LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER I : HOLY CAFE

JOYCE

I'm late. Kailan ba hindi? After all nasanay na si Tatay at sa tuwing nangyayari to andyan lang siya lagi sa harapan ng Cafe at naghihintay. Nakamasid sa mga naglalakad habang dahan dahang iniinom ang kape nya.

"Good morning Tay!"

Masigla kong bati sa kanya. Masaya syang tumingin sa akin na datapwat alam nyang saan ako nanggaling.

"Saang kalye ka na naman galing?"

Tanong niyang bati. Isang rason lang kung bakit ako nalelate. Kalye. Street kids. Paano ba naman ikakagalit ni Tatay yon eh good deeds naman di ba?

Nasasanay kasi ako na sa bawat umaga dumadaan ako sa mga bata para mag hi o magbigay ng almusal. Tinapay man yon o kung ano.

"Paano ba naman kasi Tay, yong anak ni Aling Chona kagabi pa pala masakit ang tiyan tapos hinayaan lang. Mabuti nakatakbo ako para makabili ng gamot. Hindi na dehydrate, buti nalang."

irita kong paliwanag. Nahighblood talaga ako kanina kay Aling Chona.
Dumiretso na ako sa loob at sumunod si Tatay sa akin.

Tatay Bert is already an old man. He's 60 years old pero malakaa pa naman. Minsan hindi na masyadong makakakilos ng mabilis. Kung gugustuhin niya pwede na niyang i give up ang Cafe but para sa kanya ito na ang buhay niya.

Tatay is a widowed. He has two sons and all was residing on America. Ilang beses na sinundo si Tatay para sumama nalang but nothing could change his mind. He want to stay and as he said he will die here in his Cafe.

"Hai bata ka. Lahat nalang feeling mo problema mo."

Sabi niya nalang at umupo sa tabi ng counter. I smiled and begun to arranged the tables.

7:30 kami nagbubukas. Mostly mga office worker sa kabilang building ang mga costumer sa ganito kaaga. Merong 6 na table sa Cafe. 2 on both opposite sides and 2 on the center. Usually, the 2 tables on the right are for the new comer , sa kabila naman tables of suit and ties where most office men ay doon nakaupo. In the center yon yong holy part ng Cafe sabi nila kasi mga seminarista naman ang nakaupo. Araw araw mo silang makikita don, pagbungad ng alas 9 ng umaga hanggang 12 ng tanghali.

Don sila nagtatawanan,nagkukuwentuhan, nag aasaran. Yon yong place na makikita mo sila bilang sila hindi bilang isang seminarista. When they were in that place isa lang silang ordinaryong mga tao.

Dati nga akala ko sila na yong pina mabait na mga nilalang sa mundo kasi nga di ba tinawag sila ni God para maging alagad niya. But unti unti I discovered that these people could be a bad people too. Actually, sometimes naiisip ko kung seryoso ba talaga silang maging Pari.

If you would asked me to describe them then maybe magmumukha lang silang makasalanan.

Bullies. Mean. Crazy. Etc.etc. Ilan lang yan sa pwede kong i define sa kanila. Why? Kasi ganun sila. Kung alam niyo lang.

The seminary gate opened as the clock strike to 9. Unti unti na yan silang maglalabsan na para bang nakalabas sa hawlang pinagtataguan. Maingay. Nagsisigawan. Nagtatawanan. Typical student lang. Parang ganun.

They enter the Cafe in that manners and mag aagawan ng upuan. Me, nasa likod lang ako naghahanda ng mga tasa para sa kanila while Tatay will just enjoyed watching them.

"Mabigat na naman ang mukha ho. Pasan na naman ang mundo?"

Si Johan yon. Yeah. Ang nag iisang tao sa mundo na nag eenjoy na i bully ako.

Anyway, one thing that I hated the most kung andito sila ay yong panunukso nila sa akin. They're not saint as what you expect them. They are far from it. Sino ba namang santo na masaya sa panunukso sa kapwa di ba?