LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XV LOST

JOYCE

TO DO LIST

FEBRUARY 10 2014

*CAFE

Space. Blank. Empty. Hindi ko alam kung bakit wala akong magawang maisulat pa. Ano ba ang gagawin ko. Ano ba ang ipaplano? Paulit ulit? Ganito nalang ba lagi? Ano ba nangyayari sa akin? Dati okay naman bakit ngayon ang hirap na.

The blank space telling me to point a pen and write something. Sabi nga ng ballpen sige na isulat mo na ako. Tapos sabi naman ng kamay ko , ayoko, wala ako ganang gumalaw. Sa tatlong to sino ba susundin ko? Sino ba pipilitin ko?

I closed it. Throw it away to my bed and grabbed my bag. Who the hell cares if I ain't nothing to plan? Its my life and I can do what I want.

Sorry, were closed.

I blinked my eyes once more assuring it. It's real. It's close. Sumilip ako sa glass door kung nagbibiro lang ba si Tatay pero wala akong makita. Sarado ang ilaw at nakapatong pa ang mga upuan sa mesa. I got my phone from my bag and dialed Tatay number.

"What happened?"

"Aren't you happy?No work.."

"Why?"

"Don't question the owner. Bye."

Last word na sabi niya at nawala na siya sa linya. So ano? Yon na yon?

Napatingin ulit ako sa sign.

Sana ang puso parang Cafe nalang. Na kung gusto mong tumigil na pwede mo lang sabihing sarado na at kapag feel mo na kaya mo na ulit bubukas ka lang. Sana ganun na lang ka simple.Sana hindi ganito kahirap.

Whatever reason Tatay have I don't know. But the good thing about it is I need this . I need this break. I need to be with myself and think. Third day with out his presence. Third day of confusion, sleepless night, unanswered questions and alone. Third day of not being me .

I stepped my foot away from the glass door. Questioning myself where will I go? Uuwi ba ako at magmumukmok? Saan pa ba ako pupunta? Sa simbahan para magdasal? May ihaharap pa ba akong mukha sa kanya? Sa kalye para makipaglaro sa mga bata? But paano ko sila kakausapin kung di ko nga alam kausapin ang sarili ko? So saan?

Why wont you let your feet know your destination? Yeah. I think I should do that . Giving my feet a responsibility to take me anywhere.

I laughed on my thought. This talking to myself thing ay parang nakakasanayan ko na . Minsan naiisip ko parang nababaliw na yata ako.

Napatingin ako sa gate ng Seminary. Nasa loob na kaya siya? Bumalik na kaya siya?

I can picture him going out on that gate and get shocked seeing the Cafe is close. I could see his awe and disappointment. Well, pag andyan na siya, panu kung wala?

I sighed and continued my steps. Where I'll go? Where I'll go?

Nakatayo ako sa tapat ng isang Chinese Restaurant. Bukas na iyon at may tatlong tao sa loob. Naramdaman kong kumulo ang tiyan ko.

Why not trying something new right?

Pumasok ako sa loob at tumingin ang mga crew ng tumunog ang nakakabit dong parang bell na may lasong pula. Isang lalaki ang lumapit , ngumiti siya sabay sabi ng good morning. Bernard. Yon ang nakasulat sa nametag niya. Inalalayan niya akong umupo sa isang table sa gilid. The place was quiet. I could smell the Chinese species from the kitchen. Its early morning kaya wala pa sigurong masyadong costumer.

"May I take your order Mam?"

tanong ng lalaki sabay abot sa akin ng menu. Ano ba sasabihin ko? Ang totoo wala akong alam na Chinese food. Kahit kailan hindi pa ako nakatapak ng Chinese restaurant. Mapapahiya ba ako pag sinabi kong hindi ko alam kung alin ang kakainin? Tumingin ako sa waiter at nakangiti pa rin siya sa akin.