Zonder Taal Is Alles Zin-Loos

Moordverhaal

"Have you murdered anyone yet?"
"Yep.", said Frances. "Did it yesterday. Murdered my first character ever. He totally deserved it." (uit «Nine Perfect Strangers», van Liane Moriarty)

Ik heb het gedaan. Ik heb haar vermoord. Maanden lang heb ik erover nagedacht. Het werd een obsessie. Hoe zou ik het doen? Zóu ik het wel doen? Zou ik er mee weg kunnen komen?

Het gemakkelijkste zou zijn om haar gewoon van een hoog gebouw af te gooien. Ik zou natuurlijk voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Je hoort van die verhalen... Geen worsteling; de politie zou mijn bloed onder haar nagels vandaan halen. Gewoon een romantisch avondje, dan een wandeling langs de rivier, een spontane inval: laten we op het dak naar de lichtjes van de stad gaan kijken, en dan een klein zetje, dat is alles... Het zou op een ongeluk lijken. Misschien zou er aan zelfmoord gedacht worden. Ik kon het risico niet lopen dat de politie geen onderzoek zou starten. Het zou aan me gaan knagen.

Wurgen was een beter plan. Een vuurwapen kopen is lastig en je laat al snel sporen na die naar de dader leiden. Een mes wordt gelijk weer zo'n bloederig geheel en ik wilde het risico van gekreun en geschreeuw ook niet lopen. Wurgen is beter, dacht ik. Een romantisch rendez-vous in een hotel waar 's avonds geen personeel rondloopt, zo'n plaats waar zij met haar creditcard kan inchecken en ik anoniem kan binnensluipen terwijl zij al naakt op me ligt te wachten.

"Waarom heb je die rubber handschoenen aan, schat?"

"Oh, ik dacht dat we doktertje gingen spelen; dokters hebben altijd handschoenen aan en een kapje voor hun mond."

Het zou een adembenemend schouwspel worden.

Zou ik het opnemen op video? Op de sociale media zou die video gelijk de hit van het jaar zijn. Ik werd er helemaal in meegesleept. Ik vergat alle morele bezwaren. Ik was alleen nog maar bezig met mijn eigen daderprofiel op uglycriminalbastards.com. Ik maakte opnames in het halfdonker en bekeek hoe alles toch goed zichtbaar gemaakt kon worden. Ik wurgde kippen en nam het geluid op vanuit verschillende hoeken, zodat ik niet bang hoefde te zijn dat ik achteraf zou denken: «Stik, ze geeft geen kik...» Ik bezocht verschillende locaties en bedacht meerdere scenario's. Ik was echt op alles voorbereid. Het moest in één keer goed gaan.

En het ging in één keer goed.

Het was vreselijk.

Ik dacht dat het... ik weet niet wat ik dacht. Ik wilde dat ik het nooit gedaan had...

Ze was mooi, uiteraard. Ze was jong, fris, lief, met nog een heel leven voor zich, een leven van luxe en luiheid, van winkelen en vakantie en sauna bezoek en beauty farms en al die dingen waar jonge, frisse, lieve vrouwen zo van houden. Ik heb dat allemaal weggenomen. En waarom?

Voor het geld.

Het is vreselijk. Ik heb het geld niet eens nodig. Ik kan prima rondkomen. Ik heb het helemaal niet zo slecht. En toch...

Ik moet ergens beginnen. Ergens is het allemaal mis gegaan. Daarvoor was ik niet zo. Ik hielp oude mensen met oversteken, ik deed mijn best op school, ik gooide lege flessen keurig in de glasbak want dat is beter voor het milieu... Daar ging het mis, het milieu. Ik kwam terecht in wat ze noemen een slecht milieu. Je neemt de verkeerde personen als voorbeeld. Ze trekken de aandacht, ze zijn succesvol, ze worden door iedereen met eerbied aangesproken... Dat wilde ik ook.

