug gebracht. Ik was geloof ik twaalf toen ik een keer met mijn moeder naar 'Musée de l'Orangerie' ging. Het museum waar mijn oom, mijn vaders broer, werkt. Helemaal ontdaan was ik door alle werken van diverse impressionistische kunstschilders. Met open mond keek ik er naar.

Mijn moeder vroeg of ik mijzelf even kon vermaken zodat zij wat met mijn oom kon bespreken. Gebiologeerd liep ik alle werken af en nam elk detail in mij op. Ineens kwam er iemand naast mij staan en ik herkende diegene als de vrouw van mijn oom - een zeer rijke gravin uit Parijs. Ik vond haar altijd maar een beetje eng, ze kneep mij altijd net iets te hard in mijn wangen. 
Angstig liep ik van haar weg om mijn moeder te zoeken, ik wilde graag naar huis. Ik zocht het kantoor van mijn oom op en liep snel het naar binnen. 
Nog jaren heb ik gewenst dat ik dat niet gedaan had, dan had ik niet al die jaren een zware last hoeven tillen. Dan had ik misschien nog gewoon van mijn moeder gehouden zoals je dat hoort te doen.
Ze smeekte mij om niks te zeggen en ik weet niet eens meer waarom ik daar mee ingestemd heb. Waarschijnlijk omdat ik niet wilde dat mijn vader naast zijn vrouw ook nog eens zijn broer kwijt zou raken. Het was niet de eerste keer dat ze dit geflikt had, maar ik wist zeker dat hij hen dit niet ging vergeven...

Mijn oom maakte mij toen de belofte dat als hij ooit iets voor mij zou kunnen doen hij dat zou doen. Dit lijkt mij een mooi moment daarvoor. 

'Bonjour Oncle' zeg ik met een neutrale stem.

Ik hoor hoe hij zich verslikt en zichzelf probeert te hervinden. Ik draai er niet om heen en vertel meteen waar ik voor bel. Ook omdat ik het zo snel mogelijk voor elkaar wil hebben. Hij kucht en zegt dat hij er geen tijd voor heeft. 

De lul.... 

Ik vraag hem of hij onze afspraak is vergeten en het valt even stil aan de andere kant.

'Je n'ai pas oublié,' zegt hij uiteindelijk. Hij is het niet vergeten. 

Mokkend stemt hij er mee in en vertelt mij dat hij mij morgen erover zal bellen. Ik attendeer hem er op dat ik het morgen al geregeld wil hebben en ergens weet ik dat hij het voor elkaar gaat krijgen. Mijn oom is namelijk een hele invloedrijke man, vooral door de welvaart van zijn vrouw. Daarom weet ik dat hij er moeite voor gaat doen omdat hij dat niet kwijt wil raken.