LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XVIII SECRETS

JOYCE POV

"My head underwater but I'm breathing fine..."

Thanks to the guy who sang it. He really knows what I feel. My legs moved heavily as I walked on my way to the Cafe. I feel like I am not attached on my body.Floating soulless. My brain was totally on shut and I couldn't think properly. Lots and lots of whatsoever agenda hitting on my head and I couldn't be able to hold it anymore. It is too much and unbearable.

Johann isn't belong to me. Never ever he will.

and that thought killing me slowly.

Tatay wasn't there outside but the Cafe was already open. He's acting weird lately too without saying why.

Pumasok ako at dumiretso sa likod expecting his presence. He's on back corner staring outside the gate leaning his hand over. I fell a little guilty seeing him like this. His eyes telling me the heavy things he was holding within. I never have time to talked to him of what's going on just because Im busy wasting my time attending my drama.

I knocked the back door para mapansin niya ako. Ngumiti siyang humarap bago lumapit.

"What's with the deep thought?"

I asked holding him on his arm.

We walked in.

"What's with the sleepless eye bag?"

He countered jokingly. Tumawa na rin ako.

"How are you Tay?"

"How are you Joyce?"

sagot niya ulit. Tiningnan niya lang ako at sa hindi maipaliwanag na dahilan gusto ko siyang yakapin at iparamdam sa kanya na hindi siya nag iisa. I wanted to cry right there in front of him but I stop myself and tried to part my lips.

"Im okay as long as you are.."

ginulo niya ang buhok bago siya kumawala sa hawak ko.

"Your weird old man.."

"go start your work young lady.

"

hindi nalang ako sumagot, tumawa na rin ako sabay niya at di na umimik pa.

Whatever behind Tatay emotion I know it is something serious that he don't want to tell me.

Seminarian gate opened. I started to get uneasy again as I waited for them. Preparing the mugs and coffee while sweating dryly. Anu ba naman, nakaaircon ang Cafe Joyce.

Narinig ko na ang mga boses nila, tawang napakafamiliar. Halos mabilang ng pandinig ko ang hakbang nila papalapit at pawang hinihintay utak ko na tawagin ang aking pangalan.

"Puno na Joyce.."

Napitigil ako ng biglang ioff ni Tatay ang coffee maker. Buti nalang dahil kung hindi baka napaso na ang mga daliri ko. He gave me a meaningful stare and I smile back to him.

"Tagal naman yata?"

mahinang sigaw ni Zach.
Cmon Joyce act normal.

"sandali po.."

I said at dinala na ang kape papunta sa kanila.

His eyes meet mine and all of the sudden I am alienated again. Anu ba naman.

"goodmorning"

malambing niyang sabi sabay kurot sa tagiliran ko. Muli pinilit ko na namang ngumiti.

"good morning... your coffee.."

at linapag iyon sa harapan niya.

"you okay Joyce? parang maputla ka yata?"

napatingin ako kay Emil. Is he serious? Pati si Johann napatitig na rin sa mukha ko. Kumunot ang noo niya at tiningnan ako na parang ang laki ng kasalanan ko sa mundo.

"I'm okay..Oa ka Emil ha."

"hindi yan ang sinasabi ng mukha mo.."

dugtong ni Zach.

"bahala nga kayo."

sabi ko nalang at dali daling bumalik sa kusina. Napatingin ako sa salamin. Tama nga, I look pale. Anu ba nangyayari sa akin.

"may problema ba?"

sabi ko na nga ba at susunod siya.

"baka dahil lang to sa bagong sabon na gamit ko.."

What?sabon?mamatay ka na Joyce.

"alam natin pareho na hindi yan totoo..may nangyari ba?"

usisa pa niya.

Oo marami. Yong malandi mong kaibigan kinausap ako na iwan ka. May mga kumuha ng mga litrato natin at pinadala  yon sa daddy kaya yon..

"Okay nga lang ako..."

"magsisinungaling ka naman ba?"

"I'm not lying.."

I insited. Mas lalong umiba ang ekspresyon niya.

"really huh?"

"just go back there and leave me alone,can you?"

Kailangan ko ba talagang sabihin yon? Shit.

Tumalikod siya at agad na umalis.

Hooo!!!!Bahala na si batman.

Napakagat labi nalang ako habang pinipigilan ang luha sa mata ko. Hindi muna ngayon. Sabi ko sa sarili.

"ikaw kaya muna ang magkape.."

inabot ni Tatay ang isang tasa ng kape. Ngumiti na rin ako at kinuha iyon. Baka nga kailangan ko lang mainitan. Hinigop ko iyon hanggang maubos bago bumalik sa loob. Andun pa rin sila, nag uusap,tumatawa. While Johann not again paying attention.

Napatingin siya sa akin,ngumiti ako pero wala siyang reaksyon. Nakatingin lang na parang may gustong sabihin .

"Anu ba problema?"

tanong ulit ni Tatay.

Kung sasabihin ko mas madagdagan lang ang sarili niyang dinadala. I shook my head.

"wala naman Tay..wag na kayong mag alala.."

I know he's not convinced but he decided to let it be. 

Naupo ako sa gilid na upuan. Nakikinig sa mga pinag uusapan nila. Hindi na siya nakatingin sa akin at hinihiling ko na sana lumapit man lang siya . Ewan. Ang gulo. 

But he didn't. Hanggang umabot ang alas dose ni hindi na siya ulit tumingin sa akin. Lumabas siya na walang sinabing isang salita. Ninais kong lapitan at kausapin siya pero at the other side ng utak ko hayaan ko na muna dahil baka mas makabubuti pa na hindi na muna kami mag usap. Napahinga ako ng malalim ng tuluyan na silang pumasok sa loob. Halong paghihinayang at lungkot ang nararamdaman ko.

"Alis na muna ako,ikaw na bahala dito ha.."

paalam din agad ni tatay. Para siyang nagmamadali at halatamg iniiwasan niya ang tanong kung saan siya pupunta. Ngumiti lang siya at hinalikan ako sa noo. His eyes was full of sadness and that's the thing na hindi niya pwedeng itago sa akin.  I watched him leave and I began to over think again.

Why there's some things that need to be kept? Why there's some words need to left unsaid?