TAIL 꼬리 • Sunmi 이 선미

III - Tie

Άνοιξα τα μάτια μου και το κεφάλι μου γύριζε ακόμη. Αν η πρώτη μέρα δουλειάς ήταν τόσο έντονη και κουραστική, φαντάσου πώς θα ήταν οι επόμενες. Συν τοις άλλοις, όσο μεγάλωνα ηλικιακά, μου ήταν όλο και πιο δύσκολο να συνέλθω από ένα καλό μεθύσι.

Ο Τζέμπομ «μπούκαρε» ξαφνικά στο δωμάτιό μου.
«Έλα, ξυπνά. Θέλω να μου πεις την πρώτη σου εμπειρία από τη δουλειά.» Η δυνατή του φωνή με εκνεύριζε τόσο πολύ, όταν είχα μόλις ξυπνήσει και δη στραβά. Αλλά δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία.
«Είμαι πτώμα...» Προσπάθησα να αρθρώσω. Η φωνή μου ίσα που έβγαινε. «Κάθε βράδυ έτσι θα είναι;» Βογκούσα κυριολεκτικά από τον πονοκέφαλο. Ήταν λες και κάποιος τρυπούσε το κεφάλι μου με τρυπάνι και δεν έλεγε να σταματήσει.
«Συνηθίζεις. Αλλά εσύ είσαι ακόμη φυτό από το διάβασμα. Δεν έχεις συνηθίσει τη νυχτερινή ζωή.» Καυχήθηκε και του πέταξα το μαξιλάρι μου στο κεφάλι. Χασκογέλασε κι έφυγε για να ετοιμάσει πρωινό. Εγώ εν τω μεταξύ έπεσα ξερή για ακόμη 10 λεπτά πολύτιμης ξεκούρασης.

Αφού έκανα την πρωινή ρουτίνα μου και προσπάθησα να συνέλθω, βρήκα τον συγκάτοικό μου στην κουζίνα. Μου φαινόταν τόσο παράξενο που ο ίδιος είχε ξυπνήσει μέσα στην ενέργεια, ενώ εγώ ήμουν σαν ένα κινητό ζόμπι. Μέχρι να πιω την πρώτη γουλιά καφέ, δεν είχα αρθρώσει πρόταση. Παρατηρούσα απλώς την πρωινή θέα από το παράθυρο της κουζίνας. Ήταν ειδυλλιακή, όμως θα την εκτιμούσα περισσότερο αν είχα ξυπνήσει πιο κεφάτη.

Μείναμε να κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε για λίγο. Ήταν σαν τα μάτια μας να επικοινωνούσαν. Μου χαμογέλασε κι έκανε την αρχή:
«Υπάρχει μια πολιτική, άγραφη θα έλεγα, όμως έχω την αίσθηση πως πρέπει να σου μιλήσω τώρα γι' αυτή, αλλιώς θα έχουμε μπερδέματα.»
Σάστισα. Φαινόταν σαν όντως να το εννοούσε. Τα μαύρα του μάτια κάρφωσαν τα δικά μου και δεν μπορούσα παρά να στέψω την προσοχή μου πάνω του.
«Ο λόγος που δεν σου μιλούσα όλον αυτό το χρόνο για τη δουλειά μου είναι, επειδή, ό,τι εκτυλίσσεται εκεί μέσα, δεν πρέπει να παίρνει διαστάσεις προς τα έξω. Και δεν μιλάω για κάτι παράνομο ή περίεργο.»
«Τζέι... δεν καταλαβαίνω πού θέλεις να καταλήξεις.» Παραδέχθηκα. Μια τέτοια πρωινή νύξη για τη δουλειά σίγουρα δεν την περίμενα.

«Χθες το βράδυ πριν ξεκινήσει η βάρδια με ρώτησες για τη Σούνμι κι έπειτα ενδιαφέρθηκες να μάθεις για την Τέιλ.» Έφαγε βιαστικά δυο κουταλιές από τα δημητριακά του.
Αναστέναξα τότε. Κατάλαβα καλά πού το πήγαινε.
«Απάντησε μου μόνο αυτό, είναι το ίδιο πρόσωπο;»
«Πώς στο καλό το κατάλαβες;» Χασκογέλασε. Έμεινε πραγματικά άναυδος με την ικανότητά μου. Όμως δεν ήξερε πόσο καλά είχα παρατηρήσει το σώμα της Σούνμι στην τυχαία μας εκείνη γνωριμία στο διάδρομο. Γι' αυτό λοιπόν απλώς του έγνεψα με υπεροπτικό βλέμμα και χαμογέλασα.
«Ναι, είναι. Απλώς δεν πρέπει να ρωτήσεις τίποτε άλλο για οποιονδήποτε εκεί μέσα. Είναι άνθρωποι που επιθυμούν η ταυτότητά τους στον έξω κόσμο να διαχωρίζεται από την περσόνα που έχουν δημιουργήσει μέσα στο «Gamgag». Όπως άλλωστε και η δίκη μας. Για να σου εξηγήσω, εκεί μέσα είμαστε δυο μπαρ-τέντερ ντυμένοι με Hermés. Έξω είμαστε δυο 20ρηδες που ντύνονται απ' τα ASOS.»
Τώρα καταλάβαινα τι ήθελε να πει και πώς όταν βρισκόμασταν εκεί μέσα αντιπροσωπεύαμε ένα τόσο ισχυρό branding, αλλά και τόσο διαφορετικό από την δίκη μας πραγματικότητα.