Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

16. Nu is het genoeg

  © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Dave

'Waarom noem jij mij steeds een bitch, denk je niet dat je moeder dat een beetje onrespectvol zal vinden?' 

Net keek ze nog alsof ik superman himself was, maar nu ben ik geloof ik Lex Luther in haar ogen. Ze veegt wat grind van haar broek af wat er door haar valpartij aan was blijven vast plakken. Mijn ogen zakken naar haar billen.

Dave! Focus! 

Ik was op mijn gemak aan het joggen toen ik haar zag praten met die viezerik. Aan heel haar houding zag ik dat ze zich ongemakkelijk voelde en het liefst weg wilde. Mijn eerste gedachten waren natuurlijk 'Net goed!' en 'Ze zoekt het maar uit'. Het was immers haar schuld dat ik gisteren de cel in moest en de rest van mijn privé feestje met Monique miste. Toch bleef ik maar een beetje op afstand joggen, alsof ik aanvoelde dat er iets ging gebeuren. Ze probeerde van hem weg te lopen, maar de man had duidelijk andere plannen. Hij greep haar vast en trok haar naar zich toe. Ik voelde ineens zo'n woede in mij. Waar vandaan? Echt geen idee, maar voor dat ik het wist was ik er naar toe gerend en had de vent bij zijn keel gegrepen. Nu begin ik een beetje spijt te krijgen dat ik dat ondankbare nest geholpen heb.

'Net als jij' begin ik. 'Kan het mij weinig schelen wat mij moeder vind en waarom ik het zeg? Omdat je het bent!'

Boos maakt ze weer een snuivend geluid. 'Zeg, het is toch zeker niet mijn schuld dat je die vuile mond van jou niet alleen voor mij bewaard.'

'Als jij jouw schoothondje niet gebeld had, was dit allemaal niet gebeurd!'

'Ja, nog ff zeg! Als één van jouw twintig minnaressen niet de deur in mijn neus had dicht gesmeten, dan had ik niet gebeld.'

'Wéér bemoei jij je daar mee hè! En weer ben ik een beurt mis gelopen door jou!!  Ben je jaloers omdat je zelf niks krijgt.'

'Over mij hoef je absoluut geen zorgen te maken hoor,' ze vouwt haar armen in elkaar en kijkt van mij weg. 

'Oh, heb je plannen met die dappere dodo van woensdag zeker. Nou succes, want die heeft net zo veel passie in hem als een encyclopedie over kwantummechanica.'

Hoe kan ze op zo'n simpel fonsje vallen!? Zij lijkt mij niet het type meisje wat elke avond gezellig op de bank tv wil gaan zitten kijken en elke zondag trouw bij schoonmams wil gaan eten. Zij lijkt mij eerder een avontuurlijk type, waarom ik dat denk weet ik eigenlijk niet. Het is ook meer een gevoel denk ik. Ik word opgeschud door mijn gedachten wanneer ik haar met grote passen de andere kant op zie lopen. 

'Zeg krijg ik nog die excuses of hoe zit het? Of op zijn MINST een dank je wel dat ik je uit de handen van één of andere verkrachter heb gered.' 

Boos draait ze zich om en ik loop bijna tegen haar aan.

'Het is JOUW schuld dat hij mij lastig viel in de eerste plaats ja, dankzij dat profiel wat jij geplaatst had! Dus ik zou op zijn MINST een excuses van jou moeten krijgen, aangezien ik door jou bijna verkracht ben!' 

'Oh ja, ... luister eens...'

'NEE!' onderbreekt ze mij luid en wuift fanatiek met haar handen voor haar gezicht. 'Wij gaan er NU mee stoppen! Wij zijn klaar met elkaar!' Ze kijkt mij fel aan en wijst mij met haar wijsvinger aan. 'IK laat jou met rust en JIJ laat mij met rust!' 

'Alsof jij je kan beheersen om je niet met mij te bemoeien!'

'Oh geloof mij, mij zul je niet meer horen of zien!'