Zonder Taal Is Alles Zin-Loos

Modemagazijn

De deurbel klingelde. Automatisch keek ik wie er binnen kwam. Het was een kleine bolle man, die aan de winkelbediende vroeg: "Is dit een klerezaak?"

(Nu vraagt u zich misschien af of het niet heel onbeleefd was van mij om zomaar een gesprek tussen twee wildvreemde heren af te luisteren, maar ik kon er echt niets aan doen. Mijn vrouw was de paskamer ingelopen met een stapel jurken waarvan ik dacht: «Dan kan ik er ondertussen maar beter even bij gaan zitten.», en de enige zitplaats in de winkel was een kleine rode tweezitsbank, recht tegenover de toonbank.)

De lange, statige verkoper antwoordde: "Nee, mijnheer. Dit is modemagazijn De Bolhoed."

"Verdraaid.", zei de kleine bolle man: "Ze hadde me gezegd dat er hier in de buurt een klerezaak was. Waar haal ik nou zo gauw een pakkie vandaan. Ik mot zo solleseteren, weet je."

"Solliciteren.", verbeterde de winkelbediende. Dat is het nadeel van dit soort chique winkels: ze nemen alleen personeel aan dat van nature vindt dat ze alles beter weten dan een ander.

"Ja.", ging de bolle man verder: "Solleseteren, dat seg ik. Vroeger ging ik gewoon vragen of ze werk voor me hadde, maar nu mot ik solleceteren en daar mot ik een pak bij aan. Het is bij een avocadokantoor, weet je, en daar staat K.U.T. op de deurmat: Klompen Uit Trekken."

De winkelbediende probeerde zijn gezicht in de voorgeschreven plooi van vriendelijke glimlach te wurmen: "Hier bij modemagazijn De Bolhoed hebben wij alle soorten herenkostuums in voorraad: jeugdig, sportief, zakelijk en elegant. Dus u bent bij ons altijd op het juiste adres."

De kleine man, die ik in mijn gedachten al Rinus gedoopt had, vrolijkte direct op van die wandelende reclamefolder: "Nou, dat is boffen dan. Doe me er maar zo een: jeugdig en sportief en zakelijk en ook nog elegant. Dan zallen ze me toch zeker wel meteen aannemen. Heb je soms ook een stevige riem bij die broek? Dat ik mijn bierbuik een beetje kan verstoppen, weet je." Hij liefkoosde zijn rondingen en voegde er aan toe: "Het is allemaal betaald, hoor, en het was ook allemaal lekker, maar als ik in een jeugdig sportief pakkie binnen kom waarvan de knopen niet dicht kenne, dan ken ik het wel sluite met die sollesetatie."

"Dan kan ik u een donker pak aanbevelen met een verticaal krijtstreepje. Een staand streepje maakt slanker en zwart kleedt mooi af.", vond de verkoper.

Rinus was opgetogen. De verkoper kwam achter de balie vandaan. Samen snuffelden ze in een rek, totdat de verkoper de juiste maat gevonden had. Rinus keek goedkeurend naar het kostuum, vroeg mompelend of de verkoper daar ook een mooi hemmetje bij kon uitzoeken en vertrok met een brede grijns naar de paskamer.

"Deze week hebben we een aanbieding. Bij aankoop van een pak krijgt u een zijden stropdas gratis.", zei de bediende, maar Rinus was al lang over de krijtstreep getrokken. Dit pak zat hem als gegoten. Als we die kinspijkers weg zouden denken, en als Rinus zijn mond dicht zou houden, zou een toevallige voorbijganger hem zomaar voor een keurige man kunnen houden.

De winkelbediende had zijn vaste staanplaats in vak K (Kassa) alweer ingenomen en liet zien dat hij ook alle prijzen uit zijn hoofd kende: "Dat wordt dan 127,90 mijnheer. Wilt u pinnen, met een creditcard betalen of liever contant."

"Betalen? Ben je mal, joh. Ik heb toch gezegd dat ik ga solleseteren? Ik ben werkeloos. Ik heb zelfs geen duppie voor een druppie. Ik kom dat pak niet kopen, hoor. Ik wil hem alleen maar effe lenen. Zo'n gesprekkie, dat duurt toch geen uren? Ik ben zo weer terug. Oh, en als ze vragen of ik soms koffie lust, dan neem ik niks, hoor. Ik wil echt geen vlekken maken op me mooie pak. Nou, tot zo..."

Rinus had de deurknop al in zijn hand om de bel van de laatste ronde te luiden, maar de verkoper had de reactiesnelheid van een jachtluipaard: "Hola, mijnheer. Wacht eens even..."