Mijn ouders hadden me nog zo gewaarschuwd. "Dat zijn geen vrienden voor jou. Die komen uit een slecht milieu. Wij hebben jou niet zo opgevoed." En ik luisterde naar hen, uiteraard. Ik liet die slechte vriendjes links liggen. Ik zonderde me af. Ik was het soort kind dat hele weekenden zijn kamertje niet afkwam. Ik zat lief met een boek in een hoek te lezen. Ik verslond alles wat de bibliotheek aanschafte. Ik had aan één abonnement niet genoeg, want daarmee kon je immers maar drie boeken lezen en daar had ik niet genoeg aan. Baantjer had zeventig boeken geschreven en die had ik allemaal achter elkaar in een kerstvakantie uitgelezen. David Baldacci, Nicci French, George Simeon, Lars Kepler en natuurlijk Esther Verhoef, ik verslond ze in een hoog tempo. Niemand begreep me. Ik was een eenling. Niemand las boeken, en achteraf begreep ik ook waarom: zoveel zinloos geweld dat puur voor het geld op papier gesmeten werd en overal met veel reclame werd aangeprezen, dat moest natuurlijk gewoon een keer fout gaan.

Ik kon er geen genoeg van krijgen. Op elke pagina spatte het bloed op de muur. Lijken stapelden op alsof het om een kippenslachterij ging. Vooral de «literaire thriller» fascineerde me: het feit dat zogenaamd ontwikkelde mensen zich ongestraft te buiten konden gaan aan moord en doodslag door dat ene woordje «literair», dat zinloos geweld tot een hogere waarheid verhief...

Ik begon te schrijven. Eerst eenvoudig, om het vak te leren, kinderboeken en korte verhalen. Al snel kwam mijn slechte karakter bovendrijven: ik begon humor te schrijven, liefst zwarte humor. Toen kwam de serie spionage verhalen, maar nog steeds zonder dat daar doden bij vielen. Het kon niet lang goed gaan. Ik keek elke dag naar de televisie waar 's morgens vroeg al zonder kijkwijzer in geuren en kleuren elke plaats op aarde getoond werd waar lijken uit de kast te trekken waren: natuurrampen, bomaanslagen en als we geluk hadden zelfs een echte oorlog waarbij journalisten op tanks meereden zodat wij thuis maar zoveel mogelijk geweld direct met ons ontbijt in ons dieet gestopt kregen. Daarna de hoofdfilms, de series (Narcos), zelfs de reclame voor wasmiddelen schotelde ons bloedvlekken en tranen voor. Ik kon er niet langer ongevoelig voor blijven. Ik ging er aan ten onder. Ik begon gewelddadige videospelletjes te spelen, eerst een paar uurtjes maar al snel dag en nacht, om een uitlaatklep te vinden voor al die onverwerkte emoties.

De rechter zegt dat het geen excuus is. Geweld met geweld bestrijden levert alleen maar meer haat op. Als je beïnvloed wordt door de wereld om je heen is dat niet de schuld van de wereld om je heen. Als je elke dag porno op de buis ziet dan wordt je zelf geacht om maagd te blijven. Als elke boekwinkel gevuld wordt met literaire actie thrillers waarbij sex en moord de enige thema's zijn dan wordt je als schrijver geacht om die slechte invloed links te laten liggen en gevoelige gedichten te schrijven over het zielsleven van de sumatraanse neushoorn, die trouwens afgelopen week is uitgestorven omdat er teveel jacht op is gemaakt door stropers, een vorm van zinloos geweld waar op de TV en op het nieuws best wat meer reclame voor gemaakt zou mogen worden.

Zelfs mijn eigen advocaat pleitte voor gerechtigheid. Ik ben veroordeeld tot tien keer levenslang (ik hoop werkelijk dat ik die straf mag uitzitten), ondanks het gebrek aan bewijs, ondanks het feit dat het lijk nooit gevonden is, gewoon omdat ik zo dom was om mijn misdaad op te schrijven en te publiceren. Het slachtoffer was fictief, dus ik voel me nergens schuldig over, zelfs niet over het feit dat ik de rest van mijn leven geen huur, geen vaste lasten en geen zorgkosten meer hoef te betalen, en dat ik op kosten van de belastingbetaler drie heerlijke gratis maaltijden per dag krijg. Zelfs de afwas hoef ik niet meer te doen.

Ik had er ooit een moord voor over om zo'n gemakkelijk leventje te krijgen, en ik zou het met liefde weer doen.