Zonder Taal Is Alles Zin-Loos

Schrijven voor je leven

"Het enige wat we moeten beslissen, is wat we doen met de tijd die ons gegeven is." (Gandalf in «The Fellowship Of The Ring» van J.R.R. Tolkien)

Ik heb 59 minuten om een fantastisch goed verhaal te schrijven, of eigenlijk nog maar 57 minuten en 20 seconden, want de eerste minuut heb ik besteed aan het bestuderen van de betonnen cel waar ik me in bevind, betonnen muren, een betonnen vloer, geen ramen en alleen een stalen deur met aan de buitenkant een grendel zo dik als mijn pols. Hieruit ontsnappen is onmogelijk.

De enige inrichting van mijn cel is een tafel, een stoel, een schrijfmachine, een pak papier en een eierwekker die de tijd aangeeft die me nog rest. Daar moet ik het mee doen. HET verhaal schrijven. Over 56 minuut 40 komt mijn beul terug. Hij heeft een bivakmuts op en een masker er overheen, maar zijn postuur en de klank van zijn verdraaide stem verraden dat het een man is. Hij heeft me verdoofd met een of ander goedje dat hij op een zakdoek had gesprenkeld die hij me in mijn gezicht duwde, zodat ik het bewustzijn verloor. En hier werd ik wakker, met de opdracht om binnen een uur een verhaal te schrijven. Of anders...

Het probleem is: onder druk presteren kan ik niet. Ik begin maar gewoon op goed geluk te typen en hoop dat er ondertussen een idee binnenkomt. Het moet namelijk niet alleen een verhaal zijn, maar ook een spannend verhaal met een interessant einde, liefst verrassend. Een short story, goed genoeg om te publiceren en juichende kritieken in ontvangst te nemen, of mijn carrière als wanna-be-schrijver is voorbij.

Ik typ sneller dan ik kan denken en daarom heb ik maar een blad papier in de typemachine gedaan en schrijf, schrijf, schrijf of mijn leven er vanaf hangt. En dat is ook zo, want als ik niet snel een idee krijg, dan is het over. Ik moet me concentreren...

Een verhaal over een bekend politicus die aan het einde van de rit homo blijkt te zijn? Is al eens gedaan. Een verhaal over een lifter die aan de lopende band mensen vermoordt en een spoor van bloed achterlaat? Niet erg origineel. Een vrouw die haar baby niet meer te eten kan geven en het arme schaap achterlaat op de stoep van een groot warenhuis? Lijkt niet erg realistisch. Ik kom er niet uit zo.

Mijn gedachten komen niet verder dan de herinnering aan mijn beul, aan het grote pistool dat hij in zijn hand had, aan zijn bromstem waarmee hij me dwong om hier achter deze tafel plaats te nemen, zijn trage bewegingen waarmee hij de eierwekker op 59 minuten zette waarna hij kortaf meedeelde dat die klok aan zou geven hoe lang ik nog te leven zal hebben.

Ik weet niet wat ik misdaan heb om in deze situatie terecht te komen. Ik weet niet waarom deze man precies mij er uit moest pikken, uit het publiek dat op een zonnige zaterdagmiddag van plan was om nog even snel wat boodschappen te doen in het winkelcentrum. Hij moet tussen de geparkeerde auto's op me hebben staan wachten. Toen ik mijn auto op slot deed zag ik de gehandschoende hand met de zakdoek niet, of in ieder geval niet op tijd, en het volgende wat ik me herinner is deze cel, deze typemachine en deze eierwekker, die nu nog maar 46 minuten aangeeft. Ik moet nu echt snel een plot verzinnen want anders ga ik het niet redden.

Een kort verhaal is tussen de 500 en 1.500 woorden lang, één tot drie pagina's, en ik kan ruwweg 500 woorden per uur typen. De tijd is dus al te kort om er nog iets van te maken. Misschien kan ik de tijd beter benutten door na te denken over mijn beul, wie hij is en waarom hij mij dit aandoet. Maar ik heb verder geen enkele aanwijzing. Hij draagt een spijkerbroek en een grof gebreide trui, gymschoenen die hun beste tijd al hebben gehad en bruine leren handschoenen. Hij is bijna een kop groter dan ik en ziet er uit alsof hij ook nog drie keer per week in de sportschool te vinden is. Een directe confrontatie, zelfs zonder dat hij een pistool in zijn hand zou hebben, zou ik altijd verliezen. Ik ben niet zo'n krachtpatser. Ik hoef ook alleen maar een pen vast te houden of op een typemachine te rammen.