Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

17. Hondsberoerd

Foto van Oddy aan de zijkant =D

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne

Ik ben op weg naar de groothandel. Gelukkig mag ik het pasje van Remco altijd lenen, want het scheelt zoveel qua kosten. We hebben de afspraak dat, wanneer ik spullen voor het restaurant haal die hij niet wil laten bezorgen, ik verfspullen voor mijzelf mag halen. Ik ga er ongeveer één keer in het half jaar naar toe. Soms sneller, maar dat ligt er maar net aan hoeveel schilderijen ik gemaakt heb of hoeveel kwasten Oddy gesloopt heeft. De groothandel ligt ongeveer een uur buiten de stad, maar er is een ongeluk gebeurd op de snelweg dus ik doe er ongeveer dubbel zo lang over. Tegen de tijd dat ik alles heb voel ik mijzelf echt gesloopt.

Thuis aangekomen voel ik mij moe van al het gesjouw. Ik sjok met mijn tassen de trap op. 'Oddy? Kan ik geen zadeltje aan jou binden? Dan kan ik er een paar tassen aan vast maken.' Hij loopt echter stug door de trap op. Ja, doe maar alsof je mij niet hoort! Binnen voelt het wat benauwd als ik de tassen neer zet. Ik open de balkondeuren om wat frisse lucht binnen te laten.

Ik loop terug naar binnen en loop naar de slaapkamer. Door al dat gesjouw ben ik aardig bezweet en trek wat schone kleren aan, gewoon iets simpels. Ineens hoor ik een geluid. Ik kan alleen niet helemaal thuis brengen wat het is. Het klinkt wel een beetje als een.... ja... een walrus... Ik heb de tv toch niet aanlaten staan? Ik loop naar de woonkamer en zie dat de tv uitstaat. Het geluid klinkt vanuit de gang en wanneer ik daar aan kom hoor ik dat het vanuit de keuken komt.

Vanaf de gang zie ik Oddy op het balkon staan. Hij staat half gespreid met zijn poten en probeert iets uit te kotsen. Haastig loop ik op hem af en kniel bij hem neer. In mijn ooghoek zie ik allemaal sigaretten peuken en as op de vloer liggen. Wat is....? 'Oddy kom eens hier'. Ik pak hem bij zijn bek vast en trek zijn kaken van elkaar. Allemaal zwarte poeder en stukjes papier zitten er op zijn tong en tussen zijn kaken. Geschrokken laat ik zijn bek los en begin in paniek te raken. Tabak kan dodelijk zijn raast er door mijn hoofd. Ik probeer rustig te blijven ademen maar de paniek neemt de overhand. Tranen beginnen zich al te vormen en ik heb moeite met ademen.

Zonder nog een moment te verliezen pak ik hem op en ren met hem naar de voordeur. Ik gris mijn tas en sleutels van de kapstok en storm naar buiten. Alsof ik een brandweerman ben die een slachtoffer uit een brandend huis red, ren ik de trap af. Oddy hang half over mijn schouder heen en is nog steeds luidruchtig aan het hoesten. Ik ren naar mijn auto en leg hem op de achterbank. Wanneer ik zelf in gestapt ben trap ik vol het gas in. Met piepende banden scheur ik het parkeerveld af. Alles wat ik kan denken is dat hij niet dood mag gaan! Ga niet dood.

Met slippende banden parkeer ik op de stoep voor de dierenarts. Jankend kom ik de praktijk van de dierenarts in gerend. Oddy bungelt in mijn armen. In de auto was hij gestopt met hoesten maar keek nu zielig en slap voor zich uit. Mensen kijken verschrikt op en een hond begint te blaffen.

'HIJ GAAT DOOD!!!!' schreeuw ik snikkend naar de assistent die geschrokken op ons af loopt. Ze probeert mij te kalmeren maar ik loop woest heen en weer in de praktijk. 'Ik wil NU een arts!!!' gil ik.

'Mevrouw Mulder, kalmeer alstublieft u maakt de andere patiënten bang.' Ze hoeft niet eens in haar dossier te kijken om te weten wie ik ben. Ze vind wel vaker dat ik overdrijf, maar dat mens weet niet wat het is om met constante angst te leven.

'DAT MAAKT ME HELEMAAL NIKS UIT!!!' krijs ik in haar gezicht waardoor ze zelfs een paar stappen naar achter moet zetten.

Één van de artsen heeft zijn hoofd om het hoekje van de deur gestoken om te kijken waar het lawaai vandaan komt. Dit zie ik als mijn kans en wals naar hem toe. Ook hij stapt geschrokken naar achteren en ik duw met een klap de deur open. Binnen zit er een vrouw met een cavia die hem angstig van de behandeltafel af tilt . Ze kijkt mij aan alsof ik hem elk moment wat aan zou kunnen doen.