Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

3. Mag ik een portie belediging bestellen?

© Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne

Oké, oké misschien niet ideaal voor een goede dag, maar het kan nog goed komen. Voorin de bus staat Stella heftig te schreeuwen tegen de chauffeur van de rode Opel die naast ons staat. Of beter gezegd, tegen ons staat. Ik kijk op mijn telefoon en zie ik nog vijf minuten heb om op tijd te komen. Ik heb echt een hekel aan te laat komen en word daar altijd een beetje nerveus van. Oddy lijkt dit op te pikken, want hij gaat recht opzitten en kijkt mij vragend aan. 

'Ga maar liggen, alles is goed.' Ik aai hem over zijn kopje om hem gerust te stellen, of mijzelf? Stella is inmiddels de bus uitgelopen en staat nu buiten woest tegen de chauffeur te schreeuwen. Ik zag het wel vaker, zodra de bus aan het uitvoegen was van een halte, probeerde er vaak nog een auto langs te scheuren. Dit keer zonder succes, waardoor hij met een klap tegen de bus aan kwam. Ik kijk uit het raam en zie dat de man ook is uitgestapt. Wanhopig kijkt hij naar de plek waar de bus zijn auto heeft geraakt. Stella loopt op hem af en geeft hem zo een pets tegen zijn hoofd aan! Dit kan nog lang gaan duren. 

Het is vanaf hier ongeveer een kwartier lopen naar het centrum. Ook al zou ik blijven zitten, ik kom sowieso te laat. Ik besluit om het zekere voor het onzekere te nemen. Ik sta op, scan mijn OV kaart en begin richting het centrum te lopen. Ik wil Stella nog gedag zeggen, maar ik zie dat die door omstanders tegen gehouden word en woest om zich heen slaat. 

Vijfentwintig minuten later kom ik buiten adem bij Remco's aan. Ik moet echt serieus wat aan mijn conditie gaan doen. Het was dat Oddy me nog vooruit trok anders had ik er waarschijnlijk nog langer over gedaan. Francis kijkt mij geschrokken aan. Zij is mijn 45 jarige collega. Met vier kids vraag ik mij wel eens af waar ze de tijd vandaan haalt om nog te werken.

'Wat is er gebeurd?' vraagt ze bezorgt en komt op me afgelopen. 

Ik doe Oddy zijn halsband af en hij schiet meteen door de klapdeuren naar achter. In het kantoor van Remco heeft hij een kussen waar hij altijd ligt. Officieel mogen er geen honden in het restaurant, maar omdat hij achter ligt en niemand hem kan zien, word er niet moeilijk over gedaan.

'Hebben jullie het restaurant stiekem verplaatst gisteren?' Hijg ik mij terwijl ik mij vast houd aan de bar. 'Ik kan mij echt niet herinneren dat het zo ver weg was.'

'Je gaat mij toch niet vertellen dat je moe bent van dat kleine stukje van de bushalte hè.' Ze kijkt mij argwanend aan.

Ik vertel haar het incident met de bus terwijl ze verder gaat waar mee ze bezig was. Wanneer ik eindelijk weer een beetje bij adem ben, kijk ik om mij heen en zie dat het druk en rumoerig is. Francis verteld mij dat de oven al heel de ochtend kapot is en een monteur deze nu aan het maken is. De klapdeuren vliegen, hun naam eer aan, met een klap open. Nick komt verhit naar de bar gelopen en wappert overdreven met een theedoek naar zijn voorhoofd.

'Ik kan toch niet werken onder deze omstandigheden!' Zijn stem klinkt hoog en geknepen, maar zonder hem al te vrouwelijk te doen lijken. Met zijn blonde half lang haar en gebruinde huid lijkt hij op een erg misplaatste surfer. Nick is de zoon van Remco, hij is de kok en een heel overdreven homo - maar ik hou van hem. 'Wat een ellende!' dramatisch laat hij zich tegen de bar aan vallen. Als hij weer op kijkt en mij ziet staan glimlacht hij. 'Nou dit maakt de dag al weer iets beter,' Voordat ik nog maar iets terug kan zeggen loopt hij op me af en omhelst me alsof ik van plan ben te emigreren. Eenmaal uit geknuffeld verteld hij me over de monteur. 'Hij heeft wel iets ,' zegt hij terwijl hij naar de keuken kijkt. 'Ik zou hem wel doen, als ik op middelbare macho bouwvakkers spleten viel.' Hij buigt en wijst naar de achterkant van zijn broek.