Zonder Taal Is Alles Zin-Loos

Paula van Botterblom

"Paula van Botterblom heeft het allemaal meegemaakt. Van onbekend jong talent bracht zij het tot de crème de la crème van de top of the bill van de best of the best.

» De kenners kenden haar al van haar theaterrol in «Alfa, Romeo en Julietta», de moderne versie van Shakespeare's klassieker over de corruptie in de wereld van de Italiaanse auto-industrie. Voor het grote publiek brak zij echter door dankzij haar onvergetelijke hoofdrol in de musical «Ciska, de Rattenvangster van Harmelen». De single «Ik voel me zo verdomd gemeen» voerde maandenlang alle hitlijsten aan, zelfs de Klassieke Muziek top 1600-1890 en de Gospel top 10.

» Het kon natuurlijk niet uitblijven dat zij door Hollywood werd ontdekt. Haar filmdebuut als Bond-girl werd door een toonaangevend filmcriticus als volgt beschreven: «Powlah ven Bootyblom acteerde 007 Warner Brossnan volledig van het grote doek af.» Het publiek was laaiend enthousiast. Er waren zelfs mensen die, na het zien van de film, onder ede durfden te beweren dat de hele film in zwart-wit was opgenomen, met alleen Powlah ven Bootyblom als kleurig en stralend middelpunt.

» Powlah van Bootyblom kreeg geen ster op Hollywood Boulevard, nee, ze kreeg heel Hollywood Boulevard. Ze kreeg huwelijksaanzoeken van presidenten van middelgrote Afrikaanse republieken, die elkaar bevochten om haar hand. Ze kreeg meer dan royale aanbiedingen van presidenten van middelgrote Zuid Amerikaanse republieken, die bereid waren tot het schenken van complete belastingparadijselijke eilanden om het voorrecht van haar inwonerschap te mogen registreren. Alle mannen lagen aan haar voeten. Alle vrouwen wilden zijn zoals zij. Kinderen plakten haar poster op hun kamer, dwars over die van Spiderman en Barbie heen. En de oude van dagen vonden elke dag opeens weer de moeite waard om te leven. De sterftecijfers namen af en een crisis in de begrafenisondernemerindustrie leek onvermijdelijk.

» Maar toen kwam de ommekeer. Drama. Tranen. Ongekend leed. Paula besloot om een boek te gaan schrijven. En had ze maar een of andere gerespecteerde ghostwriter in de arm genomen, dan had het wellicht niet zulke tragische gevolgen gehad. Nee. Paula wilde het boek graag zelf schrijven. En ze schreef het boek zelf. En ze schreef buitengewoon goed, maar vooral over alles wat slecht was, over alles wat ze achter de schermen had meegemaakt. Ze schreef over corrupte theaterregisseurs die hoofdrollen verkochten. Ze schreef over de hebzucht van theaterdirecteuren die hoge percentages van de recette eisten en dreigden met het sluiten van de bar op de avond van de première, iets wat onvermijdelijk chagrijnige journalisten en dodelijke kritieken op zou leveren. Ze schreef over de macht van de muziekindustrie op de media, die met royale (uit royalty's betaalde) bedragen uitgenodigd werden om sommige plaatjes net iets mooier te vinden dan andere plaatjes. Ze schreef over het moordende leven waar een artieste aan wordt blootgesteld, van longontsteking veroorzakende optredens op pleinen vol TV-camera's en dronken bezoekers tot overnachtingen in rondrijdende bestelbusjes om toch vooral weer op tijd te zijn voor het verschijnen in de ochtendshow. Ze schreef over de talloze sex-drugs-en-rock'n'roll-feestjes die onder promotionele activiteiten werden afgeboekt. En ze schreef over de talloze buitenechtelijke relaties die als een besmettelijke ziekte heerste rond al die ongure praktijken. Maar dat was nog niet eens het ergste. Ze schreef ook over zichzelf, dat ze zich altijd verre had gehouden van al dat gezuip en gesnuif en ge... Ze schreef zelfs over het grote geschenk dat ze zo graag wilde bewaren voor die ene man, de ware, die ze tot op heden nog niet gevonden had. Ze schreef dat ze nog maagd was...

» De eerste drukken vlogen de winkel uit, maar een maand of wat later, toen sommige kopers het boek ook daadwerkelijk gelezen hadden, brak de spreekwoordelijke pleuris uit. Woest waren ze, de lezers. Dat uitgeverijen zulke schandelijke dingen maar gewoon af durfden te drukken. Moest dat een voorbeeld zijn voor onze onschuldige jeugd? Wat moest een 11-jarig meisje daar wel niet van vinden? Dat lieve kind werd opgevoed met als ontbijt de dagelijkse meldingen van verkrachtingen, bunga-bunga-parties, misbruik in de kerk, presidenten van meer dan grote Westerse republieken die er buitenechtelijke relaties op nahouden, ontboezemingen van opgepakte pedofielen en potloodventers. En dan leest zo'n schaap dat een bekende actrice op haar 31e nog maagd is? Onverteerbaar.

» Paula van Botterblom werd mondiaal uitgekotst. Presidenten van middelgrote Afrikaanse republieken tekenden de vrede en dronken een pint op de goede afloop. Presidenten van middelgrote Zuid Amerikaanse republieken trokken hun vorstelijke aanbiedingen in, waarmee ook de fiscale paradijzen (waar de holdings waren gevestigd die Paula's royalty's uit Hollywood uit de handen van de fiscus moesten houden) op onnavolgbare wijze waren verdwenen. Mannen lagen nog steeds aan haar voeten, maar dit keer waren het dronkenlappen die in de goot hun roes uit lagen te slapen als Paula daar 's nachts rondscharrelde, op zoek naar gerechtigheid, naar eerherstel, naar iets te eten.

» Maandenlang kon men haar aantreffen op de Dam, gezeten aan de voet van het monument, tokkelend op een door de onophoudelijk neerstromende regen onmogelijk te stemmen gitaar. Het winkelende publiek wendde zijn blik af en deed net of ze haar niet hoorde. Op een dag bleven een oude man en een hond even staan. Paula zag dat de man blind was. En waarschijnlijk ook doof. Toen ze even later weer doorliepen, lag er toch iets in de oude vilten hoed die ze als aalmoesbakje voor zich had staan. Alleen... het was de hond die het daar had achtergelaten.

» Paula van Botterblom, die gestegen was tot boven de hoogste sterren, was dieper gevallen dan de aandelenkoersen. Dieper dan dit kon niet. Of toch?

» Welkom bij RTL Boulevarrrrrrrd... Paula van Botterblommmmm."

De bordjes met «Applaus» flitsen aan en het publiek deed noodgedwongen mee aan de verplichte rituelen van enthousiast zijn, liefst ook vrolijk, en vooral hard klappen. Je moest er wel iets voor over hebben om Paula van Botterblom in levenden lijve te kunnen bewonderen.

"Hartelijk welkom, Paula. Heb je aan alles wat wij al van je weten misschien nog iets toe te voegen?"

"Eh... Nou... Nee."

"DANK je wel, Paula van Botterblom. En geeft u haar vooral een warm en hartelijk applaus, dames en heren... Paula van Botterblom. En dan wordt het nu tijd voor onze volgende gast..."