Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

7. Valsheid kent geen tijd...

© Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne

Vermoeid plof ik op mijn bank neer. De afgelopen dagen heb ik het zo druk gehad, dat ik mij afvraag waar ik de tijd vandaan heb gehaald om überhaupt te ademen. Door een noodgeval moest ik extra werken in het restaurant en ik had ook nog een afspraak met Vic van het atelier. Ik kan je zeggen dat ik het niet erg vond dat ik het zo druk had. Mijn gedachten bleven daardoor in ieder geval niet bij mijn buur-fout... Als ik alleen al aan zijn naam denk beginnen mijn tanden spontaan te knarsen en bal ik mijn vuisten. Ik weet niet wat mij bezielde om hem zo uit te dagen, maar die man brengt echt het slechtste in mij naar boven. 

Elke ochtend om precies over 9:01 begint hij met herrie te maken. Uiteraard expres natuurlijk. Misschien moet ik Daniel nog eens inschakelen. Maar liever doe ik dat niet, want misschien krijgt hij wel het verkeerde idee. Een beetje onschuldig flirten kan geen kwaad, maar hij lijkt mij niet het type man wat nee zegt als hij een, tja..., aanbod krijgt. Het is vandaag vrijdag en gelukkig mijn laatste werkdag. Als ik aankom in het restaurant is het de normale "vrijdag ochtend drukte". Vandaag werk ik met Joelle. Zij is 19 en werkt hier parttime naast haar studie. 
Nick staat in de keuken en danst fanatiek op een queen nummer. Soms heb ik het idee dat hij zich expres "gay" gedraagt. Gewoon omdat het kan. Ik lach en begin met bestellingen op te nemen. Helaas moet ik toegeven dat, sinds mijn aanvaring met Dave, ik een beetje op mijn hoede ben. Alsof er ieder moment iemand een opmerking gaat maken. Die gedachten probeer ik dan snel weg te schudden, maar soms lukt het mij niet. Zoals nu. Nu ik een teveel slagroom op een stuk taart aan het spuiten ben. Verdorie...

De deur klingelt, er op wijzend dat er iemand binnen komt. Wanneer ik zie wie het is vormt er een lach op mijn gezicht. Hij komt al maanden in het restaurant en altijd op de zelfde tijd. Ik heb geen idee hoe hij heet  en noem hem daarom altijd Mister Capachino omdat hij, uiteraard, altijd een Capachino besteld. Hij lacht en schuift nerveus zijn bril iets hoger op zijn neus als ik hem groet. Hij is maar iets langer dan mij, heeft blond stekelig haar en heeft altijd een net pak aan. Waarschijnlijk is hij advocaat of iets in die richting, maar verder dan groeten hebben we eigenlijk nog nooit gepraat.  Ik weet niet wat het is, maar ik vind hem schattig en aandoenlijk. Hij heeft iets liefs over zich wat mij interesseert.

'Ik hoorde van de week dat jij die schilderijen hier hebt gemaakt' Ik schrik op van zijn opmerking en begin een beetje vaag te lachen. Zijn ogen rusten op een van mijn werken en ik volg zijn blik.

'Ja, dat klopt,' zeg ik terwijl ik koffie voor een andere klant inschenk. 'Ik heb ook wat werken hangen in een attelier in het centrum.' 

Verbaasd kijkt hij mij aan. 'Oh echt? Wat goed van je.' 

Beschaamd wrijf ik door mijn haar en ik voel mijn wangen rood worden. Ik weet dat ik nu iets meer succes heb dan iemand die het alleen als hobby doet, maar ik voel mij altijd een beetje zenuwachtig als mensen mij er direct naar vragen. Ik leg hem stotterend uit hoe het allemaal begonnen was en kan niet helpen nog roder te worden. Hij zal me wel een ontzettende muts vinden met die rode wangen. Maar wanneer ik weer terug loop van een bestelling die ik gebracht heb zit hij er naar mijn verbazing nog steeds. Vaak blijft hij maar een vijf min op zijn meest, maar nu zit hij er al veel langer. 

'Nou, misschien moet ik maar een keertje in die galarie gaan kijken,' hij heeft zijn ogen op zijn drankje gericht. 'Als je dat leuk vind tenminste,' zegt hij zo zacht dat ik het haast niet hoorde.

'Oh dat moet je helemaal zelf weten hoor hihi!' Waarom giegel ik? Stop! Ik draai me van hem weg en begin wat servetjes bij te vullen.

'Nou, ik dacht misschien..... misschien  kan ik een keer komen als jij er ook bent.'