Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

2. Dave is Dave

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Dave

Kan deze dag nog slechter gaan? Ik heb een hamer in mijn hand die ik een opwelling opzij gooi. Met een knal vliegt hij tegen de prullenbak aan. Marissa begint irritant te giechelen en op de gang begint er een hond te blaffen. Ik probeer haar al een half uur de deur uit te werken, maar op de een of andere manier begrijpt zij mijn subtiele hints niet. Dan maar de directe aanpak.

'Marissa, ik wil weer verder dus als je zo vriendelijk zou willen zijn om te verdwijnen?'

Even kijkt ze mij emotieloos aan, maar tot mijn schrik begint ze te lachen op een manier die ik niet anders kan omschrijven als "hinniken". Haar stem doet me denken aan zo'n actrice uit de serie Friends... hoe heette die ook al weer? Dat geschifte vriendinnetje van een van de mannelijke hoofdrol spelers.

'Gekkie ben je toch, het is Melissa!'

Oh ja... lekker boeiend.

'Maar goed ik ga al'  zegt ze terwijl ze naar de deur loopt en die opent. 'Zeg maar wanneer je het bed neer gezet hebt.' Ik knijp mijn ogen dicht van irritatie en voel mij opgelucht als ik de deur dicht hoor vallen.

Twee maanden geleden ben ik in een dronken bui met haar naar bed geweest. Mijn beste vriend Tom had me voor haar gewaarschuwd, maar wat kan ik zeggen... Ik had zin en zij was in de buurt. De hele avond zat ze al om mij heen te plakken als een vlieg op stroop, dus ik vind dat ze er een beetje om gevraagd had. Ze zat maar met die dikke memmen van haar in mijn gezicht te wapperen. Je kan het mij dan niet kwalijk nemen dat ik er dan op in ben gegaan. Ik heb haar meteen gezegd dat het eenmalig was, maar die boodschap lijkt ze niet helemaal te snappen.

Ik pak een doos waar ik met een zwarte marker "slaapkamer" op heb gezet en zet hem bij de rest van de dozen. Tevreden kijk ik om mij heen. Het voelt goed om weer een eigen huis te hebben. Twee jaar lang had ik met mijn ex samen gewoond. Op het laatst leefde we praktisch langs elkaar heen en de enige manier waarop we nog met elkaar communiceerde was via schreeuwen.

Door mijn werk als freelance fotograaf ben ik vaak uit de stad of op reis in het buitenland. Toen ik een opdracht kreeg om voor zes maanden naar Frankrijk te gaan had ik zonder te overleggen dit aangenomen. Toen ik het aan mijn ex vertelde gaf ze me een ultimatum; of zij of Parijs. Nog voor ik 'Au revoir' kon zeggen had ze mij deur uitgewerkt met de mededeling mij nooit meer te willen zien. Eerlijk gezegd heb ik haar geen moment gemist.

Parijs voelde als een oude vriend. Ik heb van mijn negende tot mijn zeventiende in Versailles gewoond wat een paar kilometer buiten Parijs ligt. Mijn vader is een Fransman en voor zijn werk als ingenieur moest hij vaak heen en weer reizen. Normaal voor korte periodes, maar dit keer voor een paar jaar. In eerste instantie stribbelde ik tegen. Ik wilde mijn vriendjes en met name vriendinnetjes niet achter laten. Toen ik er eenmaal was had ik gewild dat ik er altijd had gewoond. Alles sprak mij aan. De mensen, de gebouwen en vooral de taal. Toen mijn vader vertelde dat we weer terug zouden verhuizen stribbelde ik uiteraard weer tegen. Eenmaal terug in Nederland merkte ik wat voor effect de Franse taal en mijn accent had op de meisjes. Ik was mijn verdriet binnen een dag weer vergeten.

Drie maanden geleden ben ik weer terug gekomen uit Parijs en kon, tot ik een huis gekocht had, bij Tom en zijn verloofde Nina logeren. Dit keer had ik geen bijzonder warm of koud gevoel bij mijn terug komst. Volgens mij voelt alles tien keer zo intens als je een kind bent. 

Ik kijk om mij heen en ben tevreden. Het appartement is echt geweldig. Net buiten het centrum en vlak naast een park. De architect heeft echt zijn best gedaan om het er zo kleurrijk, maar eigentijds uit te laten zien zodat het mooi combineert bij de natuur.