TAIL 꼬리 • Sunmi 이 선미

XV - Sweet N' Sour

Την επόμενη μέρα ήμουν μόνη στο σπίτι, καθώς ο Τζέμπομ βρισκόταν από χθες το βράδυ στης Χιούνα. Με ξένιζε λίγο η νέα μας κανονικότητα, όμως ήταν πρόοδος. Έτσι το έβλεπα. Ένιωθα ένα απύθμενο άγχος και είχα συνεχώς τον νου μου στο κινητό.

*Πού είσαι; Θα βρεθούμε πριν τη δουλειά; Θέλω να συζητήσουμε κάτι.* Ήταν η Σούνμι. Ξάφνου αγχώθηκα περισσότερο.
*Πέρνα από το σπίτι. Είμαι μόνη.*
*Έρχομαι!*
Η αλήθεια είναι πως φοβόμουν να τη δω. Ήξερα πως θα καταπιανόμασταν μέσα στη συζήτησή μας για τον Χιουνσούνγκ, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να της αποκαλύψω την τρέλα που επιχείρησα χθες. Ανεπιτυχώς μεν, ακραίως δε.

Σε χρόνο dt άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος και βρέθηκα να θαυμάζω την απίστευτη σιλουέτα της ξανά. Δεν βαριόμουν ποτέ να τη χαζεύω από πάνω μέχρι κάτω. Φορούσε ένα τζιν σορτς κι ένα μαυρο πουκάμισο δεμένο στην κοιλιά. Πέρασε μέσα και όρμηξε αμέσως στην αγκαλιά μου, δίνοντάς μου ένα παθιασμένο φιλί.
«Μμ, έχεις πολλή όρεξη βλέπω.»
«Ναι, γιατί μου έλειψες!» Είπε και μου έπιασε τα χέρια κοιτάζοντάς με. Στο βλέμμα της έβλεπα αγάπη και αυτό με ηρεμούσε.

Καθίσαμε να μιλήσουμε στον καναπέ του σαλονιού απέναντι από την τηλεόραση. Ησυχία επικρατούσε στο χώρο χωρίς την παρουσία του Τζέμπομ.
«Θέλω να έρθεις να συγκατοικήσουμε.»
Πνίγηκα με το σάλιο μου. Τα μάτια μου γούρλωσαν και την κοίταξα σαν τρελή.
«Τ-τι πράγμα;»
«Σωστά άκουσες, Γιουμπίν. Δεν σε πιέζω, απλώς να ξέρεις το θέλω και θα σε διεκδικήσω αν χρειαστεί από τον συγκάτοικό σου.»
Δεν ήξερα πραγματικά τι να πω. Ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο; Ήταν ομολογουμένως μια απόφαση που χρειαζόταν χρόνο και σκέψη από μέρους μου. Δεν μου ήταν εύκολο να κάνω αλλαγές.

Πέρασα αμήχανα τα δάχτυλα μου μέσα από τα ξανθιά μαλλιά μου και τα έφερα προς τα πίσω.
«Είσαι σίγουρη πως θέλεις κάτι τέτοιο; Κι αν το μάθει ο Τουάν;»
«Φοβάσαι έναν ανόητο που φάσκει κι αντιφάσκει;» Αποκρίθηκε γεμάτη σιγουριά. Ίσως το είχε στο μυαλό της διαφορετικά απ' ό,τι το είχα εγώ. «Από τη μια λέει πως του φέρνω τα περισσότερα λεφτά εκεί μέσα, από την άλλη σε εκφοβίζει που με πηδάς. Νομίζεις πως θα τηρούσε κάτι τέτοιο; Προτιμά να συμβιβαστεί μαζί μας, παρά να χάσει το κέρδος που του αποδίδω, όπως άλλωστε ισχυρίζεται ο ίδιος...» Ήρθε αμέσως και κάθισε στα πόδια μου.

«Κοίτα, ρισκάρω λίγο τη σωματική μου ακεραιότητα με κάτι τέτοιο, όμως δεν έχεις άδικο. Είναι πολύ ματαιόδοξος και άπληστος για να μας κάνει κακό.»
«Και το κυριότερο, γιατί νομίζεις ότι σε προήγαγε σε βοηθό του; Επειδή σε χρειάζεται, Γιουμπίν. Δεν θα στο παραδεχθεί ποτέ όμως. Απλώς θα σε εκφοβίζει για να αισθάνεται ανώτερος και πως έχει τον έλεγχο της κατάστασης.»
Είχα μείνει άναυδη με το σενάριο που μου παρουσίαζε η Σούνμι. Ήταν κάτι που δεν είχα καθίσει ποτέ να σκεφτώ τόσο διεξοδικά. Η κοπέλα ήταν πολύ οξυδερκής όπως μου αποδείκνυε άλλωστε κάθε μέρα, που ήμουν μαζί της.