Keringnya Sekeping Hati (in editing)

5

"Saya ada saya punya therapist sendiri. Saya ada saya punya doktor sendiri."

Asfa mengangguk sambil mendengar sekaligus sambil mengunyah burger Ramly.

"Saya kena sawan start tingkatan 3. Ayah saya mati masa saya UPSR. Sawan tu makin teruk bila saya naik matrik. Sampai lah ke degree. Saya tak pernah nak buat apa-apa pun. Ada jumpa doktor tapi masa tu ada banyak benda saya nak fikir. Fasal mak yang memang tak boleh buat apa-apa, fasal adik yang ada ajak kawan dia melepak hisap gam, fasal semua benda lah. Bila saya dah start ada duit banyak sikit, baru tiga tahun lepas baru lah saya jumpa specialist semua. And baru lah saya tahu saya ada stress melampau. Saya kena MRI, saya kena EEG, banyak benda lah. Lepas tu konklusinya epilepsi. Ada juga kurang gula, kurang selera makan, tekanan darah rendah, kurang darah putih, TBI."

"Sekarang?"

"Epilepsi je. TBI tu dah habis."

"Takpe. Yang penting makan ubat. Dhiya tak pernah skip, kan?"

Dhiya menggeleng sambil menggigit burger. Kemudian, menyambung. "Yang EEG tu scary sangat kalau awak nak tahu. Masa tu rambut saya buruk. Macam Mak Limah."

Asfa ketawa.

"Specialist tu pula lelaki. Dia tak complaint pasal rambut saya tapi malu lah sebab rambut macam Mak Limah, susah dia nak lekatkan wayar kat kepala saya nak baca otak saya. Bila result tu keluar, doc terus consult saya pada therapist sebab otak saya ada banyak elektrik yang bercelaru. Maksudnya otak saya kerja keras sangat, semua neuron tunjuk gerakan dalam satu masa. Tu yang selalu kena sawan. Saya dengar je lah fasal bacaan apa semua. Bila saya dengar tu saya rasa saya orang gila kot. Lepas tu therapist saya cakap gila tu tak bawa maksud apa-apa. Gila sebenarnya ada yang cerdik, yang cerdik tu pulak gila. Saya pun angguk je lah."

Asfa ketawa lagi. "Dhiya sedar something tak?"

Dhiya memandang Asfa. "Apa dia?"

"Dhiya makin banyak mulut dengan As."

Diam. Ha,ah. "Awak tak suka ke?"

Asfa ketawa kecil. "Takkan la tak suka. Suka lah. Dulu bukan main susah As nak dengar suara Dhiya. Ni, dah boleh dengar setiap masa pot pet pot pet 24 jam. Gila tak suka?"

Dhiya mencebik.

"Dhiya pernah macam ni tak dengan sesiapa?"

Dhiya berfikir. "Pernah. Tiga tahun lepas. Masa saya study, ada banyak kawan. Masa tu saya seronok lah sebab tak duduk kat rumah so takpayah fikir banyak benda. Lagipun masa tu saya fikir pasal diri saya je. Saya kerja part time bayar duit yuran lepas tu ada jugak saya buat kerja macam... alah biasa lah. Kerja yang langgar undang-undang IPT. Tapi masa tu saya seronok. Sebab kerja, ada kawan. Bila dapat duit saya boleh buat apa yang saya nak. Beli bahan belajar, beli makanan, hantar dekat mak, bagi duit adik masuk sekolah. Tu yang saya geram bila dia dah berhenti sekolah. Sebab saya perabis duit banyak ke dia. Tapi entah lah, As malas nak fikir."

Asfa senyum memandang Dhiya. "Tak payah fikir, Dhiya. Yang sudah tu sudah. Yang ada sekarang ni, hayati betul-betul. Contohnya, hayati As ni betul-betul. Haa... lusa As dah kena pergi Shah Alam. Seminggu tu tak jumpa."

Dhiya diam tidak membalas sambil menggigit burger. Tak kisah kot. Masa tu aku boleh hadap Vivobook je. Takdek rindu-rindu punya.

Asfa memandang Dhiya yang diam menggigit burger perlahan-lahan. Bibirnya mengulum senyum. "Dhiya takut rindu As eh?"

Dhiya memandang Asfa. Bibirnya mencebik. "Tak. Tak rindu pun. Tak takut pun."

"Elleh cakap besar."