Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

18. Anne en Dave

  © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Dave

Ik loop naar mijn deur en pak als een automatisme mijn sleutels. Ik wil ze in het slot stoppen wanneer ik zie dat mijn deur op een kier staat. Oh dat ga je me toch niet menen hè!  'Ah nee hè!' boos stap ik naar binnen. Ik schrik meteen op als ik Anne binnen zie staan die mij geschokt terug aankijkt. Verward kijk ik om mij heen.

'Wat doe jij hier??!!!' 

Voordat ze nog kan antwoorden ben ik al bij haar en heb haar bij haar armen vast gegrepen. Duizend dingen malen er in mijn hoofd met wat ze hier aan het doen was. Ik ben zo boos dat ik niet meer helemaal goed door heb wat ik aan het doen ben. Ik duw haar ruw tegen de muur waardoor ze haar hoofd er tegen stoot.

'Au' kermt ze, maar ik laat haar niet los.

'Wat deed je hier!' Ik probeer mijn toon iets te kalmeren. Wat niet echt lukt geloof ik want ze kijkt mij nog steeds angstig aan. 

'Hoe ben je binnen gekomen??!'

Ze blijft mij maar angstig aankijken en begint te stotteren, wat mij alleen nog maar meer woedend maakt. Ik wil weten wat ze gedaan heeft.

'WAT DOE JIJ HIER?!' blaf ik in haar gezicht.

Ze raakt er duidelijk van slag van en sluit haar ogen. Haar adem versnelt en ik voel haar verstrakken onder mijn greep. Dan neemt ze een diepe zucht en kijkt mij aan. Ze heeft weer die blik in haar ogen maar dit keer niet zo zeker als alle andere keren. 

' JIj.... JIJ hebt bijna mijn hond vermoord!' roept ze terug. 

Wat?  Vermoord? Ik?

'Waar heb jij het over?!'

Ze probeert zich uit mijn greep los te worstelen maar ik pak haar zo stevig vast dat ze geen kans maakt. Een klein gilletje komt uit haar mond terwijl ik wanhopig probeer te bedenken waar ze het over heeft. Haar hond vermoord waarmee? Wacht ze probeert mij gewoon af te lijden, de feeks!

'Je hebt me geen antwoord gegeven, wat doe je hier?'

Gaspend naar adem kijkt ze mij aan en ik word opgeschrikt door een klap op de vloer. Ik kijk naar beneden en zie een ijzeren bus tegen mijn voet aan rollen. Sterker nog, een spuitbus. Nog sterker, een spuitbus verf. WTF!!!!!  Ze kijkt mij, wat ik niet anders kan interpreteren als schuldbewust, aan.

'Wat heb je gedaan!!!' ik knijp in haar schouders en hij zie dat ik haar pijn doe door de manier waarop ze met haar ogen knijpt.

Het is mij duidelijk dat ze niet van plan is om antwoord te geven. Ik maak mijn greep op haar los om haar vervolgens bij haar pols te pakken en mee te sleuren naar de woonkamer. Geen denken aan dat ik haar los laat zodat ze er vandoor kan gaan. Die trut gaat mooi dokken voor wat ze verziekt heeft! Ze probeert zich aan de deurpost vast te houden, maar zonder enige moeite trek ik haar verder mee. Snel scan ik de kamer af maar kan niets vinden. Ik trek haar weer mee de gang in en begin mijn geduld te verliezen, alleen weet ik dat kwaad worden op haar geen enkele zin heeft.

'Wat heb je gedaan?' zeg ik nu een stuk kalmer, misschien dat die tactiek iets beter werkt. Ze houd haar lippen echter stijf op elkaar, wat me mateloos begint te irriteren. 'Spoor jij wel helemaal!' ik trek haar arm naar mij toe waardoor ze tegen me aan komt te staan. Een mix van woede en spanning giert door mijn lichaam.

Ik kan mij niet herinneren mij ooit zo gevoeld te hebben. Deze vrouw maakt mij zo kwaad en toch hoe ze hier voor mij staat.... Haar borstkas gaat hevig op en neer en ik kan het niet helpen maar mijn blik dwaalt weer af naar haar borsten. Ze heeft een katoenen hemdje aan en de lijnen van haar roze kante bh zijn een beetje zichtbaar. Haar rokje lijkt ook van katoen en geven goed beeld op haar slanke bruine benen. Haar kleding verhult niets van haar vormen en ik vraag mij af of ze zich express zo kleed. Ik voel een tinteling in mijn onderbuik die ik maar al te goed ken. Het beeld van haar tepels verschijnt weer in mijn gedachten.