Zonder Taal Is Alles Zin-Loos

ObSFessie

"U bent al drie keer omgeroepen, meneer. De dokter wacht op u."

"Oh, sorry. Ik was verdiept in mijn boek. Ik heb het niet gehoord." Mijn goedbedoelde verontschuldigingen hebben geen effect op de bitse assistente.

"Kamer 5, dokter Verbeek.", zegt ze, alsof ik dat niet wist.

Als ik de deur van kamer 5 open doe, ziet de dokter er niet uit alsof hij al drie oproepen op me zit te wachten. Hij zit ingespannen te krabbelen op wat formulieren, kijkt op zijn horloge, krabbelt op zijn achterhoofd, krabbelt nog wat op zijn papierwinkel, muist wat over zijn beeldscherm en staat dan op om me een hand te geven en mijn naam te zeggen, alsof ik die zelf niet weet.

"Gaat u zitten.", voegt hij er aan toe, om vervolgens direct ter zake te komen, alsof er geen seconde meer te verliezen is: "Wat zijn de klachten?"

"Ik slaap niet meer. Ik kan me nergens meer op concentreren...", begin ik.

De dokter onderbreekt me. Hij wordt vast per patiënt betaald en niet per uur: "Hebt u Dormilex geprobeerd? Dat is een prima slaapmiddel. U kunt het zonder recept gewoon bij de apotheek kopen."

"Nee, niet geprobeerd. Maar ik denk niet dat dat gaat werken, want ik krijg al weken geen hap door mijn keel.", probeer ik bij de les te blijven.

"Problemen met slikken? Laat me eens in de keel kijken."

Voordat ik iets kan zeggen wordt er al een ijsco-stokje in mijn mond geduwd. Een felle druk op mijn tong verhindert dat ik andere geluiden produceer dan de door de medicus voorgestelde 'Ah'.

"Nou, ik zie niets bijzonders. Gaat het drinken wel goed?"

"Drinken is het probleem niet. Het probleem is dat ik mijn werk niet meer kan doen, dat mijn vrienden me niet meer zien omdat ik afspraken niet nakom, dat mijn vrouw..."

"Als eerste moet een alcoholist inzien dat zijn drinken juist wél het probleem is. Als drinken verandert van een gewoonte in een obsessie, dan is het meestal maar een kleine stap naar een verslaving, en dan bent u verder van huis."

"Ik ben geen alcoholist en ik ben al veel verder van huis dan me lief is. Ik drink nooit alcohol, alleen energiedrankjes, vruchtensap, drinkyoghurt, dat soort dingen. Om dóór te kunnen gaan, snapt u."

"Eigenlijk snap ik er nog steeds niets van. U bent inderdaad behoorlijk in de war, dat is duidelijk. Misschien had u er beter aan gedaan om uw vrouw mee te nemen, of een collega van het werk of een goede vriend, zodat die uit kan leggen wat er mis is."

"Heb ik niet gezegd dat ik mijn werk niet meer kan doen? Ik heb geen collega's, want ik ben ontslagen. Ik heb ook geen vrienden meer en mijn vrouw heeft me vorige week verlaten. De enige reden dat ik mijn huis uit ben gegaan om hulp te zoeken is dat de voorraad energiedrankjes en drinkyoghurt op is, omdat mijn vrouw de boodschappen niet meer doet. Snapt u?"

De dokter laat een diepe zucht los. Hij snapt er duidelijk niets van.

"Ik snap het.", zegt hij. Om te illustreren dat die verstandelijke handicap hem niet belemmert bij het uitoefenen van zijn werk, vat hij alles nog eens kort en helder samen: "Dus u hebt problemen met slapen, concentratieproblemen en een eetstoornis. U hebt die zaken totaal uit de hand laten lopen, en nu uw huwelijk, uw werk en uw sociale leven er onder lijden, wilt u van mij horen waar uw stoornissen door veroorzaakt worden."

"Ik weet waardoor die stoornissen veroorzaakt worden. Ik wil alleen een briefje van de dokter, zodat ik in de ziektewet kan, opname in een verzorgingstehuis, dat soort dingen."

Dokter Verbeek begint nu echt zijn geduld te verliezen: "En waardoor worden die stoornissen dan wel veroorzaakt, volgens u?"

Onzeker kijk ik rond. Een medicus heeft beroepsgeheim, toch? Elke huisarts legt toch een eed af dat hij mensen zal helpen? Ik voel me bezwaard om met deze vreemde man over mijn probleem te praten. Maar zo kan het niet doorgaan en ik heb geen andere hulp-opties, voor zover ik kan bedenken. Ik zal met de billen bloot moeten, bekennen, er voor uit komen, al verwacht ik geen enkel begrip van deze dominante vijftiger...